Κάποτε οι δευτεριάτικες εκδόσεις των εφημερίδων ήταν γεμάτες διαφημίσεις για τις νέες ταινίες που προβάλλονταν στους κινηματογράφους — τότε οι πρεμιέρες γίνονταν τη Δευτέρα. Οι διαφημίσεις για τις ταινίες επιστημονικής (και όχι μόνο) φαντασίας που προβάλλονταν κάποτε, είναι πραγματικές χρονοκάψουλες, αφού μας αποκαλύπτουν περισσότερα για το zeitgeist της εποχής, παρά για την ίδια την ταινία. Η σύγκριση της διαφήμισης με την πραγματική αφίσα της ταινίας, φανερώνει πολλά για την τότε «πρόσληψη» των ταινιών φαντασίας.
1973: Westworld
(βαθμολογία IMDb: 7/10)
«Ελάτε για διακοπές στο Γουέστγουωρλντ! Εκεί μπορείτε να κάνετε ελεύθερα από ΕΓΚΛΗΜΑ μέχρι ΕΡΩΤΑ! Μόνον που σας περιμένει ο Επαναστάτης της Νύχτας!». Κλασική περίπτωση άσχετου, πλην όμως πιασιάρικου τίτλου. Στο εγγύς μέλλον (1983), στο θεματικό πάρκο «Δήλος», ανθρωποειδή ρομπότ ικανοποιούν κάθε «αμαρτωλή» επιθυμία του επισκέπτη, αλλά (φυσικά) κάποια στιγμή «τρελαίνονται» και επακολουθεί μακελειό. Είναι βασικά ένα γουέστερν με επιστημονικοφανταστική επίφαση, δημιούργημα του μυθιστοριογράφου Μάικλ –Jurassic Park– Κράιτον και «κρατιέται» αρκετά καλά, μισό αιώνα μετά την πρεμιέρα. Ο Γιουλ Μπρύννερ δίνει ρεσιτάλ ως ρομπότ – ψυχρός πιστολέρο. Αργότερα, ο πολύς Σβαρτσενέγκερ έπαιξε στο Terminator (1984) αντιγράφοντας την ηθοποιία του Μπρύννερ. Το φιλμ είναι, φυσικά, «ακατάλληλον κάτω των 13 ετών» και άφησε εποχή — η πρόσφατη ομώνυμη τηλεοπτική σειρά βασίζεται στην κεντρική ιδέα της ταινίας. (Απογευματινή, 12.10.1974)
1976: Futureworld
(βαθμολογία IMDb: 5,8/10)
Η επιτυχία του Westworld οδήγησε στη δημιουργία μιας συνέχειας: τρία χρόνια μετά το μακελειό, το θεματικό πάρκο ξανανοίγει με τελειότερα ρομπότ. Όμως ένας φιλοπερίεργος δημοσιογράφος (Πίτερ Φόντα) με μια συνάδελφό του (Μπλάιθ Ντάνερ, μητέρα της Γκουίνεθ Πάλτροου), η οποία περιορίζεται στον ρόλο της «γλάστρας» σε μια ανδροκρατούμενη εποχή, καταφέρνει να αποκαλύψει το τρομερό μυστικό: (spoiler alert) οι υψηλά ιστάμενοι καλεσμένοι στα εγκαίνια του «Δήλος» δολοφονούνται και στη θέση τους μπαίνουν κλώνοι, προκειμένου η κακιά εταιρεία να έχει πειθήνια «ρομπότ» σε νευραλγικές θέσεις της κοινωνίας και της οικονομίας. Ο Γιουλ Μπρύννερ παίζει λίγη ώρα σε μια ξεκάρφωτη ονειρική σεκάνς, μόνο και μόνο ως «κράχτης» σε ένα απογοητευτικό sequel που πήγε (δικαιολογημένα) άπατο. Το σενάριο είναι πλαδαρό κι η σκηνοθεσία άνευρη, παρά τους καλούς ηθοποιούς που συμμετέχουν. (Τα Νέα, 27.6.1977)
ΗΘΙΚΟ ΔΙΔΑΓΜΑ:
Στα μέσα των 1970s, η τεχνολογική υπεραισιοδοξία είχε αρχίσει να υποχωρεί. Η τεχνολογική εξέλιξη δεν είχε μόνο οφέλη. Παρ’ όλα αυτά «ο φανταστικός κόσμος της εποχής που έρχεται… γεμάτη εκπλήξεις, δράση, επιστημονικά επιτεύγματα και αγωνία!», διέθετε ακόμα μια διόλου ευκαταφρόνητη σαγήνη. Εξού και το επεξηγηματικό: «Μια συγκλονιστική υπερδημιουργία φτιαγμένη για το έτος 2.000». Η χρονολογία «2000» είχε και τελίτσα, επειδή τότε ήταν αρκούντως φουτουριστική. Συνήθως κότσαραν και το «μ.Χ.» για να το καταλάβει κι ο πλέον αργόστροφος.
