Όταν ακούω να μιλάει κάποιος που έχει ζήσει τον πόλεμο ή όταν γίνεται κάπου όντως πόλεμος, τότε είναι που όλα αυτά που ακούγονται τα τελευταία χρόνια λόγω οικονομικής κρίσης, κόβιντ και ανέχειας ότι τάχα μου κι αυτά πόλεμος είναι, με κάνουν να γελάω.

Προφανώς και η γενιά μας, αυτή των σημερινών τριαντάρηδων, από την ενηλικίωσή της μέχρι και σήμερα, έχει ζήσει πολύ άσχημες, βίαιες, πρωτόγνωρες καταστάσεις. Από εκεί δηλαδή που ήμασταν έτοιμοι να ανοίξουμε το παράθυρο και να ξεχυθούμε στη ζωή, το παράθυρο σφάλισε, άλλη έξοδος διαφυγής δεν υπήρχε και μείναμε κλεισμένοι στη σκέψη μας να κοιτάμε τα ντουβάρια και τα πτυχία. Αλλά, εδώ υπάρχει ένα μεγάλο «αλλά», το κλισεδιάρικο ότι «ο πόλεμος είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί στη ζωή», δεν είναι καθόλου υπερβολή. Να αποχωρίζεσαι βίαια την οικογένειά σου και τους ανθρώπους σου, το σπίτι σου, να μην ξέρεις αν θα ζεις την επόμενη μέρα, αν θα ξαναδείς τους δικούς σου, να πρέπει ξαφνικά να πιάσεις όπλο, να σκοτώσεις και να σκοτωθείς, να ακούς σειρήνες, βόμβες και χαλασμούς, να μετατρέπονται όλα σε συντρίμμια.

Όχι παιδιά, αυτά τα ομολογουμένως τραγικά που ζούμε σε καιρούς ειρήνης, δεν είναι πόλεμος. Και πρέπει να τα ξεχωρίζουμε τα πράγματα για να ξέρουμε για τι μιλάμε και με τι έχουμε να κάνουμε κάθε φορά.