Εάν το καλοκαίρι είχε ένα δεύτερο όνομα, ένα middle name που λέμε και στην πρωτεύουσα, αυτό θα ήταν το φλερτ. Ο καιρός ζεσταίνει, το ίδιο και οι καρδιές μας. Η διάθεση χαλαρώνει, όπως και οι ρυθμοί της καθημερινότητας. Μα ποιός δουλεύει με τον ίδιο ζήλο καλοκαιριάτικα στο γραφείο; Και μην πεταχτεί κανείς να πει “Εγώ, εγώ”, δεν θα το πιστέψω!
Τη χαλαρή διάθεση ακολουθεί η ανάλαφρη ανάγνωση. Προσοχή! Λέω ανάλαφρη, όχι ελαφριά! Όχι ότι έχουν κάτι το κακό τα ελαφριά αναγνώσματα, αλλά προς Θεού, μην παρεξηγηθούν συγγραφείς και αναγνώστες των, που τα αποκαλέσαμε τοιουτοτρόπως. Για τις μέρες – και νύχτες- του καλοκαιριού λοιπόν, ξεχώρισα και προτείνω δύο βιβλία, να τα διαβάσεις μονορούφι στην ξαπλώστρα, στην αιώρα, στη στάση του λεωφορείου, στο κρεβάτι.
Για αρχή αναζητάμε τη δροσιά σε ένα “Ανδρολίβαδο“. Βιβλίο μεστό, αυτοβιογραφικό -ίσως;- για γυναίκες -και γιατί όχι και για άνδρες- που δεν ξέρουν τι θέλουν και δεν φοβούνται να το ψάξουν, στον έρωτα, στα ταξίδια, στην περιπέτεια. Να ‘σαι καλά Τζούλη Αγοράκη που έδειξες τον δρόμο!
Το διάβασα μέσα σε 4 ώρες συνολικά: δύο ώρες προς και δύο ώρες από τον καλοκαιρινό προορισμό. Πραγματικά μου έδωσε ιδέες -όχι τόσο για το πως να φλερτάρω, άλλωστε αυτό είναι πολύ προσωπική υπόθεση- αλλά πιότερο για το πως να ρουφάω τη ζωή με το καλαμάκι, κι όχι αυτό το λεπτούλι του καφέ, αλλά το άλλο, το χοντρό του μιλκσέικ.
Σε ένα κλίμα διακριτικού αισθησιασμού, το “Ανδρολίβαδο” είναι σίγουρα από τα αναγνώσματα που ξυπνούν μέσα μας αναμνήσεις ή και κρυφούς πόθους εφηβικών και πρώιμων ενήλικων περιπλανήσεων. Εκεί που ο ερωτισμός αντικαθιστά τον φόβο, και το άγνωστο γίνεται σχεδόν προσιτό και γνώριμο. Ακόμα καλύτερα, το “Ανδρολίβαδο” είναι σαν εκείνη την τρελή φίλη που έχει να σου πει ένα σωρό κουλές ιστορίες με εραστές στα πιο απίθανα μέρη. Και ναι, μας λείπουν τέτοιες ιστορίες!
Αφήνω το λιβάδι με τους άνδρες για να βουτήξω σε μια θάλασσα γεμάτη από “Γυναίκες“. Το βιβλίο του Τσαρλς Μπουκόφσκι είναι ό,τι πιο ανάλαφρο, ξεκαρδιστικά σεξιστικό. Γιατί πόσο σοβαρά να πάρεις τον μέθυσο ποιητή και ήρωα του βιβλίου;! Ένας επιφανειακά μισογύνικος χαρακτήρας που αγαπά τις γυναίκες. Όλες.
Ερωτικές συνευρέσεις με κάθε λογής γυναίκες διαδέχονται βραδιές ποίησης. Βρισιές ακολουθούν τα μεθυσμένα πρωινά. Από τα αναγνώσματα που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως η επιτύμβια στήλη μιας συμπαθητικά εκτροχιασμένης ζωής. Και όλα αυτά πλαισιωμένα στο αμερικανικό έδαφος της δεκαετίας του ’70.
Και όχι, ως γυναίκα δεν ένιωσα προσβολή διαβάζοντας το βιβλίο αυτό. Αντιθέτως, η γλαφυρότητα της περιγραφής έκαναν τα γέλια μου να φτάσουν σαν ηχητικό κύμα στις παραπέρα ξαπλώστρες. Μόνο μία απορία μου καρφώθηκε… Μπορεί, αλήθεια, ένας επιτυχημένος γερο-συγγραφέας να κάνει τέτοιο “γκελ” στις γυναίκες χωρίς να καταβάλλει τη στοιχειώδη προσπάθεια να φλερτάρει; Οι κουλτουριάρες του κόσμου τούτου ας απαντήσουν!
