Ανάγνωση : Δημήτρης Φιλελές

A. ΝΕΟΤΕΡΟΙ

#διαβάζω_για_σένα

Δεν θα πιστέψουμε πως είμαστε
οι ευτυχισμένοι ανθρώποι. Ποτέ
δε μάθαμε καλύτερα τη γέψη
της επιθυμίας μες στο στόμα μας.
Το σώμα μας αρνιέται να μας αποδώσει
στην ευφορία της ζωής.

Είμαστε μεις οι λυπημένοι, όμως
που δε λυπούνται, οι στερημένοι,
που δε θυμούνται τη στέρησή τους πια,
εμείς οι αφανισμένοι που αποχτούμε
δύναμη απ’ τη σκληρή μας τύχη.
Τα όνειρά μας πίσω τ’ αφήσαμε.
Τα μάτια μας δε θέλουμε να τα σφαλίσουμε,
μας μέλλεται να προχωρήσουμε πολύ μακριά
με τα λιγνά ποδάρια μας, τα άσχημα,
να ξεπεράσουμε οδεύουμε τον εαυτό μας.

Πίσω αφήνουμε τον πόνο μας,
εμείς οι πιο γυμνοί, οι πιο απελπισμένοι,
τιμωρημένοι, δίχως να πιστεύουμε
στην τιμωρία μας, πηγαίνουμε
να συναντήσουμε, να ορίσουμε ξανά
τη γνώση της νεότητας και του θανάτου.

Από τη συλλογή Η εποχή του θανάτου (1948)

Β. ΟΙ ΟΥΛΕΣ

#διαβάζω_για_σένα

Σαν πεινασμένα στόματα που δεν εχόρτασαν,
ανοίγουν οι επιθυμίες πληγές απάνω μας,
που μένουν ανοιχτές και δεν περνούν,
πληγές που μας πονούν.

Αν χέρι συμπονετικό δε μας τις γιάνει,
αν λόγος συμπονετικός δεν μας τις γλυκάνει,
λόγος παρήγορος, που ξέρει, απαλός,
τα τραύματα αφορμίζουν.
Περνάει καιρός και κλείνουν,
γιατί πρέπει να ζήσουμε.
Όμως σημάδια αφήνουνε,
ουλές, που φαίνονται άσχημες, βαθιές.
Οι αληθινές μορφές είναι τυραννισμένες.

Κι ας μη μας λένε τότε,
ας μην κατηγορούν, που είμαστε
οι παραμορφωμένοι.

Γ. ΧΩΡΙΣΜΟΣ

#διαβάζω_για_σένα

Ολόλυζαν οι γυναίκες

πάνω στον τάφο που έκλεισε,
ύστερα φύγαν με συνοδειά
τη λύπη και το θρήνο τους.

Έτσι αφήνουν μόνο το νεκρό
και φεύγουν όλοι,
μονάχο στην απύθμενη
αγκάλη του θανάτου, ασυνήθιστον.

Κλείνεται στην πυκνή γη,
αποκλείνεται ο νεκρός,
δεν τολμά να μας ακολουθεί
ούτε το ίνδαλμά του.

Πρέπει να μείνει εκεί,
ανάμεσα στους άλλους πέτρινους σταυρούς,
ανάμεσα στους ξένους νεκρούς,
τους ζωντανούς ν’ αφήσει

που βιάζονται να ζήσουν.