Χριστόφορος Ζαραλίκος: Ο άνθρωπος με το ανατρεπτικό χιούμορ!

Ο Χριστόφορος Ζαραλίκος είναι από τους πιο ενδιαφέροντες ανθρώπους που έχω μιλήσει ποτέ και ξέρει αν μη τι άλλο να σου φτιάχνει τη μέρα! Μετά από 8 και πλέον ώρες γραφείου μίλησα με το Χριστόφορο Ζαραλίκο και η διάθεσή μου άλλαξε στο λεπτό! Χαλαρός και ευδιάθετος, μου μίλησε για την stand up παράσταση που ξεκινάει αυτήν την Τετάρτη στο «Τριανόν» με τίτλο «Μνημόνια Τέλος!!! Βγαίνουμε!!!». Μία παράσταση όπου θα υπάρχει – όπως πάντα – πολιτική σάτιρα (μέχρι να του βάλουν τσιμέντο στα πόδια και να τον πετάξουν στη θάλασσα), εγγυημένο κέφι, τρελή διάθεση και ανατρεπτικό χιούμορ χωρίς επίσης να λείπουν οι αυτοσαρκασμοί και οι εύστοχοι σχολιασμοί για όλους και για όλα!

Απολαύστε τον!

Εσείς αρχίσατε να κάνετε stand up comedy στην Ελλάδα την εποχή που το Stand up δεν ήταν και το πιο διαδεδομένο είδος. Πώς ξεκινήσατε; Τι σας άρεσε σε αυτό;

Πρώτα απ’όλα μου άρεσε η Ελευθερία! Δεν έχεις έναν σκηνοθέτη συνεχώς πάνω από το κεφάλι σου. Εγώ στην πορεία μου στο θέατρο είχα θέμα με τους σκηνοθέτες. Η’ μάλλον όχι, είμαι πολύ αυστηρός με τον εαυτό μου. Εκείνοι είχαν θέμα μαζί μου! Εγώ γενικά είμαι πολύ συνεργάσιμος άνθρωπος. Αν έχω καθαρές εντολές, μπορώ να κάνω τα πάντα. Αλλά αν δεν έχω καθαρές εντολές, δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Στο stand up όμως έχεις ελευθερία. Και μαζί με αυτό, έχεις και την ευθύνη. Σε ένα θεατρικό έργο, άμα τα πράγματα δεν πάνε καλά, βρίζουν το σκηνοθέτη, τον πρωταγωνιστή ή το συγγραφέα. Εδώ ένας υπάρχει για να βρίσεις! Ένας θα πάρει τη δόξα ή θα φάει τη γιούχα.

Στο stand up comedy υπάρχει και μία επιπλέον ευθύνη; Θέλω να πω εφόσον περιλαμβάνει το στοιχείο της σάτιρας, του σχολιασμού της κοινωνικής πραγματικότητας, δεν υπάρχει μία ευθύνη ως προς το τι θα πεις και πόσο κόσμο θα επηρεάσεις;

Τεράστια. Όχι τόσο στο αν θα επηρεαστεί κάποιος ή πόσο θα επηρεαστεί. Σ’αυτό έχουν ευθύνη οι ίδιοι οι θεατές. Έχω το αίσθημα της ευθύνης ότι αυτό μπορεί να συμβεί. Έχω το νου μου που αναφέρομαι θεματολογικά και πώς αναφέρομαι.

Στην παράσταση «Μνημόνια Τέλος!!! Βγαίνουμε!!!» τι να περιμένει ότι θα δει ο θεατής; (αν και ο τίτλος τα λέει όλα)

Κοίταξε να δεις… Θα δει έναν άνθρωπο ντυμένο με γραβάτα και παρεό! Δεν μπόρεσα να βρω ένα πιο… ΣΥΡΙΖΑ ντύσιμο από αυτό. Το παρεό είναι ένα πολύ καλοκαιρινό και ελεύθερο ρούχο. Πολλοί λίγοι φοράνε το χειμώνα στο σπίτι τους παρεό. Εγώ βέβαια είμαι από αυτούς, κυκλοφορώ με παρεό και το χειμώνα σπίτι μου. Φαντάσου ότι ένα βράδυ στη Σαντορίνη ξεχάστηκα και πήγα σε ένα μπαρ με παρεό. Δεν το έκανα επίτηδες. Είχα χαλαρώσει τόσο πολύ (το μπαρ ήταν 100 μέτρα από το σπίτι μας) που πήγα ξυπόλυτος, χωρίς μπλούζα, με ένα παρεό… Βράδυ! Δεν το έκανα για να εντυπωσιάσω τον κόσμο, ήμουνα τόσο χαλαρός που ξεχάστηκα! Το παρεό λοιπόν σου δίνει την αίσθηση ότι είσαι λίγο χίπης, λίγο «ελεύθερο camping», όπως αυτό που χρόνια «πούλαγε ο ΣΥΡΙΖΑ», αλλά από πάνω, έχει ένα πουκάμισο και μία γραβάτα: με το ένα πόδι είσαι στο camping και παίζεις Παπάζογλου στην κιθάρα, με το άλλο πόδι είσαι στο Eurogroup, έτοιμος να κόψεις τις συντάξεις, να κοπάνησεις τους Έλληνες στο κεφάλι με ακόμη περισσότερους φόρους. Ενδυματολογικά και θεματολογικά εκεί κινούμαστε! Η αλήθεια βέβαια είναι ότι η γραβάτα δεν έχει μπει ακόμη, αλλά το φετινό καλοκαιρινό παραμύθι λέει ότι βγαίνουμε από τα μνημόνια και σύντομα θα έχουμε ρύθμιση χρέους. Και με τη ρύθμιση χρέους, ο Τσίπρας υποσχέθηκε ότι θα βάλει τη γραβάτα. Πάντως, για να είμαι και απολύτως τίμιος, θα ‘πρεπε πάνω στο κεφάλι μου να φοράω και ένα καπέλο στρατηγού ή ένα κράνος για να τιμήσω και τους ΑΝΕΛ. Αλλά υπάρχει ένα συγκεκριμένο κομμάτι που αφορά κυρίως τους ΑΝΕΛ -περιγράφω τους Αθηναίους έτοιμους να πάνε για πόλεμο στα Σκόπια- σ’αυτό το σημείο λοιπόν, υπάρχει πολύ το στοιχείο των ΑΝΕΛ και του Καμμένου, οπότε το καλύπτουμε έτσι!

Οπότε ασχολείστε και με αυτό το θέμα της ονομασίας των Σκοπίων που απασχόλησε πολύ την επικαιρότητα.

Μα, μπορείς να το αποφύγεις αυτό; Καταρχάς, τα βαφτίσια από μόνα τους είναι μια πολύ δύσκολη κατάσταση στη χώρα μας! Το να δώσεις όνομα σε ένα παιδί στη χώρα μας μπορεί να αποτελέσει αιτία διάλυσης μιας οικογένειας! Τα βαφτίσια στην Ελλάδα είναι μία κατάσταση που μπορεί να σε οδηγήσει και σε πόλεμο. Και μιλάμε για τη βάφτιση ενός μωρού. Φαντάσου τι γίνεται με τα βαφτίσια μιας χώρας! Τα βαφτίσια φέρνουν καβγάδες. Από τη στιγμή που εμπλακήκαμε εμείς στα βαφτίσια της χώρας αυτής, θα καταλήξουμε σε καβγά, δε γίνεται αλλιώς! Έχω ακούσει άγριες καταστάσεις για το θέμα «πώς θα πούμε το παιδί»: θα σε αποκληρώσω, δε θα σου ξαναμιλήσω ποτέ, δε θα σου γράψω το σπίτι στο χωριό. Μιλάμε για χοντράδες. Φαντάσου τώρα με τα βαφτίσια 650.000 ανθρώπων.

Ουσιαστικά, τα πιο σοβαρά πράγματα λέγονται μέσα από την πλάκα, σωστά;

Εννοείται. Βέβαια το θέμα των Σκοπίων, κατά την προσωπική μου γνώμη, όσον αφορά το όνομα αυτό καθεαυτό, δεν είναι κάτι τόσο σοβαρό. Εγώ είμαι υποχρεωμένος να το θίξω γιατί –δυστυχώς- απασχολεί όλη μέρα τα μέσα! Ένα θέμα που ξαφνικά απασχολεί πολύ κόσμο, επειδή το συζητάνε όλη μέρα στις ειδήσεις. Αν όμως αναλογιστώ πόση αξία έχει δοθεί σε αυτό το θέμα, είναι γελοίο να το συζητάμε τόσες ώρες. Γιατί είναι βέβαιο ότι το ονοματολογικό θέμα δε θα επηρεάσει πολύ τις ζωές μας, θετικά ή αρνητικά! Υπάρχουν πολύ σοβαρότερα θέματα για τη χώρα μας: αρρωσταίνει ένας άνθρωπος και δεν έχει ένα γιατρό να τον βοηθήσει, ο γιατρός έχει τρομερή διάθεση να βοηθήσει έναν άρρωστο, αλλά δεν έχει υλικά ή εργαλεία, οι δάσκαλοι θα είναι οι πιο κακοπληρωμένοι άνθρωποι στον κόσμο, άρα πώς να έχεις απαίτηση να μάθουν γράμματα τα παιδιά σου, η δικαιοσύνη αποτελεί μία «βιτρίνα» και οι αποφάσεις που βγαίνουν είναι τρελές και πολλά πολλά άλλα. Στο stand up αυτό, η δικαιοσύνη είναι επίσης ένα θέμα που πιάνουμε. Έχω αρχίσει να μελετάω το θέμα εδώ και κανένα χρόνο και κάποια στιγμή, φαντάζομαι, θα κάνω μία παράσταση που θα αφορά μόνο την ελληνική δικαιοσύνη.

Μάλλον αν καταπιαστείτε με αυτό το θέμα, η παράσταση θα ξεκινάει και δε θα τελειώνει ποτέ!

Το ξέρω!! Αρχίσαμε να καταπιανόμαστε με το θέμα της δικαιοσύνης σιγά σιγά και κάποια στιγμή θα το ολοκληρώσουμε και θα το παρουσιάσουμε! Θα το «κυκλώσουμε». Ή θα μας κυκλώσει αυτή!!

Θεωρείτε ότι είναι πιο δύσκολο να κάνεις κάποιον να γελάσει ή να κλάψει;

Να τον κάνεις να γελάσει. Γιατί στο θέατρο γενικότερα, το δράμα είναι αντικειμενικό. Η κωμωδία είναι υποκειμενική. Θέλω να πω ότι, αν βλέπεις ένα θεατρικό έργο για το οποίο διαβάζεις ότι είναι δράμα και βλέπεις και τον ηθοποιό στη σκηνή να υποφέρει, ζώντας το δράμα του, ο θεατής, θέλοντας και μη, θεωρεί ότι αυτό που βλέπει είναι δράμα. Στην κωμωδία απ’την άλλη, ό,τι κι αν γράφει η ταμπέλα, όσο και να κοπανιέται ο ηθοποιός πάνω στη σκηνή, κάνοντας κωμωδία, αν το κοινό δε γελάσει, δεν υπάρχει κωμωδία! Ενώ σε αντίθετη περίπτωση, αν κάποιος δεν κλάψει, δε σημαίνει ότι δεν υπάρχει δράμα.

Σας έχει τύχει κοινό «παγώμενο»; Που να μην έχουν γελάσει καθόλου;

Ε βέβαια! Κοινό δύσκολο, κοινό παγωμένο, κοινό κουρασμένο. Κοινό που να θέλει να γελάσει, αλλά να σφίγγονται για να μη γελάσουν! Περιμένει ο ένας να γελάσει ο διπλανός του και πάει λέγοντας! Κάποια στιγμή βέβαια, θα συνεννοηθείς! Δεν πιστεύω ότι έχω παίξει παράσταση που δεν έχω συνεννοηθεί με το κοινό. Ακόμη και σε μια παράσταση που δεν ήταν stand up (είχε λίγο στο τέλος) στο Μέγαρο Μουσικής, όπου ήταν με την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών και εγώ διάβαζα παιδικά παραμύθια, όπου το κοινό ήταν σφιγμένο, στο τέλος φώναζαν «κι άλλο, κι άλλο!». Ήθελαν κι άλλο stand up. Μου πήρε τότε λίγο χρόνο παραπάνω να κάνω μία ρωγμή στον πάγο, αλλά τα κατάφερα.

Καμία αντίδραση από το κοινό πολύ ευχάριστη, πολύ «δοτική» προς εσάς έχετε να μου διηγηθείτε;

Έχω πάρα πολλές. Αλλά θα σου πω μια ιστορία που έγινε φέτος, που για μένα ήταν εντυπωσιακή! Ήρθε μια κυρία φέτος στο Σταυρό του Νότου με έναν πιτσιρικά, στο καμαρίνι, μετά την παράσταση και μου λέει: «Σε είδα πρώτη φορά να παίζεις stand up στα Εξάρχεια στο 104 πριν από 20 χρόνια και ήμουνα έγκυος. Αυτός είναι ο γιος μου!». Και ήρθε με το γιο της τον 20χρονο να με δει!

Υπέροχο!

Ναι! Αναχτρίχιασα! Δάκρυσα, μου άρεσε πολύ. Πέρασε όλη μου η καριέρα στο stand up μπροστά μου μέσα σε 5 δευτερόλεπτα! Που εγώ δεν το είχα σκεφτεί ποτέ έτσι. Δεν είχα φανταστεί ποτέ την πιθανότητα να γίνει αυτό. Είναι εντυπωσιακό από πολλές απόψεις: το γεγονός ότι κάνω 20 χρόνια stand up, το γεγονός ότι κάποιος θέλει να με βλέπει ακόμη και να φέρνει και το παιδί του…

Να σας «ακολουθεί» κάποιος 20 χρόνια!

Φαντάζομαι είχα αποτυπωθεί στη μνήμη τους πολύ ευχάριστα!

Εσείς κάνετε stand up τόσα χρόνια, ενώ θα λέγαμε ότι είναι μια «μόδα» που ήρθε στην Ελλάδα σχετικά πρόσφατα. Θέλω να πω, ένα είδος που έμαθε το ελληνικό κοινό και το παρακολουθεί περισσότερο. Για ποιο λόγο πιστεύετε ότι συμβαίνει αυτό τώρα;

Ναι έχεις δίκιο. Είναι πολύ ευχάριστο αυτό που έχει γίνει. Βέβαια, εγώ και ένας-δύο άλλοι που το κάνουμε τόσα χρόνια, είχαμε πάντα πολύ κόσμο που μας παρακολουθούσε. Το ευχάριστο με το stand up είναι ότι γίνεται πια σε πολλά μέρη και έτσι πρέπει να γίνεται. Το stand up έχει ευελιξία. Μπορείς να το κάνεις στο Μέγαρο Μουσικής, στην Επίδαυρο, σε ένα μπαράκι μικρό που χωράει 40 άτομα. Αυτό είναι πολύ ευχάριστο ακριβώς επειδή σου δίνει μεγάλη ευελιξία. Από πολλές απόψεις. Και θεματολογικά, αλλά και για να βγουν καινούργια παιδιά, να τσεκάρουν οι ίδιοι το ταλέντο τους. Δε χρειάζεται να γίνουν γνωστοί και σπουδαίοι και διάσημοι για να τσεκάρουν τον εαυτό τους. Μπορούν να παίξουν σε ένα μπαράκι στη γειτονιά τους, που σίγουρα θα μαζευτούν 40-50 άτομα και να τσεκάρουν σε τι δρόμο βρίσκονται. Νομίζω τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα, αν το stand up μπει ως μάθημα στις Δραματικές Σχολές.

Εσείς κάνετε μαθήματα, έτσι δεν είναι;

Ναι, κάνω σεμινάρια. Θεωρώ ότι το επίπεδό μου είναι ικανοποιητικό ώστε να διδάξω επαγγελματίες ηθοποιούς. Στην Αγγλία, στις Δραματικές Σχολές, το stand up comedy είναι βασικό μάθημα. Κάτι θα ξέρουν για να το έχουν καθιερώσει αυτό. Άρα, και οι σχολές εδώ πρέπει σιγά σιγά να το εντάξουν. Και πρακτικά να το δεις, εμείς οι ηθοποιοί που είμαστε άνθρωποι που υποφέρουμε οικονομικά, όχι μόνο με την κρίση, διαχρονικά υποφέρουμε, (εμείς μπορεί να έχουμε κρίση ακόμη κι αν από πάνω μας βρέχει λεφτά!) είναι και μια εργασιακή διέξοδος για τους ηθοποιούς.

Σας αρέσει που κάνετε μάθημα; Και τώρα συνεργάζεστε και με δύο μαθήτες σας.

Ναι μου αρέσει πολύ. Στα «Μνημόνια» είναι ο Γιάννης ο Μπιλίρης που είχε παίξει και το χειμώνα, και επιτέλους θα παίξει και ένα κορίτσι, η Κέλλυ η Ανυφαντή. Με τα κορίτσια έχω ένα μεγαλύτερο άγχος να παίξουν γιατί, για κάποιο λόγο, το κάνουν πιο δύσκολα. Ενώ κατά τη γνώμη μου έχουν προβάδισμα έναντι των αντρών.

Γιατί έχουν προβάδισμα;

Από πού να το πιάσω και πού να τελειώσω! Έχεις δει ποτέ καβγά σκυλιών, αρσενικού και θηλυκού; Λήγει σε 15 δεύτερα και θα επιβληθεί το θηλυκό! Άσε 2 αρσενικά και θα τσακώνονται 3 ώρες! Στο θηλυκό γάβγισμα, έχει λήξει ο καβγάς! Επιβάλλεται, έχει προβάδισμα. Το ίδιο ισχύει και στον καβγά ενός ζευγαριού. Τώρα, και σκηνικά, το θηλυκό έχει μεγαλύτερη δυναμική. Αν πάρεις ένα κείμενο λίγο shocking, με θέμα τις σχέσεις και το σεξ, το να το πει ένας άντρας και να το «χοντρύνει», μπορεί κάποιος από το κοινό να σκεφτεί ότι αυτό το κομμάτι είναι σεξιστικό. Αν βγει μία γυναίκα και πει τα ίδια και χειρότερα, θα πουν «Μπράβο κορίτσι μου! Πες τα!». Επειδή έχει το κουράγιο να τα πει. Επίσης, είναι πιο ενδιαφέρον ένα κορίτσι που σπάει αυτά τα κοινωνικά taboo και τις ταμπέλες, παρά ένα αγόρι. Οι γυναίκες κουβαλάτε περισσότερες ταμπέλες απ’ότι οι άντρες. Και αυτό οφείλεται στον τρόπο με τον οποίο μεγαλώνουν τα παιδιά στην Ελλάδα. Σκηνικά, είναι πιο ενδιαφέρον ένα κορίτσι να πετάει από πάνω της 10 ταμπέλες, παρά ένα αγόρι που πετάει από πάνω του 5 ταμπέλες.

Η παράσταση λοιπόν πότε ξεκινάει;

Ξεκινάμε στις 13 του μήνα και θα πάμε για τρεις Τετάρτες του Ιουνίου. Είναι αρκετές γιατί το «Τριανόν» είναι ένας μεγάλος χώρος. Αν πάει καλά, μπορεί να κάνουμε και καμία παράσταση ακόμη. Μας αρέσει πολύ το «Τριανόν», που είναι ένα σινεμά που ανοίγει η οροφή. Είναι πολύ ωραίος χώρος, έχει ανακαινιστεί και είναι σούπερ, γλιτώνεις από την –επιτέλους- από την κάπνα. Καπνίζουν οι άνθρωποι, αλλά δεν ενοχλούν το διπλανό τους. Επίσης, έχεις δροσιά γιατί τα air condition δουλεύουν, έστω κι αν είναι ανοιχτός ο χώρος. Επιπλέον, έχει και καταπληκτικό ήχο. Όλα τέλεια!

Τα μελλοντικά σας σχέδια;

Θα γράψουμε και καινούργια πράγματα για του χρόνου. Τα τελευταία 6-7 χρόνια οι παραστάσεις μου έχουν μία ροή! Είναι σαν μια παράσταση που ρολάρει. Κάθε χρόνο, που κάνουμε φουλ πολιτική σάτιρα, όποιος έρχεται κάθε φορά, θα διαπιστώσει ότι είναι παραστάσεις που προηγούνται λίγο της εποχής τους. Αυτά για το οποία μιλούσαμε πέρσι, γίνονται φέτος- κοινωνικοπολιτικά μιλώντας.

Και προφήτης!

Προφήτης όχι, απλά όταν εστιάζεις πάρα πολύ, ξέρεις περίπου τι θα γίνει παρακάτω. Δεν έχουν γίνει πρώτη φορά στη χώρα μας αυτά. Μην το παίρνουμε και πάνω μας. Έχουνε βρει κι αλλού …. ας το πω «θύματα». Δεν είμαστε οι πρώτοι στους οποίους εφαρμόζονται αυτά τα πράγματα. Έπρεπε να είχαμε διδαχθεί από τους άλλους. Ένα μεγάλο κομμάτι της παράστασης αφιερώνεται στη μόνη χώρα που πραγματικά έχει βγει από τα μνημόνια, την Ισλανδία, έτσι ώστε να καταλάβουμε γιατί αυτοί και όχι εμείς!

Ευχαριστώ προσωπικά το Χριστόφορο Ζαραλίκο. Και ειδικά μετά από αυτήν την υπέροχη κουβέντα, εγώ θα είμαι αυτήν την Τετάρτη στο «Τριανόν». Εσείς;