«Σαν εγύριζα απ’ την Πύλο»

(no action)

Καμηλιέρικο ζεϊμπέκικο* σε μουσική και στίχους του Βαγγέλη Παπάζογλου. Ηχογραφήθηκε το 1935.

Μια σειρά ρεμπέτικων τραγουδιών αδιαφορούν για τη δράση. Για το καλό και το κακό. Για το δίκαιο και το άδικο. Κάνουν βουτιά στα απλά. Στις καθαρές ανάγκες του ανθρώπου – του όποιου ανθρώπου. Αδιαφορούν για τα γεγονότα, δεν τα χρειάζονται. Ούτε σεβντάς, ούτε μανούρες, ούτε πολισμάνοι και γυναίκες. Είναι το «γλυκό τίποτα», είναι το ανέμελο, το καθάριο, το άμεσο και ειλικρινές. Έτσι χορεύεται και αυτό το γρήγορο ζεϊμπέκικο. Άνετο, ανεπιτήδευτο, κυματιστό. Ήρεμος και εκφραστικός χορός. Εδώ εκφράζεται όλη η δωρικότητα με φιλική διάθεση, ή για να το πω καλύτερα με ένα ελαφρό μειδίαμα.

Ενίοτε τα πράγματα είναι τόσο απλά. Αντίστοιχη είναι και η στιχουργική και μουσική προσέγγιση. Η μαγκιά έχει ανθρώπινο μέτρο και πρόσωπο, από επιθετική εμφανίζεται ως κοινωνική ανάγκη για συντροφιά και γνωριμία. Το τι είχε στο μυαλό του ο Βαγγέλης Παπάζογλου που έγραψε τους στίχους και τη μουσική, κανείς δεν μπορεί να το ξέρει. Η κεντρική φιγούρα πάντως είναι ένας αποφυλακισμένος από τις φυλακές της Πύλου (υπόδειξη της αξιέπαινης σελίδας «Πολιτιστικός Σύλλογος Βαγγέλης Παπάζογλου») που «έψαχνε για να βρει φίλο». Αυτό που ξέρουμε είναι πως μας χάρισε ένα τραγούδι αποδραματοποίησης, ανέμελο και αυθεντικής ανθρωπιάς.

*Καμηλιέρικο είναι «είδος» ζεϊμπέκικου που είναι σχετικά γρήγορο και συγκεκριμένα η ταχύτητα του είναι μεταξύ του απτάλικου και του καρσιλαμά.
Είναι δηλαδή ένας αργός καρσιλαμάς ή ένα γρήγορο απταλικο. Άποψη από το «Ρεμπέτικο Φόρουμ».

Σαν εγύριζα απ’ την Πύλο
Έψαχνα για να βρω φίλο
Μπαίνω σ’ ένα μπαξεδάκι
Π’ άκουσα μπαγλαμαδάκι

Βλέπω πέντε παλικάρια
Ξαπλωμένα στα χορτάρια
Στέκουμαι να τους μπανίσω
Ίσως και τους εγνωρίσω

Κι ένας γεροντόμαγκας
Μ’ αρωτάει τι ζητάς
Συντροφιά ρε εγώ ζητώ
Μα πού να πάω να την εβρώ

Κάτσε φίνα να περνάς
Έλα βλάμη με τα μας