Το 2004, όταν το Lost έκανε την εμφάνισή του στους αμερικανικούς τηλεοπτικούς δέκτες, εκτός από το γεγονός ότι ήμουν 15 –άρα λίγα θα καταλάβαινα– η επαφή με το Internet δεν ήταν τόσο εύκολη όσο σήμερα. Άρα, πώς θα κατέβαζα επεισόδια; Η μόνη λύση ήταν τα ακριβά τότε DVD που έβγαιναν και μια φορά το χρόνο. Άρα δεν είχε καμία ελπίδα.
Φυσικά, ειδικά μεγαλώνοντας λίγο, το έβλεπαν όλοι. Όταν λέμε όλοι, το εννοώ. Άκουγες τα περίεργα νούμερα 4, 8, 15, 16, 23, 42 σε πολλά παρεάκια και ναι, ήταν κάτι που δεν είχε συμβεί ποτέ έως τότε – μην κρίνουμε με το σήμερα που πλέον φτάνουμε να μιλάμε με ατάκες από σειρές και να είναι topic παρέας η πλοκή μιας σειράς. Αυτό είναι ένα culture χαρακτηριστικό των millenials που γεννήθηκε ακριβώς όταν το Lost έκανε πρεμιέρα το 2004.
Το Netflix φαίνεται ότι έχει πάρει γραμμή τη νοσταλγία που κατακλύζει τη γενιά μας και έκανε την κίνηση ματ: έφερε ξανά τη φρενίτιδα του Lost στα σπίτια και στις κουβέντες μας, ποντάροντας σε αυτούς που δεν το έχουν δει και σε αυτούς που ναι μεν το έχουν δει, αλλά πλέον έχουν παιδιά στην εφηβεία.
Δεν γινόταν να μην πέσω σαν ώριμο σύκο στη γοητεία της σειράς, για την οποία το μόνο που θυμάμαι ήταν ότι σε κανέναν δεν άρεσε το τέλος. Ως γνήσιο πνεύμα αντιλογίας, το binge watching δεν περιορίστηκε απλά στην πλοκή, αλλά βάλθηκα να παρατηρώ τα πάντα με σκοπό να μου αρέσει το τέλος πάση θυσία. Τα κατάφερα; (Αρχίζουν τα spoilers, αν το βλέπετε σταματήστε εδώ).
Όχι, δεν τα κατάφερα. Το τέλος δεν μου άρεσε και δεν ανήκω στην κατηγορία αυτών που πίστεψαν ότι όλοι είχαν πεθάνει στο αεροπορικό δυστύχημα. Αντιθέτως κατάλαβα (αν και νομίζω οι δημιουργοί ήθελαν να καταλάβεις ό,τι θέλεις εσύ και ό,τι επιτάσσει ο χαρακτήρας και οι καταβολές σου και όχι αυτό που ήθελαν εκείνοι), αυτό που έγινε. Η περιπέτεια (μικρή λέξη για όλα αυτά που πέρασαν, αλλά οκ) μετά το αεροπορικό δυστύχημα άλλαξε τους χαρακτήρες και τις ζωές τους για πάντα.
Όσα έζησαν και όσα στήριζαν πριν το αεροπορικό ήταν σαν να έπαψαν μέσα από τις εμπειρίες να έχουν νόημα. Αντίθετα, ήταν σαν να πλάστηκαν από την αρχή. Και αυτή η αρχή τους έκανε καλύτερους, γιατί κανένας από όλους όσοι συναντήθηκαν στο νησί δεν είχε μια ζωή καλή ή πλήρη – τουλάχιστον δεν την βίωναν έτσι. Επομένως, η ζωή ξεκίνησε από εκεί, με ανθρώπους που βρήκαν ο ένας τον άλλον και μόνο με αυτούς τους ανθρώπους θα τέλειωνε αισίως σε μία μετά θάνατον ζωή.
Το τέλος δεν μου άρεσε όχι λόγω ιδέας, αλλά γιατί αφέθηκαν πολλά σημεία της πλοκής αναπάντητα. Για παράδειγμα, ο Μπεν γιατί ήταν και μαζί τους και χωρίς εκείνους μένοντας εκτός από το σημείο συνάντησης; Ποιος ήταν τελικά ο Τζέικομπ και τι ακριβώς προστάτευε; Γιατί ο Τζέικομπ έκανε αιώνες να πεθάνει, ενώ ο Χέρλι όχι (αν και μπορεί να συνέβη το ίδιο με τον Χέρλι, κι αυτό μένει αναπάντητο); Τι συνέβη με το που έσκασε η βόμβα υδρογόνου; Τι γινόταν ακριβώς μέσα στον ναό;
Και για όλα όσα περίεργα συνέβαιναν, από ταξίδια στο χρόνο μέχρι αθανασία, υπεύθυνη ήταν η ηλεκτρομαγνητική ενέργεια του νησιού που έγινε και αυτό ένας ξεχωριστός χαρακτήρας (κάνοντας για πρώτη φορά στην τηλεόραση το ίδιο το τοπίο αναπόσπαστο μέρος των συνθηκών και των αποφάσεων των χαρακτήρων);
Από την άλλη πλευρά βέβαια, αυτοαναιρούμαι γιατί το Lost δεν ήταν μία επιστημονική σειρά που θέλησε να υποθέσει τις ιδιότητες της ηλεκτρομαγνητικής ενέργειας και πώς λειτουργεί όταν συγκεντρώνεται σε ένα μέρος. Ο στόχος της σειράς δεν ήταν άλλος από το να εξερευνήσει την ανθρώπινη φύση σε όλες τις συνθήκες, κάτι που ακόμη «πουλάει» και όχι τυχαία αφού το μεγαλύτερο άλυτο μυστήριο του σύμπαντος είναι ο ίδιος ο άνθρωπος. Και μέσα σε αυτή την εξερεύνηση, έβαλε στο μπλέντερ και όλα τα δημιουργήματά του: επιστήμη, θρησκείες, πανάρχαιους μύθους, σύμβολα κ.ο.κ.
Το θέμα βέβαια σε κάθε ιστορία είναι το τέλος άραγε; Το «λάθος» των πετυχημένων ιστοριών είναι ότι καταφέρνουν τόσο να συνδεθείς με αυτές, που αν κάτι δεν πάει καλά σύμφωνα με αυτό που εσύ φαντάζεσαι, φανατίζεσαι κατά της ιστορίας. Και τι περιμέναμε από το Lost; Να φύγουν όλοι από το νησί και να ζήσουν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα; Και πώς οι υπόλοιποι αγαπημένοι χαρακτήρες θα έβρισκαν το τέλος που τους άξιζε, αν δεν δημιουργείτο ένας συλλογικός παράδεισος;
Μόνο σε μία από όλες τις παραπάνω ερωτήσεις θα απαντήσω κάθετα. Όχι, μια ιστορία δεν είναι μόνο το τέλος της. Και η ιστορία του Lost είχε πολλές αρετές που ως προς αυτήν καθεαυτήν έχουν να κάνουν με την ανάλυση των χαρακτήρων και τη διατήρηση του ενδιαφέροντος στην πλοκή. Να μην συζητήσω ότι εν έτει 2004 γίνεται αγαπημένος χαρακτήρας ένας Ιρακινός που έχει πολεμήσει στον Πόλεμο του Κόλπου με τον Δημοκρατικό Στρατό του Ιράκ.
Όσο για τις υπόλοιπες αρετές, λίγο πολύ είναι γνωστές. Είναι η πρώτη υπερπαραγωγή που έπαιξε στην τηλεόραση, η πρώτη σειρά που έβαλε μεταφυσικό, επιστήμη, φιλοσοφία και περιπέτεια σε μία λογική συνέχεια, οι ηθοποιοί ήταν ένας κι ένας, το σκηνικό το κάτι άλλο. Τι άλλο θέλει μια σειρά για να είναι συνάμα και εμπορική και ποιοτική; Τώρα για το αν σας παροτρύνω να το δείτε, το λέω απερίφραστα πως ναι. Έχουν βγει και άλλες πολύ καλές σειρές, αλλά δεν θα ξεχάσουμε ποτέ ότι αυτή ήταν η πρώτη!