Βαλέρια Δημητριάδου, Ενενήντα, διδακτική ιλαροτραγωδία στην οδό Πειραιώς 260 στο πλαίσιο τού ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΑΘΗΝΩΝ & ΕΠΙΔΑΥΡΟΥ 2024.
Εντάξει, κάποια στιγμή θα πρέπει να τελειώσουμε με τον επί σκηνής «Χορό» που αναγγέλλει: «αυτός είπε, αυτή είπε, σιωπή, παύση, εκείνη χαμογελάει, αυτός ξύνεται…» και ούτω καθεξής.
Κουραστήκαμε βρε παιδιά! Μπερδευόμαστε. Κάνουμε τα δύσκολα απλά. Δημιουργούμε δαιδάλους εκεί που δεν υπάρχει Μινώταυρος.
Αρκετή μεταμοντερνιά μεταβολίσαμε. Το φάγαμε το φαϊ μας όλο. Είμαστε καλά παιδιά και δεν διαμαρτυρηθήκαμε. Αφήστε ήσυχους τους ήρωες και τις ηρωίδες να αυτοπαρουσιαστούν και να μιλήσουν για λογαριασμό τους. Κλασικά μαθήματα αφήγησης.
Οι παραμυθάδες τής Ανατολής φαντάζουν σοφοί μπροστά σε τόση μετανεωτερική δοκησισοφία!!!
Καλό το εργάκι. Βιωματικό. Αληθοφανές. Ψευδο-αυτό-ψυχαναλυτικό, με κοινωνικές προεκτάσεις και φιλανθρωπικά αισθήματα.
Μάλιστα. Όμως, τα έχουμε δει, τα έχουμε διαβάσει, τα έχουμε ακούσει, τα έχουμε ζήσει. Η ψυχοπαθολογία τής νεοελληνικής οικογένειας είναι υπέρ-αναλυμένη: καταθλιτπικές καταπιεσμένες μανάδες με αδυναμία στον μοναχογιό, ευνουχιστικοί αλαζόνες ναρκισσευόμενοι μπαμπάδες, καλοπερασάκηδες και πατριαρχικοί (μόνον όταν τους βολεύει – όλες τις άλλες ώρες κλαψουρίζουν σαν νήπια στην ποδιά των θηλυκών).
Και το «κυνήγι τού ποδόγυρου» καλά κρατεί. Ακόμα και στις φαντασιώσεις των υπέργηρων ανδρών. Σεξισμός σε όλο του το μεγαλείο.
Τραυματισμένα, κακοποιημένα, νευρωτικά παιδιά ανακυκλώνουν και διαιωνίζουν νοσηρές συμπεριφορές επαναλαμβάνοντας μηχανικά στάσεις ζωής που έχουν ξεπεραστεί από την ιστορία και δεν οδηγούν πουθενά.
Μας τα είπανε κι άλλοι. Και καλύτερα. Ο Κάρολος Κουν στο θρυλικό Υπόγειο Θέατρο Τέχνης «κέντησε» μία ολάκερη νεοελληνική δραματουργία πάνω σε γερά, ανθεκτικά, καλά δοκιμασμένα μοτίβα… με ΛΙΤΟΤΗΤΑ και ΑΦΗΓΗΜΑΤΙΚΗ ΑΠΛΟΤΗΤΑ.
Κάτι που λείπει στην τεχνολογικώς πληθωρική παράλογη εποχή μας, όπου οι παραγωγές ελαχίστου κόστους μετεξελίχθηκαν σε παραστάσεις ελαχίστης προσπάθειας και μεγίστης πολυπλοκότητος.
Όταν «κάνουμε την τρίχα τριχιά» και το απλοϊκό μετατρέπεται σε σοβαροφανές περίπλοκο, τότε «χάνουμε τα αυγά και τα καλάθια», αφού «τον μπούσουλα» τον έχουμε χάσει προ πολλού.
Γιατί δεν κάνετε χοροθεατρικά δρώμενα με αφηρημένα θέματα κι εκκωφαντικές μουσικές (ρυθμικώς επεξεργασμένες από την Ρομποτική Τεχνητή Νοημοσύνη); Θέλετε να είστε μέσα στην εποχή σας; Μην μιμείστε τα τηλεοπτικά σήριαλ. Κι εάν το πράττετε, μην τα ντύνετε με μετανεωτερικά άμφια. Δεν τους ταιριάζουν.
Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας
https://konstantinosbouras.gr
Info:
https://aefestival.gr/festival_events/eneninta/
Βαλέρια Δημητριάδου
Ενενήντα
Πώς θα βλέπαμε τον κόσμο αν ήμασταν ενενήντα χρονών; Θα αποδεχόμασταν το τέλος που πλησιάζει ή θα θέλαμε να πιούμε τη ζωή μέχρι την τελευταία σταγόνα; Μέλος της ομάδας των C for Circus, η Βαλέρια Δημητριάδου, που βραβεύτηκε από την Ελληνική Ένωση Κριτικών Θεάτρου και Παραστατικών Τεχνών για το έργο της Και εφύτευσεν ο Θεός Παράδεισον, δίνει ένα νέο κείμενο με χιούμορ και τρυφερότητα, εγκώμιο στη ζωή.
Ένας ηλικιωμένος άντρας ενενήντα ετών και ο σαραντάρης γιος του. Οι δυο τους σε μια πόλη που τρέχει. Σε μια άγρια πόλη. Ο γέρος, παρότι γέρος, νιώθει σαν μόλις να γεννήθηκε. Κι ο νέος, παρότι νέος, νιώθει λες κι η ζωή του πλησιάζει στο τέλος της. Αδύναμος, τρωτός κι ευάλωτος όπως είναι, αποφασίζει να στείλει τον πατέρα του σε οίκο ευγηρίας. Το μόνο στήριγμα του γέρου είναι η νεαρή φίλη του, ένα ανάπηρο κορίτσι, με το οποίο βρίσκονται καθημερινά στη λίμνη του κεντρικού πάρκου της πόλης. Γιατί ένας ηλικιωμένος άνθρωπος να πρέπει να αποδεχτεί το τέλος; Γιατί να μην μπορεί να βγει έξω, να ερωτευτεί, να κάνει έρωτα; Επειδή όντως δεν μπορεί ή επειδή δεν του το επιτρέπουν όλοι οι άλλοι, εμείς;
Σε μια εποχή σαν τη δική μας που εξιδανικεύει τη νεότητα, η παράσταση αναδεικνύει ένα θέμα ταμπού: τα γηρατειά. Με ζωντανή μουσική επί σκηνής, αφηγείται έναν φανταστικό μικρόκοσμο που αντιστέκεται σθεναρά στο δυστοπικό μας παρόν προτάσσοντας την ενσυναίσθηση και την αλληλεγγύη.
Κείμενο – Σκηνοθεσία Βαλέρια Δημητριάδου
Σκηνικά Τίνα Τζόκα
Κοστούμια Δήμος Κλιμενώφ
Σχεδιασμός φωτισμού Τάσος Παλαιορούτας
Κίνηση Κατερίνα Φωτιάδη
Mουσική Βαλέρια Δημητριάδου
Βοηθός σκηνοθέτιδας Αθηνά Σακαλή
Σχεδιασμός ήχου Φοίβος Παπαγιάννης
Παίζουν (με αλφαβητική σειρά) Βαγγέλης Αμπατζής, Αντριάνα Ανδρεόβιτς, Κωνσταντίνος Ασπιώτης, Έλη Δρίβα, Μαρία Κατσανδρή, Μιχάλης Πανάδης, Δημήτρης Παπαγιάννης, Μαριάμ Ρουχάτζε
Οργάνωση – Εκτέλεση παραγωγής Χρύσα Κοτταράκου, Βασιλεία Τάσκου.
