Μια Κυριακή των Κυριακών, κάπου στην Αθήνα με ολίγα μποφόρια… Γύρω μας διάσπαρτα σκουπίδια – κάθε παρέα αποχωρούσε μαζεύοντας τα πάντα εκτός απ’ τα σκουπίδια της.
Βρισκόμασταν σε μια χωρίς ιδιοκτησία, ελεύθερης πρόσβασης (όπως θα έπρεπε να είναι όλες) παραλία! Γύρω ετερόκλητο mix κόσμου και πάρα πολλά πιτσιρίκια! Σ’ ένα περίεργο μουσικό πάντρεμα τύπου παστή σαρδέλα με μερέντα, συνδυασμός trap από το ηχείο bluetooth και house από την πλαζ παραδίπλα μας.
Ενώ έβλεπα τα κουτάκια hell να ρολάρουν σαν τα χρόνια μου στην άμμο, αναρωτιόμουν τι είναι αυτή η καινούρια ιδιότητα στον σύγχρονο άνθρωπο που τον κάνει με ΤΟΣΗ ΦΥΣΙΚΗ ΑΝΕΣΗ να ΜΗΝ ΠΑΡΑΤΗΡΕΙ/ΝΑ ΜΗΝ ΥΠΟΛΟΓΙΖΕΙ (κοινώς να γράφει) τους πάντες γύρω του;;;!!!
Φίλε, δεν το κάνει ψεύτικα –όντως– δεν σε βλέπει καν! Δεν σε αντιλαμβάνεται ούτε ως οντότητα, ούτε ως παρουσία. Είσαι ολόγραμμα, είσαι ένα ψέμα. Θα σκοντάψει πάνω σου σαν να είσαι κορμός δέντρου που δεν πρόσεξε. Θα τινάξει την ψάθα πάνω σου και ούτω καθεξής…
Σε μια πιο ευρεία –καθημερινή– κλίμακα: Θα ακούσει όλα τα βιντεάκια στη διαπασών δίπλα σου στο λεωφορείο. Θα μιλάει και θα τσακώνεται στο κινητό στα πιο παράξενα και ήσυχα μέρη. Θα φρενάρει τ’ όχημά του απότομα και θα ουρλιάζει στη μέση του δρόμου. Θα φρενάρει το βήμα του απότομα στο δρόμο γιατί είδε κάτι (στην οθόνη, συνήθως). Όμως δεν θα φρενάρει το ηλεκτρικό πατίνι του για σε! Αμ δε! Αντιθέτως, θα τρέξει στην κυλιόμενη να μπει πρώτος μπροστά (ουτώς ώστε αν γίνει καμιά βλακεία και χάσει την ισορροπία/γλιστρήσει το πατίνι από τα χέρια του… να είναι σίγουρος ότι αυτό θα μας τραυματίσει όλους όσοι στεκόμαστε από πίσω).
Επίσης, το ίδιο θα συμβεί με οδηγούς λεωφορείων/τρόλεϊ κάποιες φορές ξεχνούν ότι οδηγάνε ένα δημόσιο μέσο μεταφοράς μιλώντας στο κινητό, τσακώνονται με επιβάτες ή τρέχοντας τρελά (νομίζεις ότι το λεωφορείο θα εκτοξευθεί σαν πύραυλος στο διάστημα) παραλείποντας στάσεις. Άλλες φορές βέβαια τυχαίνουν και καλοί οδηγοί ή στις καλές τους μέρες, που μας υπολογίζουν και μας φέρονται ανθρώπινα.
…Και άλλα πολλά που δυσκολεύουν την καθημερινότητά μας, τη συνύπαρξή μας. Κάτι τέτοια ανούσια θα ’λεγες πράγματα; Εγώ τα βρίσκω εξαιρετικά προβληματικά.
Υ.Γ.1: Μιλάμε για την ανακύκλωση, την κλιματική αλλαγή, το low waste κ.ά. Εγώ βλέπω ανθρώπους σε μια παραλία γεμάτη σκουπίδια να κάθονται μέσα σε αυτά και όλους να φεύγουν χωρίς καν να τα πετάνε στη σακούλα πίσω τους!
Υ.Γ.2: Υπάρχει το συνθετικό ΣΥΝ: συν-ύπαρξη, συμ-βίωση, συν-άνθρωπος, συν-διαλλαγή, συν-κοινωνία, συν-άδελφος, συν-δαιτημόνας, συν-οδοιπόρος, συν-επιβάτης… κι άλλες ωραίες λέξεις που σημαίνουν άνθρωποι μαζί για κάποιο σκοπό ή που κάνουν κάτι μαζί. Κι αυτό έχει μέσα αμοιβαίο σεβασμό ο ένας προς τον άλλο και μαζί προς την πράξη. Ίσως να βγάλουμε το κεφάλι μας λίγο από τον ωκεανό της μονάδας και του υπερέχοντος (ότι εμείς είμαστε σε όλα σωστοί) εγωισμού. Να βγάζαμε και εκείνα τα γυαλιά που αντανακλούν μπροστά μας τα επόμενα αντικείμενα (της οθόνης του κινητού) για να αναπνεύσουμε και να κοιτάξουμε γύρω μας βλέποντας.
