Και ακούς τα δελτία ειδήσεων και τις ραδιοφωνικές εκπομπές. Και διαβάζεις τα site. Και γενικά έχεις τα μάτια σου ανοιχτά, τη μύτη και το στόμα όμως καλυμμένα. Και όλη μέρα ακούς το ίδιο πράγμα.
Το επόμενο δεκαπενθήμερο.
Στις 15 Μαρτίου ήταν το επόμενο δεκαπενθήμερο. Και στις 30 Μαρτίου. Και στις 14 Απριλίου. Και κάθε δεκαπέντε μέρες, το επόμενο δεκαπενθήμερο ήταν κρίσιμο. Και έτσι, άρχισε ο χρόνος να μετριέται σε δεκαπενθήμερα. Σε αυτά τα δεκαπενθήμερα, λες και όλα τα υπόλοιπα συμβαίνουν ως διάλειμμα. Οι τουρίστες, τα κρούσματα, το άνοιγμα των σχολείων, ο ΙΑΝΟΣ, ο σεισμός, ο Ζακ, ο Φύσσας, τα θέατρα, οι συναυλίες, ο πολιτισμός, τα αεροπλάνα, τα Μέσα Μεταφοράς, η τηλεεργασία, ένας αχταρμάς που δηλώνει την απόλυτη σαπίλα αυτού του κόσμου.
Αλλά μην ανησυχείτε, μόνο το επόμενο δεκαπενθήμερο θα είναι κρίσιμο.
Μετά από 15 μέρες, θα τρέχουμε όλοι στα λιβάδια, ενώ οι ραχούλες θα αντιλαλούν χαρούμενα γελάκια και ξεφωνητά. Μετά από 15 μέρες, αγάπες μου, η χώρα θα βγει από την Οδύσσεια. Πώς ήταν τότε με την κρίση; Ναι κάπως έτσι. Και τότε, το ποίημα ήταν “το επόμενο Eurogroup είναι κρίσιμο” και πάλι λέγαμε ότι παρακολουθούμε δελτία ειδήσεων σε επανάληψη.
Όμως μην ανησυχείτε, το επόμενο δεκαπενθήμερο θα είναι κρίσιμο και μετά όλα θα φτιάξουν.
Ένα θέλω να ρωτήσω: Τι κάνουμε ακριβώς; Τι κάνει η κυβέρνηση ακριβώς; Για πόσο θα πεινάσουμε πάλι πληρώνοντας τα σπασμένα αυτής τη τρέλας;
Στην προσπάθεια να επιβιώσουμε ξεχάσαμε να ζούμε φίλοι μου. Και ο χρόνος είναι το μόνο πράγμα που δεν γυρνάει πίσω. Όσο και όπως και να τον μετράς.
