Αφού τα ζώδια έχουν τα χαρακτηριστικά τους, κι αφού κάπου ανάμεσα στα σοβαρά και τα αστεία μάς διασκεδάζουν όντως, κι αφού αγαπάμε με τρέλα τον κινηματογράφο, ας προσπαθήσουμε να φανταστούμε τα ζώδια ως κάποιες από τις πιο επικές δημιουργίες της 7ης τέχνης.
Οφείλω, όμως, κι ένα disclaimer: Τα συμπεράσματα στα οποία κατέληξα, αν και προϊόν σοβαρής μελέτης και σκέψης χρόνων, είναι αυθαίρετα. Εντελώς αυθαίρετα!
ΚΡΙΟΣ:
Τιτανικός (Τζέιμς Κάμερον, 1997) Όπως ο ίδιος ο Τιτανικός, έτσι και ο Κριός, προκαλεί σοκ, δέος και θαυμασμό στους γύρω του. Δίπλα σε έναν Κριό η υπόσχεση ενός μεγάλου ταξιδιού θα σε γαργαλάει εξ αρχής. Ξέρουν να ξυπνάνε τα πάθη, είναι ρισκαδόροι, δεν έχουν φραγμούς και κοιτάνε πάντα πολύ μπροστά ή πολύ ψηλά. Κι όμως, θέλουν προσοχή, γιατί μπορεί με τη στάση τους να υπόσχονται πολλά και στο πρώτο παγόβουνο να τα διαλύσουν όλα. Άσε που έχουν μανία να βιάζονται να τερματίσουν παντού πρώτοι και ως γνωστόν, όποιος βιάζεται σκοντάφτει.
ΤΑΥΡΟΣ:
Πρόγευμα στο Τίφανις (Blake Edwards, 1961) «Δεν πειράζει που έχω μείνει με 20 ευρώ στην τράπεζα, η φτώχεια θέλει καλοπέραση». Σίγουρα έχεις δει Ταύρο να ξοδεύει τα τελευταία του χρήματα σε κάτι που δεν πολυχρειάζεται (ένα κόσμημα Τίφανις ας πούμε), γιατί για αυτόν δεν υπάρχουν άχρηστες πολυτέλειες, όλες τις έχει ανάγκη. Όπως και ο ανυπέρβλητος χαρακτήρας της Holly Golightly, τα Ταυράκια έχουν το σκοτεινό παρελθόν τους που δύσκολα θα μοιραστούν, έχουν λίγο μυστήριο, αρκετό glam και μια αγάπη για τα καλαίσθητα πράγματα και το νόστιμο φαγητό.
ΔΙΔΥΜΟΣ:
Η Διπλή Ζωή της Βερόνικα (Krzysztof Kieslowski, 1991) Αυτό το φοβερό πράγμα με τους Διδύμους, που κάθε φορά που τους βλέπεις μπορεί να φέρονται εντελώς διαφορετικά από την προηγούμενη, τι σας λέει; Όχι, δεν ξέχασαν ποιος είστε, απλά είναι έτσι, αλλοπρόσαλλοι. Λες κι είναι δύο (τουλάχιστον) προσωπικότητες, που η μία ζει στη Γαλλία και η άλλη στην Πολωνία (σαν τη Βερόνικα της ταινίας). Άσε που αυτές οι δυο προσωπικότητες δεν έχουν συναντήσει και ποτέ η μία την άλλη να τα πούνε λίγο και να τα βρούνε. Μεγάλη περιπέτεια. Μεγάλο μπέρδεμα.
ΚΑΡΚΙΝΟΣ:
Toy Story (Τζόν Λάσιτερ, 1995) Αγαπησιάρηδες και τρυφεροί, οι Καρκίνοι δε θα μπορούσαν να μην είναι κάποια ταινία κινουμένων σχεδίων και ποια είναι πιο γλυκιά και συγκινητική από το Toy Story; Είναι πιστοί και αφοσιωμένοι στους ανθρώπους που αγαπάνε και θα κάνουν τα πάντα για να τους «σώσουν», ακόμα κι αν εκείνοι δε θέλουν να σωθούν. Ένας καρκίνος θα σ’ αγαπήσει ως το άπειρο κι ακόμα παραπέρα. Αλλά, εντάξει, θα προηγηθεί αρκετό δράμα πριν γίνει αυτό, γι’ αυτό μην τα περιμένεις κι όλα ρόδινα.
ΛΕΩΝ:
Moulin Rouge (Μπαζ Λούρμαν, 2001) Τραγούδι, εξωστρέφεια, Παριζιάνικα ξενύχτια με αψέντι και κρυφοί, παθιασμένοι έρωτες… μια απλή Τετάρτη για έναν Λέοντα. Το άδοξο τέλος καραδοκεί, αλλά εκείνοι δεν πτοούνται. Θα τα δώσουν όλα και η αυτοβιογραφία τους θα ’ναι μεγαλύτερη κι απ’ τη Βίβλο. Πάντως εγώ ακριβώς έτσι τους έχω στο μυαλό μου, σαν ένα πολύχρωμο mash up ή ένα πληθωρικό νούμερο καμπαρέ. Μποέμικες ψυχές μεν, κινούμενοι καταστροφείς δε. Πλησιάστε με δική σας ευθύνη.
ΠΑΡΘΕΝΟΣ:
Νευρικός Εραστής (Γούντι Άλεν, 1977) Ιδιαίτεροι, νευρικοί και εμμονικοί αλλά και τα καλύτερα παιδιά, οι Παρθένοι θα ήταν νομίζω σαν τον Άλβι (Γούντι Άλεν) της ταινίας. Θα υπεραναλύσουν τα πάντα, μέχρι να βρουν τι πήγε στραβά, θα κινδυνεύσουν να χάσουν ευκαιρίες κι ανθρώπους λόγω της αυστηρότητάς τους ή του κυνισμού τους, αλλά στο τέλος θα χτίσουν μια πανέμορφη ζωή για τους ίδιους και θα μπουν μέσα, μαζί με λίγους και καλούς κοντινούς τους (που αυτό στην ταινία βέβαια δεν έγινε, αλλά δεν πειράζει).
ΖΥΓΟΣ:
La La Land (Damien Chazelle, 2016) Ρομαντικοί κι ερωτικοί, γοητευτικοί και καλλιτέχνες από κούνια, οι ζυγοί θα ήταν όλο το επικό La La Land, σε πακετάκι για το σπίτι. Δεν ξεχνάμε ότι ανήκουν στον αέρα, άρα, όπως και όλη η ταινία είναι κι αυτοί λίγο πληθωρικοί κι αλλοπαρμένοι…αλλά και ματαιόδοξα παιδιά. Τι πιο ταιριαστό, λοιπόν, από ένα πολύχρωμο μιούζικαλ, με ένα δυνατό (και με άδοξο τέλος) love story. Οι ζυγοί είναι το κλασικό boy meets girl και το χαίρονται. Και καλά κάνουν.
ΣΚΟΡΠΙΟΣ:
Ερωτική Επιθυμία (Γουόνγκ Καρ-Βάι, 2000) Μια από τις πιο ατμοσφαιρικές και όμορφες ταινίες του Ασιατικού κινηματογράφου. Μια βροχή, μια υγρασία, μυστικά, συναντήσεις σε στενούς διαδρόμους, σιωπηλές καληνύχτες, κρυφοί δεσμοί και αυτός ο μεγάλος ανομολόγητος έρωτας που όποιος τον γνώρισε του έμεινε αξέχαστος. Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να εξηγήσω παραπάνω γιατί οι Σκορπιοί θα ήταν αυτό το αριστούργημα. Τόσο μυστήριο, τόσο υποβόσκον πάθος. Α, πα, πα. Ανατρίχιασα.
ΤΟΞΟΤΗΣ:
Ε.Τ. ο Εξωγήινος (Steven Spielberg, 1982) Νιώθω πως είναι μια προφανής επιλογή. Οι τοξότες είναι κοσμάρες, κοινώς, επισκέπτες από άλλον πλανήτη. Αλλά επειδή είναι και γ@μ_ τα παιδιά, ακόμα και στις πιο περίεργες καταστάσεις, θα μπορέσουν να κάνουν νέους φίλους, όπως έκανε και ο αξιαγάπητος Ε.Τ. στην ταινία. Το τρομερό είναι ότι ενώ μπορεί εξ αρχής ο τοξότης να προκαλεί μια κάποια αναταραχή (όπως θα γινόταν αν εμφανιζόταν μπροστά μας ένας εξωγήινος), μόλις τον γνωρίσεις λίγο θα δεις πως είναι εντελώς άκακος και καλόψυχος.
ΑΙΓΟΚΕΡΩΣ:
Η Έβδομη Σφραγίδα (Ingmar Bergman, 1957) Το αριστούργημα του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν, όπου ένας ιππότης προσπαθεί να ξεφύγει από τον θάνατο προτείνοντάς του να παίξουν μια παρτίδα σκάκι, θα μπορούσε να είναι ένα στιγμιότυπο της ζωής ενός Αιγόκερου. Έχει τη στρατηγική του, το θάρρος του, τον δυναμισμό του και θα βρει οπωσδήποτε τρόπο να καταφέρει τους στόχους του. Επειδή είναι και κλασικό παιδί και κάπως παλιομοδίτης, αμέσως πήγε το μυαλό μου φυσικά στον ιππότη-σταυροφόρο Μαξ φον Σίντοφ.
ΥΔΡΟΧΟΟΣ:
Ο επίμονος κηπουρός (Fernando Meirelles, 2005) Αυτή τη σύνδεση το κεφάλι μου την έκανε όχι τόσο για το χαρακτήρα του Ralph Fiennes ως Justin, αλλά κυρίως για αυτόν της Rachel Weisz, ως Tessa. Ένας Υδροχόος δε θα δίσταζε να παντρευτεί κάποιον ή να μετακομίσει στην Αφρική, αν είχε βάλει σκοπό να ξεμπροστιάσει μια μεγάλη, αιμοβόρα μεγαλοεθνική για το κοινό καλό. Παρά την τραγική πλοκή της ταινίας (μιας και η ακτιβίστρια Tessa –spoiler alert– δολοφονείται), η ταινία αφήνει μια γλυκιά αίσθηση, μια αίσθηση ότι υπάρχουν ακόμα άνθρωποι έξυπνοι, δυνατοί, δραστήριοι και ιδεολόγοι, οι οποίοι παλεύουν, μήπως αλλάξει καθόλου αυτός ο κόσμος.
ΙΧΘΥΣ:
Αμελί (Ζαν-Πιέρ Ζενέ, 2001) Μια απ’ τις πιο τρυφερές και feel-good ταινίες της νέας χιλιετίας! Η πρωταγωνίστρια, η Αμελί, φτιάχνει δικούς της κόσμους και σενάρια και χάνεται μέσα. Όταν η ζωή πληγώνει ανεπανόρθωτα, μάλλον κάτι τέτοιο κάνουν και τα ψαράκια. Κι είναι παιδιά ονειροπόλα, με μεγάλη πίστη στον έρωτα και πολλή αισιοδοξία. Και μόνο το αξέχαστο soundtrack της ταινίας, από τον Yann Tiersen, θα αρκούσε βέβαια για να τη συνδυάσω με τη γλυκύτητα ενός ιχθύ. Όσο must see είναι η Αμελί, άλλο τόσο must είναι να έχεις και έναν ιχθύ στη ζωή σου.
