Πώς πέρασε ο καιρός που ετοιμάζαμε ξέγνοιαστα τις βαλίτσες για τις καλοκαιρινές διακοπές. Πρόθυμοι να ζήσουμε νέες εμπειρίες και να ανακαλύψουμε καινούργια μέρη. Τώρα πια είμαστε πολύ κουρασμένοι για εξορμήσεις και αναζητήσεις «κρυμμένων θησαυρών».
Θαρρείς κι όταν φτάνει το καλοκαίρι, τότε που μόνο το θρόισμα των φύλλων από το βραδινό αεράκι και τα τζιτζίκια πρέπει να ακούγονται, ένα μαύρο σύννεφο καραδοκεί πάνω από τα κεφάλια μας.
Μία αιωρούμενη στενοχώρια, ανεξήγητη αρχικά, που όμως έρχεται σύντομα να σε επιβεβαιώσει. Τα δυσάρεστα μαντάτα δεν αργούν. Πόσα καλοκαίρια μας έχουν στενοχωρήσει; Πόσες κακές ειδήσεις γέμισαν τον τηλεοπτικό χρόνο, τις ιστοσελίδες, τις ζωές μας. Πώς μπορείς να είσαι πια χαρούμενος και αισιόδοξος πως όλα θα πάνε καλά;
Πριν λίγες μέρες βρέθηκε ένα εικοσιεξάχρονο κορίτσι να κείτεται στο χώμα. Ένα νέο παλικάρι έχασε την ζωή του μετά από την αστυνομική βία που υπέστη. Ένας άνδρας μπήκε στην ΔΟΥ Κοζάνης με τσεκούρι και καταφέρθηκε εναντίον των υπαλλήλων, κάποιοι εκ των οποίων νοσηλεύονται σοβαρά τραυματισμένοι. Ένας εικοσάχρονο αγόρι έχασε την ζωή του- στις γραμμές ΗΣΑΠ- στον χώρο ελιγμών.. Βρισκόταν εκεί προκειμένου να κάνει γκράφιτι με την παρέα του.
Δύο χρόνια έχουν περάσει από την τραγική ημέρα με την φονική πυρκαγιά στο Μάτι με 102 ανθρώπους «παραδομένους» στην πύρινη λαίλαπα. 102 οικογένειες χαροκαμένες. Κι άλλοι πόσοι που έχασαν την ζωή τους, αλλά δεν τους αναζήτησε κανείς… κι έτσι δεν υπολογίστηκαν. Σαν να μην ήταν άνθρωποι αυτοί.
…
Κι έπειτα πηγαίνεις και στο περιβάλλον σου, στην γειτονιά σου, που κι εκεί έχεις να αντιμετωπίσεις δυστυχίες. Σαν αυτές που νομίζεις ότι βλέπεις μόνο στις τηλεοράσεις. Ένας εκκολαπτόμενος παραβάτης «γεννιέται» πλησίον της οικίας σου. «Υπερασπίσου το παιδί, γιατί αν γλυτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα». Αυτά τα σοφά λόγια, που έγραψε ο Λ. Παπαδόπουλος, τα βλέπεις πια ξεκάθαρα. Όπως και όλα όσα συμβαίνουν. Είναι όλα εκεί. Αποδραματοποιημένα και δίπλα σου. Τόσο δίπλα σου. Όσο και το νέο κύμα έξαρσης της πανδημίας.
Γι’ αυτό σου λέω: Τα καλοκαίρια μας έγιναν πια πικρά…
