Η σκηνική εμπειρία δίπλα σε μεγάλους θεατρανθρώπους μετράει. Και η μόρφωση επίσης…

Τέλεια δομημένο κείμενο, με φιλοσοφική γνώση, κοινωνική αγωνία, καλλιτεχνικό μεράκι και πολιτική ευθύτητα. Μόνον ένας ιδιοφυής θεατράνθρωπος μπορεί να έχει τέτοια καθαρότητα στην έκφραση. Η σκηνική εμπειρία, η θητεία δίπλα σε μεγάλους θεατρανθρώπους (όπως ήταν ο κορυφαίος Κάρολος Κουν), αλλά και η πολύπλευρη μόρφωση δεν κρύβονται. Είναι σαν τους φαλλούς στην Δήλο τού Απόλλωνα…

Παρωδία των μοδάτων stand-up comedy και των performances τού συρμού αυτή η μάλλον μελλοδραματική, γκροτέσκα αλλά και νεορεαλιστική ποιητικώς αφαιρετική προσέγγιση μιας πραγματικότητας εν θερμώ που ούτως ή άλλως μας ξεπερνά, αφού όλες/όλοι/όλα καλούμαστε να υπερβούμε τις αντοχές μας και τα μέχρι πρότινος ατομικά ρεκόρ και να μεγαλουργήσουμε στο βωμό μιας εξέλιξης που και την ανάπτυξη (ως όρο και εσμό) εμπεριέχει.

Το όνειρο μέσα στο όνειρο και οι παραισθήσεις ενός περαστικού από τη σκηνή (από τη ζωή, αφού «όλος ο κόσμος μια σκηνή» κατά τον Σαίξπηρ και άλλους πολυμήχανους δραματικούς ποιητές)… «Το όνειρο ενός γελοίου ανθρώπου», φιλοτεχνημένο από τον μεγάλο Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι μπορεί να είναι στη ρίζα αυτής της σύλληψης, όμως υπερέχει εδώ – κατά την ταπεινή μου γνώμη, πάντα – το μπρεχτικό διακύβευμα και το πολιτικό θέατρο-καμπαρέ τού Μεσοπολέμου. Και μήπως σε κάποιον μεσοπόλεμο δεν ταλαντωνόμαστε πάντα, μετέωροι ανάμεσα στα οράματά μας και στην μετωπική σύγκρουση με αυτό που λέμε «πραγματικότητα» κι είναι απλώς η καθημερινότητα μεταμφιεσμένη σε καρναβαλικούς Λαιστρυγόνες και Κύκλωπες.

Τα δραματικά πρόσωπα είναι σαν τις ρώσικες κούκλες, το ένα μέσα στο άλλο, απευθύνονται δήθεν στο κοινό, όμως στην ουσία μονολογούν, αφού ο γυάλινος τοίχος μεταξύ σκηνής και πλατείας δεν σπάει, ούτε καν για ένα δευτερόλεπτο, αφού η διάδραση δεν είναι σε αυτή την παραγωγή μήτε το ευκταίον μήτε το ζητούμενον, αλλά η σάτιρα, η ειρωνική επαγωγή, ο (αυτό)σαρκασμός, η κριτική ανθρώπου από άνθρωπο πάνω σε έναν άλλον άνθρωπο… και ούτω καθεξής.

Όλα (ή σχεδόν όλα) τα κακώς κείμενα τής νεοελληνικής παθογένειας θίγονται εδώ με χρήση τού εκφραστικού κώδικα που καθιέρωσε ο Κάρολος Κουν κι αποτελεί έκτοτε την καλλιτεχνική σφραγίδα τής «σχολής» του Θεάτρου Τέχνης.

Στοιχεία από Ιονέσκο, Μπρεχτ, Μπέκετ, Αρραμπάλ, αλλά και Καμπανέλλη ανιχνεύονται στον πλούσιο γλωσσικό και παραγλωσσικό κώδικα που ξετύλιξε επί σκηνής η πολύπειρη φιλόλογος Κάτια Γέρου, από τα πλέον μορφωμένα στελέχη τού ιστορικού «Υπόγειου».

Ρυθμός, αίσθηση τής ελαστικότητος τού χωροχρόνου, αμοιβαιότητα, συμβατική συνεκτικότητα, επιτυχημένη «συνενοχή» μεταξύ πομπού και δέκτη…

«Τόσο όσο» λοιπόν αυτή η καλοδουλεμένη παράσταση στο πάντα πρωτοπόρο κύτταρο πολιτισμού με το όνομα «Θέατρο Σταθμός». Συμβολική και κυριολεκτική η χρήση τού όρου, αφού βρίσκεται μια ανάσα από τον σιδηροδρομικό σταθμό Λαρίσσης, αλλά και από την ασθματική αντιμετώπιση τού παρόντος από εκόντες και άκοντες «εθελοντές» στο πείραμα μιας απότομης εξέλιξης προς το ρομποτικό μέλλον ενσωματώνοντας το παραδοσιακώς έρρυθμον παρελθόν.

Άνθρωποι σαν την Κάτια Γέρου αποτελούν κεφάλαιο για τον Ελληνικό και Παγκόσμιο Πολιτισμό. «Είδος υπό εξαφάνισιν». Προστατευόμενον είδος. Υποστηρίξτε τους.

Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας
https://konstantinosbouras.gr