Ο Σταμάτης Κόκοτας σε μία συζήτηση εκτός ατζέντας

Η συνέντευξη αυτή ήταν απρογραμμάτιστη. Βρεθήκαμε παρέα με συναδέλφους στην συνέντευξη τύπου που παραχώρησαν οι Σταμάτης & Δημήτρης Κόκοτας και ο Παντελής Αμπαζής για τις εμφανίσεις τους στο Άλσος. Το πρόγραμμα του Σταμάτη Κόκοτα ήταν ήδη φορτωμένο. Συνεντεύξεις για έντυπα, site, εκπομπές. Θεώρησα πως δεν θα ήταν η κατάλληλη στιγμή για εκείνον και στάθηκα λίγο πιο πίσω συνομιλώντας με τον Δημήτρη Κόκοτα και τον δικό μας Παντελή Αμπαζή. Ήταν όμως αδύνατον να έχω την πηγή μπροστά μου και να μην πιω νερό. Θυμήθηκα πριν πολλά χρόνια, όταν είχα δει πρώτη φορά από κοντά τον Σταμάτη Κόκοτα, τότε που ζητούσαμε αυτόγραφα, ίσα που έφτανα στον ώμο του (εκείνος καθιστός), μικράκι εγώ, που του ζήτησα να μου υπογράψει κι εκείνος έκανε μία κίνηση που μου έμεινε αξέχαστη. Την αποκωδικοποίησα χρόνια μετά… Έβγαλε ένα χαρτονόμισμα και το έβαλε στο χέρι μου κλείνοντας μου τη γροθιά. Τώρα, τι κάνουμε; Τόσα χρόνια καριέρας με τόσες συνεντεύξεις πρέπει να σκεφτείς καλά τι θα ρωτήσεις. Η συζήτηση που ακολουθεί έγινε λίγο πριν γευματίσουμε κι είναι ατόφια, αυθεντική παρεΐστικη κουβέντα κι όχι μία οργανωμένη συνέντευξη…

Κ. Κόκοτα, πολύ νέος αναζητήσατε την τύχη σας στο εξωτερικό με το τρίο που είχατε δημιουργήσει.

Δοκιμασίες καλλιτεχνικές. Μαζευτήκαμε απ’ όλες τις γειτονιές και καταλήξαμε να τραγουδήσουμε τραγούδια του Ξαρχάκου. Από ‘κει και πέρα ανοίγει άλλος δρόμος.

Της Γαλλίας;

Ναι! Στη Γαλλία γραμμοφώνησα κι ένα ελληνικό τραγούδι: “Τα δάκρυα μου είναι καυτά” κι έγινε σουξέ. Τους άρεσε η προφορά η δική μου επειδή ήταν κάπως μοντέρνα, διαφορετική από τη δική τους. Κέρδισα εγώ.

Κερδίσατε όμως την ψυχή και την καρδιά της Edith Piaf…

Κάναμε συναυλίες μαζί. Είχε τον Τεό σ’αγαπώ μαζί της. Ένα νεαρό παιδί, πολύ όμορφο, που μαζί με όλη την οικογένεια του, έτρεχαν παντού με την Edith. Είχαν αρραβωνιαστεί, θυμάμαι.

Ήταν ένα “ατίθασο” σπουργιτάκι η Edith Piaf;

Στη σκηνή ήταν ένα σπουργιτάκι, όταν έβγαζε τα παπούτσια κελάηδαγε. Πολύ μεγάλη τραγουδίστρια.

Το παρατηρούμε συχνά σε καλλιτέχνες της δικής σας γενιάς είσαστε ευγενείς και μιλάτε σε όλους στον πληθυντικό…

Εγώ δεν είμαι ένας θεατρίνος που θα δείτε σήμερα μπροστά σας και θα πείτε τι ωραίος που είναι, έπαιζε και στην τάδε ταινία. Εγώ άδω! Κι όταν λέω άδω, δεν εννοώ βάζω τον άλλον να τραγουδάει και να λέω πως το κάνω εγώ. Είμαι πολύ δυνατός. Μέχρι εκεί που δε μπορείς να φανταστείς. Δε με παλεύει εύκολα ένας μεγάλος ξένος τραγουδιστής, ούτε γι’ αστείο.

Να πάμε λίγο στα χρόνια της συνεργασίας σας με την Columbia και των συμφωνιών που αρκούσε ο λόγος…Ο λόγος που ήταν συμβόλαιο.

Όταν βλέπεις έναν μαέστρο να κάνει πόλεμο με την εταιρεία γιατί θέλει τον Κόκοτα… Ξέρετε τι έχει συμβεί εκεί μέσα για να πω τραγούδια; Απίστευτα πράγματα. Πολλές φασαρίες. Δεν ήθελε ο Λαμπρόπουλος. Από το ένα τσουβάλι τραγούδια, εγώ θα τραγούδαγα τέσσερα, πέντε, τρία. Μόνο! Τ’ άλλα όλα πίσω. Αυτοί που τα είχαν γράψει έκαναν φασαρίες κι ήμουν αναγκασμένος ορισμένους να τους τραγουδήσω από δύναμη μόνο. Γιατί, φοβόταν ο Λαμπρόπουλος… Υπάρχει μεγαλύτερο ρεζιλίκι από το να σε εκθέτει η εταιρεία σου; Στα χρόνια τα δικά μου δεν ήταν λίγοι εκείνοι που σήκωναν χέρι. Μέχρι εκεί έφταναν. Έχω κάνει και καμιά δεκαριά τέτοιους δίσκους.

“Όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος;”

Ίσχυε η λογική ότι όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει κάτι άλλο… που είχε και κάτι άλλο, κι ήταν άσχημο. Από την αρχή μέχρι να φτάσουμε σ’ αυτό που λέγεται μικρόφωνο, έχει γίνει το μάθημα στο δρόμο ότι “ξέρεις, πάμε, άλλα δε θα τραγουδήσεις για την εταιρεία. Δοκιμαστικό θα σου κάνουν”. Κάπως έτσι. Κι αν τους αρέσει απ’ το δοκιμαστικό, σου λένε “έλα εδώ” και σου κάνουν ένα συμβόλαιο.

Αισθανθήκατε ποτέ αδικημένος;

Ποτέ! Ούτε ποτέ μου είπα: “Με αδίκησαν”. Δεν την ξέρω αυτή τη λέξη. Ξέρετε γιατί; Δεν συμφέρει κανένα να αδικήσει εμένα! Θα ρωτούσατε, διατί; Διατί, θα πάει πίσω η δουλειά του. Τον συμφέρει να με ευχαριστήσει, να τα πω καλά, να πάρει και το βραβείο που θα είναι οι δέκα, είκοσι, πεντακόσιοι δίσκοι να πουληθούν.

Κ. Κόκοτα, γιατί επιλέξατε να επιστρέψετε από τη Γαλλία; Θα μπορούσατε να κάνετε μία λαμπρή καριέρα εκεί …

Εγώ αγαπούσα πολύ τη μητέρα μου και ήθελα να γυρίσω στην Ελλάδα… Και γύρισα. Δε γινόταν αλλιώς.

Ήταν μόνη η μητέρα σας; Παρότι ήσασταν έξι αδέρφια…

Μόνη! Δεν έχει σημασία που ήμασταν έξι αδέρφια. Εγώ είμαι εγώ. Πάει αυτό. Ήμασταν αγαπημένη οικογένεια.

Χρειάστηκε ποτέ να επικαλεστείτε το Θεό για να σας δώσει δύναμη;

Πάντα υπάρχει αυτό. Από μωρό παιδί. Νιώθω ότι έχω την ευλογία πάνω μου.

Είσαστε υπέρ της εξομολόγησης;

Σχεδόν πριν τρεις μήνες, πήγα στην Παναγιά της Τήνου. Εξομολογήθηκα και κοινώνησα.

Αναφερθήκατε στον Άγιο Ευμένιο. Είναι ο προστάτης σας;

Ο Άγιος Ευμένιος ήταν στο Λοιμωδών, εκεί τον γνώρισα κι έκτοτε γίναμε φίλοι. Πήγαινα πότε πότε και τον έβλεπα. Μια φορά του λέω: “Τι γίνεται; Είμαι χωρίς δουλειά”. Γέλασε και μου είπε: “Εσύ, το χρυσάφι το έχεις εδώ. (σ.σ δείχνει το λαιμό)

Υπήρξαν περίοδοι που είχατε αγωνία για την δουλειά;

Δεν ήταν ότι είχα αγωνία. Ίσως δεν καταδέχτηκα τότε μια συνεργασία ή δεν είχα μεριμνήσει. Κάτι.

Κι ανάμεσα μας υπάρχουν άγιοι άνθρωποι.

Εγώ είμαι αμαρτωλός, οι γυναίκες έχουν αγιοσύνη.

Γιατί το λέτε αυτό; Επειδή γεννούν;

Δεν είναι ότι γεννάνε μόνο, αλλά κάνουν κι ανθρώπους στη ζωή. Τους μεγαλώνουν, τους ποτίζουν, τους φροντίζουν, τους ταΐζουν… Η ανάληψη της γυναίκας στον ουρανό είναι πέντε φορές σιγουρότερη από αυτή των ανδρών. Ο άνδρας δεν τίκτει, η γυναίκα όμως…

Πέρα από την αμοιβαία εκτίμηση και αγάπη σας με τον Αριστοτέλη Ωνάση, είχατε “σκλαβώσει” και τις καρδιές δύο μεγάλων κυριών, της Μαρίας Κάλλας και της Τζάκι Κέννεντυ.

Με τον Ωνάση ήμασταν φίλοι… Της Κάλλας της είχα χαρίσει έξι longplay δικά μου, τα οποία άκουγε όταν ξεκουραζόταν. Ήταν σπουδαία, αλλά και καλή κοπέλα. Και οι δυο τους. Η μία ήταν ο “Ολυμπιακός” κι η άλλη ο “Παναθηναϊκός”. Ήταν και οι δύο πολύ δυνατές στη σκέψη και στην κίνηση. Η Κάλλας τον αγάπησε πάρα πολύ. Μπορώ να σας πω ότι αυτός δεν ήταν έρωτας, αυτό που είχε για τον Ωνάση ήταν λύσσα! Πολύ τον αγάπησε. Δεν ξέρω, ίσως, επειδή κι εκείνος είχε μεγαλώσει και η Μαρία το έβλεπε, έβαλε μέσο, όταν έφυγε εκείνος, να πεθάνει πιο γρήγορα κι αυτή.

Θα μας πείτε όμως και για τους δικούς σας έρωτες;

Οι έρωτες μου ήταν σαν όλων των ανδρών. Τίποτα παραπάνω.

Ήσασταν άπιστος;

Όχι, ήμουν ερωτιάρης, αλλά ήμουν πιστός στη σχέση. Δεν κρατούσαν πολύ, γιατί ήταν “μεγάλες”. Οι σχέσεις “τεράστιες”. Η πιο όμορφη γυναίκα του κόσμου, Μπριζίτ Μπαρντό …

Έχετε ζήσει αρκετές απώλειες πώς βιώνει κανείς με τα χρόνια τον θάνατο;

Ο θάνατος είναι κάτι που δε συνηθίζεται ποτέ, αλλά τι να κάνεις που δε μπορείς να κάνεις τίποτα;

Εξακολουθεί να είναι γυάλινος ο κόσμος;

Ο κόσμος γεννήθηκε γυάλινος κι εγώ τον υπηρετώ.

Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου…

Σοβαρή παίχτρια στο χαρτί, ήξερε όλη τη νύχτα του χαρτιού, αλλά ήταν πολύ μορφωμένη γυναίκα κι έγραψε το πιο ωραίο τραγούδι της Ελλάδας, που εδώ και διακόσια χρόνια δεν το “χτυπάει” κανένα…

“Όνειρο απατηλό”… Πώς βρεθήκατε κι έγινε να το τραγουδήσετε εσείς;

Αυτό! Πού με πας τώρα; Εδώ, υπάρχει ένα σπίτι και λέγεται Απόστολος Καλδάρας. Έχω πάει εγώ για πρόβα και μου παίζει αυτό το τραγούδι. Η γυναίκα του Απόστολου κάθεται απέναντί μου, γιατί μου κάνει σιγόντο. Αφού τελειώνω το κουπλέ, μπαίνει στο ρεφρέν κι η γυναίκα του. Απόστολε, του λέω, θα χαλάσει κόσμο αυτό το τραγούδι. Και τι μου κάνει; Μου λέει: “Μ’αυτό θα χαλάσει ο κόσμος!” και μου παίζει “Όσο αξίζεις εσύ”.Του λέω, αυτό δεν είναι για ‘μένα. Αυτό είναι για τον Γύφτο (σ.σ Μανώλη Αγγελόπουλο) και θα του τηλεφωνήσεις τώρα να έρθει, να το μάθει και να το πει. Κι από τις δύο πλευρές κέρδισε ο Απόστολος, και το ένα έγινε επιτυχία και το άλλο. Κι εγώ το έκανα παγκόσμια επιτυχία και ο Γύφτος παγκόσμιο σουξέ.

Είσαστε ευχαριστημένος με τη ζωή σας;

Είμαι πάρα πολύ ευχαριστημένος. Ωραία πέρασα, ωραία μεγαλούργησα, ωραία πάλεψα, ωραία αγάπησα, ωραία αγαπήθηκα. Έτσι ήταν το πέρασμα το δικό μου… Φάε τώρα το φαγητό σου να σε παραδεχτώ!