Με αυτό το κείμενο εγκαινιάζουμε τη σειρά άρθρων: ΣΠΑΣΤΙΚΑ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΩΝ: Τι μας τη δίνει στη δουλειά μας, όσο κι αν την αγαπάμε!
Για τη δική σας δουλειά, μπορείτε να μας στέλνετε στο mail: info@ipolizei.gr
Οδηγοί, Δημόσιοι Υπάλληλοι, Ηθοποιοί, Σκηνοθέτες, Τραγουδιστές, Νοσοκόμοι, Λογιστές, Έμποροι, Διανομείς, Δημοσιογράφοι, Δάσκαλοι, Υδραυλικοί, Ηλεκτρολόγοι, Μηχανικοί, Συντηρετές, Πυροσβέστες, Ναυτικοί, Αεροπόροι, Κρεοπώληδες, Μανάβηδες, Ασφαλιστές, Γιατροί, Αστυνομικοί, Στρατιωτικοί, Μουσικοί, Σερβιτόροι, Barmen, σηκωθείτε από ντιβάνια και καναπέδες και ξεσπάστε ελεύθερα!
Παρακάτω αναλύουμε τα σπαστικά της δουλειάς των ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ. Έχουμε μιλήσει με ανθρώπους του χώρου, των οποίων και διατηρούμε την πλήρη ανωνυμία!
Το ότι μπορεί να αναλάβεις την προώθηση και επικοινωνία προϊόντων και υπηρεσιών που δεν ενδιαφέρουν κανέναν: Ναι συμβαίνει συχνά. Αλλά τι να κάνεις, κάποιος πρέπει να το αναλάβει. Αν έχεις την επιλογή, εννοείται ότι αρνείσαι. Συνήθως όμως και λόγω εποχής, δεν την έχεις.
Το ότι οι εργοδότες μπερδεύουν συχνά τη δουλειά σου με τις πωλήσεις: Εσύ προωθείς το προϊόν/υπηρεσία. Δεν εγγυάσαι ούτε πωλήσεις ούτε αύξηση εισοδήματος. Αν το ξεκαθαρίζεις εξ’αρχής, οι εργοδότες απλά σου ρίχνουν την ευθύνη γιατί αρνούνται να την αναλάβουν οι ίδιοι. Αν έχεις πουλήσει φύκια για μεταξωτές κορδέλες, φταις εσύ.
Τα ψέματα που ακούς: Υποθετικό σενάριο: Προωθείς μια εκδήλωση. Παίρνεις τηλέφωνο τον υπεύθυνο κάποιου εντύπου για να κάνει ένα αφιέρωμα. Ο εν λόγω υπεύθυνος δεν θέλει να να το εντάξει στην ύλη του για δικούς του λόγους. Σου λέει δεν έχει χρόνο/χώρο, ο Ερμής είναι ανάδρομος, οι πάγοι λιώνουν, ό,τι μπορείς να φανταστείς, αντί να ακούσεις το απλό: ΔΕΝ ΘΕΛΩ, ΔΕΝ ΜΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ ΤΟ ΘΕΜΑ ΣΟΥ. Ευτυχώς υπάρχουν εξαιρέσεις.
Είσαι η βιτρίνα μιας εταιρείας, άρα ακούς όλα τα παράπονα: Εντάξει, αυτό δεν θέλει ανάλυση. Συμβαίνει και σε άλλες ειδικότητες.
Η άρνηση των ίδιων των εργοδοτών να προωθήσουν το προϊόν/υπηρεσία τους: Ακολουθώντας το ανωτέρω παράδειγμα: Έχεις κάνει τιτάνια προσπάθεια να προωθήσεις την εκδήλωση. Κλείνεις ένα αφιέρωμα/συζήτηση/συνέντευξη για ένα έντυπο και ο άμοιρος δημοσιογράφος δίνει το χρόνο του για να μιλήσει με τον υπεύθυνο. Ο υπεύθυνος όμως αρνείται γιατί «δεν έχει χρόνο», «δεν έχει νόημα», «ντρέπεται» ή «το έντυπο δεν έχει κύρος». Μάλιστα. Ποιος ακούει το βρίσιμο; Ο υπεύθυνος δημοσίων σχέσεων. Σε ποιον «κλείνουν πόρτες»; Στον υπεύθυνο ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ.
Η αίσθηση ότι δεν έχεις ωράριο: Το τηλέφωνό σου μπορεί να χτυπήσει τα μεσάνυχτα και να θέλει ο εργοδότης να λύσεις το θέμα του ΕΚΕΙΝΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ. Αν δεν πεθαίνει κάποιος, ΟΧΙ, ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ ΕΠΕΙΓΟΝ ΝΑ ΜΕ ΠΑΡΕΙΣ ΤΑ ΜΕΣΑΝΥΧΤΑ.
Οι «αγνοώ τι σημαίνει Δημόσιες Σχέσεις»: Υπάρχουν ακόμη τέτοιοι παιδιά.
Εμείς οι ίδιοι: Πολλές φορές, από την πίεση της δουλειάς και την έλλειψη χρόνου, αγνοούμε το απλό: Να πούμε ευχαριστώ. Κανείς δεν μας χρωστάει να μας εξυπηρετήσει.
Discussion about this post