Άμεσος, ειλικρινής και με μπόλικο χιούμορ με υποδέχθηκε στο καμαρίνι του Θεάτρου Βέμπο, όπου φέτος μαζί με έναν ταλαντούχο πολυμελή θίασο, σκορπούν γέλιο και είναι «έτοιμοι για όλα».
Ο Σωτήρης Καλυβάτσης είναι ένας αυθεντικός και συνειδητοποιημένος ηθοποιός, μελετά πολύ τον ρόλο του και είναι πιστός στην τέχνη του. Μου μίλησε για πολλά και ενδιαφέροντα θέματα, με κέντρο βάρους τον άνθρωπο και την ψυχή του! Απολαύστε τον!
«Άντρες με τα όλα τους». Μιλήστε μου για τον ρόλο και τα συναισθήματά σας για τη θεατρική αυτή σύμπραξη στο Θέατρο Βέμπο.
Η αγαπημένη Θέμις Μαρσέλλου, μάζεψε μία πολύ ωραία ομάδα ανθρώπων, όπως κάνει συνήθως, στην οποία φέτος συμμετέχω κι εγώ και είμαι πολύ χαρούμενος. Από την πρώτη μέρα της ανάγνωσης και των προβών υπήρξε ένα πολύ ευχάριστο κλίμα και αγωνιούσαμε κάθε φορά να έρθουμε στην πρόβα και τώρα στην παράσταση. Ο ρόλος μου είναι ο Βασίλης, ένας από τους έξι άνδρες, που πλήγηκε από την πανδημία. Δούλευε σε ένα οικογενειακό ξενοδοχείο, αλλά αυτό έπεσε έξω οικονομικά. Αντιμετωπίζει ψυχολογικά προβλήματα αλλά και κάποια σωματολειτουργικά. Βιώνει το θέμα της ανεργίας, συναντιέται με τους φίλους του και τα υπόλοιπα τα αφήνω να τα απολαύσει ο θεατής επί σκηνής. Η διασκευή του έργου είναι καινούργια και φρέσκια από την Θέμιδα Μαρσέλλου, πιάνοντας τον παλμό της εποχής.
Πώς βιώσατε εσείς αυτά τα δύο χρόνια της πανδημίας;
Ήμουν κλεισμένος μέσα στο σπίτι, με κάποιες μικρές παρενθέσεις τα καλοκαίρια, αλλά χωρίς να έχω κάποια κανονική εργασία στα καλλιτεχνικά. Επηρεάστηκα ψυχολογικά και κουράστηκα με όλη αυτή την κατάσταση. Στην πρώτη καραντίνα, επειδή δούλευα συνέχεια, χειμώνα και καλοκαίρι, για πέντε χρόνια, ξεκουράστηκα τολμώ να πω. Στην πορεία, άρχισα ν’ αμφισβητώ ακόμη και τον ίδιο μου τον εαυτό, μήπως δεν κάνω κάτι καλά.
Ποια ήταν, και είναι, η άμυνά σας στις δυσκολίες της ζωής;
Γενικά μέσα από το χιούμορ αντιμετωπίζω όλα τα πράγματα στη ζωή. Είμαι έτσι όπως με γνωρίζετε, δεν διαφοροποιούμαι ιδιαίτερα, και στη δουλειά και στη ζωή. Με μπόλικο αυτοσαρκασμό και πολύ face time πέρασε και το διάστημα της πανδημίας. Κι αυτό βοήθησε να ξαναβρεθούμε με ανθρώπους που βρίσκονταν μακριά και είχαμε χαθεί.
Χρησιμοποιείτε γενικά τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης;
Κυρίως το Instagram για τη δουλειά μου. Δεν θα πάρω θέση για κάθε ζήτημα που απασχολεί την κοινωνία, εκτός κι αν πρόκειται για κάτι πολύ κραυγαλέο. Είναι ωραίο να έχει ο καθένας βήμα για να πει την άποψή του, αλλά δεν τραβάω κανένα ζόρι, να το κάνω αυτό. Αν θέλω να σου πω κάτι, θα σ’ το πω προσωπικά και όχι δημόσια.
Σας ενοχλεί που στη σημερινή κοινωνία όλοι έχουμε μία άποψη για όλα;
Αυτό υπήρχε και θα υπάρχει. Καλά κάνουν, αρκεί μία άποψη να είναι τεκμηριωμένη. Αυτό που με ενοχλεί περισσότερο είναι ότι κάποιοι δεν λένε απλά την άποψή τους, αλλά τη συνοδεύουν με κατάρες και κακία για άλλους ανθρώπους. Έτσι, χάνεται η άποψή σου και το δίκιο σου, αν το έχεις. Το θεωρώ κακεντρεχές.
Θυμάστε την πιο δύσκολη και συνάμα την πιο ευτυχισμένη στιγμή σας πάνω στην σκηνή;
Είναι πάρα πολλές. Δυσκολίες διάφορες που έχουμε αντιμετωπίσει –λέω «έχουμε» γιατί το θέατρο είναι ομαδικό άθλημα– είναι κατά κύριο λόγο σε περιοδείες. Πέραν της κούρασης, κάποια θέατρα στην περιφέρεια δεν είναι και σε πολύ καλή κατάσταση. Έτσι, θυμάμαι στην παράσταση «Hangover» που παίζαμε στην Κρήτη, καλούμασταν να παίζουμε ακόμη και σε πνευματικά κέντρα και δεν χωρούσαμε πάνω στη σκηνή. Στη συγκεκριμένη παράσταση δεν χωρούσαν ούτε τα έπιπλα. Εκεί είχαμε διάφορες δυσκολίες, αλλά αυτές παράλληλα είναι και οι πιο ευτυχισμένες στιγμές στη δουλειά μας. Είμαστε άνθρωποι μεταξύ ανθρώπων, η τριβή είναι μεγάλη και σίγουρα υπάρχουν και δύσκολες αλλά και όμορφες στιγμές. Το σύνηθες πάντως, δεν είναι να βγάζουμε ο ένας το μάτι του άλλου.
Η μαγεία του επαγγέλματος σας, από πού πηγάζει;
Το πάρε δώσε με τους ανθρώπους είναι κάτι πολύ όμορφο και μαγικό. Το θέατρο είναι σαν να δίνεις κάθε μέρα εξετάσεις, ενώ στην τηλεόραση είναι πιο πλασματική η εικόνα των πραγμάτων γιατί μπορούν να διορθωθούν. Πάνω στη σκηνή κάνεις αγώνα να κατακτήσεις τον χαρακτήρα που έχεις να υποδυθείς κι άλλες φορές μπορεί να μην βρεις και κοινούς κώδικες με τον ρόλο σου. Όλο αυτό σε βάζει σε μια διαδικασία να κατανοήσεις τις αλήθειες αυτού του ρόλου και στη συνέχεια να μπορέσεις να γίνεις αυτός ο άνθρωπος. Επίσης και το γεγονός ότι κάθε μέρα για δύο ώρες είσαι ένας άλλος άνθρωπος, είναι μαγικό και συνάμα ψυχοθεραπευτικό.
Έχει λειτουργήσει ψυχοθεραπευτικά η υποκριτική στη ζωή σας;
Χαίρομαι και χαίρεται και όλο μου το είναι όταν βρίσκομαι στη σκηνή. Μάλιστα, μου αρέσει να έρχομαι και πολύ νωρίτερα στο θέατρο, να είμαι στο καμαρίνι, να ετοιμάζω τα πράγματά μου, να συζητάμε με τους συναδέλφους, όλο το κλίμα. Είναι πολλές οι φορές που δεν βλέπω την ώρα να έρθω και να παίξω στο θέατρο.
Έχουν υπάρξει και φορές που σας κούρασε αυτό;
Έχουν υπάρξει περιπτώσεις που ήταν λίγο ζόρικη μια συνεργασία γιατί μπορεί να υπήρχε γκρίνια από συνάδελφο. Μου έχει τύχει από τα μέσα της σεζόν να βαρυγκομώ πηγαίνοντας στη δουλειά μου, αλλά μην ξεχνάμε ότι είμαστε επαγγελματίες πάνω απ’ όλα. Δεν είμαστε σε αυτό τον χώρο για να γίνουμε αναγκαστικά παρέα, αλλά όταν συμβαίνει είναι υπέροχο και το ιδανικό!
Θεωρείτε ότι η κωμωδία ρέει περισσότερο στο αίμα σας, καλλιτεχνικά;
Είμαι πεπεισμένος ότι έχω μια ροπή προς την κωμωδία και δεν έχω κανένα θέμα με αυτό. Μου αρέσει να νιώθω ότι περνάνε καλά οι άνθρωποι προκαλώντας τους ευχάριστα συναισθήματα. Αν και η κωμωδία δεν είναι σκέτη πλάκα, αλλά μπορεί μέσα απ’ το χιούμορ να περνά και δυνατά μηνύματα, προβληματίζοντας τον θεατή. Φυσικά, θαυμάζω και σέβομαι τους συναδέλφους που κάνουν δράμα, σίγουρα θα μπορούσα να το κάνω γιατί είναι δουλειά και είμαι επαγγελματίας, αλλά προτιμώ να υπηρετώ την κωμωδία.
Έχετε μετανιώσει για όχι που έχετε πει σε δουλειές;
Πιο πολύ μπορεί να έχω μετανιώσει για τα ναι που έχω πει, παρά για τα όχι μου. Αυτά που μας διαμορφώνουν είναι τα όχι μας. Δεν θυμάμαι να μετάνιωσα για δουλειά που δεν δέχτηκα. Ένα όχι σου, θα φέρει ένα ναι που επιθυμείς περισσότερο.
Η κωμωδία, και η σάτιρα ειδικότερα, έχει όρια;
Γενικότερα πιστεύω ότι η σάτιρα δεν έχει όρια. Αν βάλεις όρια στη σάτιρα, θα φτάσεις στο σημείο που βρισκόμαστε σήμερα: να μην υπάρχει η σάτιρα – πράγμα το οποίο βολεύει την εξουσία. Η οποία χαίρεται, γιατί οι άνθρωποι με όλα αυτά τα προβλήματα έχουν ισοπεδωθεί. Η σάτιρα από την αρχή της, ήταν και είναι ένας αντίλογος στην εξουσία, αναδεικνύοντας τα προβλήματα της καθημερινότητας μέσα από διάφορες πτυχές, με μία υπερβολή που σε κάνει να γελάσεις, αλλά σε προβληματίζει ή σε βάζει και σε σκέψεις παράλληλα.
Η Α.Μ.Α.Ν ως μια γνήσια σατιρική εκπομπή, θα μπορούσε να σταθεί στην Ελλάδα του σήμερα;
Ακόμη και πέντε βιντεάκια διαφορετικά από την εκπομπή να προβάλαμε σήμερα, θα βγουν στους δρόμους και θ’ αρχίσουν να κυνηγάνε κόσμο. Δυστυχώς έχουν αλλάξει τα πράγματα. Κι όχι ότι τότε δεν μας ένοιαζε, απλά πλέον έχει να κάνει με αυτό που ονομάζουμε politically correct και σταδιακά δεν θα μιλάει ο ένας στον άλλον, έτσι όπως βαδίζουμε. Από το ένα άκρο πήγαμε στο άλλο, αλλά θέλω να πιστεύω ότι κάποια στιγμή θα ισορροπήσει κάπου όλο αυτό. Δεν μπορώ να φανταστώ ότι θα πάψουν να υπάρχουν άνθρωποι που θα σατιρίζουν ή εγκέφαλοι που δεν θα συμβιβάζονται με όλο αυτό το τραγελαφικό σκηνικό.
Απωθημένα έχεις ως Σωτήρης Καλυβάτσης;
Ανήκω σε μία γενιά που πέρασε από τα πάντα. Σίγουρα αντιλαμβάνομαι ότι η ζωή στην πόλη δεν είναι κάτι που με εκφράζει, είναι εντελώς παρά φύσει, οπότε το μόνο που έχω να προτείνω στον εαυτό μου είναι να πάω πιο κοντά στη φύση. Ίσως να είναι και η τελευταία μας ελπίδα για αποκέντρωση. Δουλεύουμε όχι για να γεμίσουμε την ψυχή μας, αλλά για να πληρώσουμε λογαριασμούς κι έναν απαιτητικό τρόπο ζωής, που έχουμε επιλέξει να κάνουμε στην πόλη.
Κι αν πάτε στη φύση, θα αναγκαστείτε να αφήσετε την δουλειά σας που τόσο αγαπάτε;
Το έχω σκεφτεί. Κι εκεί υπάρχουν καλλιτέχνες και υποψήφιοι θεατές ή και χώροι αντίστοιχα. Η ουσία είναι αυτό που γίνεται να είναι για το καλό της ψυχής σου. Γνώμονας για μένα είναι ό,τι λέει η καρδιά και η ψυχή μου.
Ποια περιοχή στην Αθήνα θα σας θυμίσει έστω και για λίγο τη φύση;
Πέραν του τσιμενταρισμένου αστικού ιστού, κάθε άλλη περιοχή της Αθήνας έχει μέρη με φυσική ομορφιά. Ο Πειραιάς για παράδειγμα έχει το καλό της θάλασσας και μου θυμίζει ιδιαίτερα και τη Θεσσαλονίκη.
Ποιος είναι ο φόβος σας στην εποχή που ζούμε και ποια η άμυνά σας σε αυτόν;
Προτιμώ να πεθάνουμε από ένα φυσικό φαινόμενο, παρά από το ανθρώπινο χέρι. Δεν έχω άλλο φόβο. Και η άμυνά μου ήταν, είναι και θα είναι το χιούμορ!