Το stand up comedy μπορεί να δώσει μέχρι και εντολές στον κόσμο!

Έξυπνος, διαβασμένος, εργατικός, αγαπητός σκορπίζει το γέλιο στους Έλληνες εδώ και δεκαετίες, την ίδια ώρα που τους ξυπνά τα μυαλά, σπέρνοντας χρήσιμες ιδέες και ενδιαφέρουσες απόψεις. Κοντεύει να κλείσει μισό αιώνα ζωής, αλλά το επάγγελμα που επέλεξε, με το κυνήγι της έμπνευσης και τη δημιουργικότητα που επιβάλλει, τον έχει κρατήσει έφηβο. Αντλεί υλικό για τις δουλειές του από την επικαιρότητα, την ιστορία, τη θρησκεία, τις σχέσεις των δύο φύλων και, εσχάτως, από τα δύο του παιδιά. Το τελευταίο διάστημα, μοιράζεται με το κοινό σε Αθήνα κι επαρχία την «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους Αλλιώς», μια ευφυή παράσταση με δομημένο λόγο, χιούμορ πολλών επιπέδων και πολύτιμη γνώση σερβιρισμένη όσο πιο θελκτικά γίνεται.

1. Αν δεν ήσουν όρθιος κωμικός, τι θα έκανες αλήθεια; Σε φαντάζεσαι σε άλλη δουλειά;
-Φυσικά. Μπορώ να κάνω κι άλλες δουλειές: θα μπορούσα να είμαι σεφ ή κρουστός, ας πούμε. Άλλωστε, δεν πιστεύω πως είμαστε πλασμένοι ούτε μόνο για μία δουλειά ειδικώς, ούτε για δουλειά γενικώς. Ίσως, όμως, έχουμε γεμίσει από ψώνια που χρησιμοποιούν συχνά αυτή τη φράση: «Είμαι πλασμένη/ος για να κάνω μόνο αυτό». Κάνε μεν αυτό που θες να κάνεις, αλλά δεν πρέπει και να ζήσεις κάπως αν κάτι πάει στραβά;

2. Αντλείς για τα κείμενά σου ερεθίσματα και από την τρέχουσα επικαιρότητα, κάτι που με κάνει να φαντάζομαι μια σειρά προσθηκών στην «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους» εν όψει και των συλλαλητηρίων για τη Μακεδονία…
Νομίζω ότι η παράσταση αυτή εξαντλεί το θέμα πατριωτισμός-εθνικισμός και δεν αισθάνομαι, προς το παρόν, ότι χρειάζεται άλλη προσθήκη. Τώρα, είναι άλλο θέμα αν θα βάλω καμιά ατάκα προς το κοινό, ενδιάμεσα του κυρίως κειμένου, ατάκα σχετική με ό, τι συμβαίνει στην επικαιρότητα. Κι αυτό, βέβαια, δεν είναι απαραίτητο. Το ζήτημα με τη Μακεδονία και τις σχετικές κινητοποιήσεις σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, πάντως, είναι ότι η πολιτική δε γίνεται με συλλαλητήρια και ανιστόρητες, εμμονικές θέσεις που δεν εξετάζουν το παγκόσμιο περιβάλλον και το μικροκλίμα. Είναι ανεδαφικό, δηλαδή, να λες ότι δεν πρέπει να δοθεί ονομασία που είναι ήδη δοσμένη και αναγνωρισμένη. Σα να βγω εγώ και να φωνάξω πως τα Τρίκαλα είναι ελληνικά ή να πας εσύ και να λες πως η Αμερική είναι ελληνική…

3. Εσύ πώς αντιλαμβάνεσαι την έννοια της πατρίδας, Σίλα;
Την αντιλαμβάνομαι (μη γελάσεις) συνταγματικά. Όπως ο Χάμπερμας στο έργο του «συνταγματικός πατριωτισμός». Να το διαβάσεις! Μεγάλωσα στην Κομοτηνή, η γιαγιά μου γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη. Έχω μνήμες αυτοκινήτων που σταματούσαν στη μέση του δρόμου και ανθρώπων συγκινημένων κάθε φορά που στην ιδιαίτερη πατρίδα μου, με την αφορμή κάποιας εθνικής επετείου, ακουγόταν δυνατά ο εθνικός ύμνος. Για πατριωτισμό, πάντως, δεν θα μου μιλήσουν εμένα οι εθνικιστές. Γιατί την Κύπρο, ας πούμε, οι… υπερπατριώτες τη χάσανε, όχι οι μετριοπαθείς!

4. Αυτοί οι υπερπατριώτες-εθνικιστές που λες δεν έχουν έρθει να δουν την παράσταση; Κι αν έχουν έρθει, δεν στην έχουν πέσει;
Οι Χρυσαυγίτες, αν εννοείς κι αυτούς, φιλτράρονται από μόνοι τους, καταλαβαίνουν ότι δεν είναι η παράσταση αυτό που επιθυμούν ή αυτό που νομίζουν και δεν έρχονται. Κι αν έχουν έρθει, δεν τους έχω πάρει χαμπάρι εγώ. Επιθυμώ, πάντως, αυτοί που έρχονται να σκέφτονται στοιχειωδώς, γιατί δε θεωρώ πως λέω κάτι σύνθετο ή μπερδεμένο.

5. Πού πάει το stand up ως είδος; Ήδη το έχουμε δει να αλλάζει μορφές και να τηλεοπτικοποιείται ή να μπαίνει στο youtube…
To stand up είναι ένα από τα πιο δυναμικά θεατρικά είδη, για μην πω το πιο δυναμικό. Μια παράσταση stand up, αναλόγως και με την αναγνωρισιμότητα του καλλιτέχνη, αλλά και με τα κείμενα, μπορεί να επηρεάσει άμεσα και κατευθείαν τον κόσμο, το κοινό. Μπορεί να δώσει μέχρι κι εντολές, κάτι που ένα πανέμορφο γλυπτό, ας πούμε, ή μια καλοδουλεμένη χορευτική παράσταση δεν μπορεί, καλώς ή κακώς να πετύχει. Το μήνυμά τους δεν είναι, δεν μπορεί να είναι τόσο άμεσο. Πιστεύω ότι οι δυνατότητες του stand up είναι δίχως όρια. Φυσικά, όπως είπα και προηγουμένως, χρειάζεται ευφυΐα από μεριάς του κωμικού και χαρισματικότητα. Αποκλείεται να χαθεί ως είδος το classic stand up, το live, με ένα μικρόφωνο, ένα φως και τη σκηνή. Οι μη παραδοσιακές του φόρμες, σαν αυτές που ανέφερες δηλαδή τηλεόραση και Internet μπορούν να εξελίσσονται συνεχώς και καλά κάνουν… Αλλά η κλασική εκδοχή μιας όρθιας, κωμικής παράστασης θα παίζει πολύ, πολύ, πολύ καιρό ακόμα.

6. Τι χρειάζεται να κάνει και να προσπαθεί ένας νέος stand up comedian; Κάποιος που, ας πούμε, ξεκινά σήμερα.
Υποπτεύομαι πως, για αρχή, θέλει ένα στοιχειώδες ταλέντο το πράγμα και μια ροπή προς το αστείο. Όσα περισσότερα ενδιαφέρονται κι ερεθίσματα έχει κανείς, τόσο καλό είναι, γιατί δημιουργείται μια εμπειρία και μια ματιά που, μετά, οδηγεί στην εύρεση έξυπνων τρόπων να κάνεις τον κόσμο να προβληματιστεί και να γελάσει. Ένας νέος όρθιος κωμικός, πρέπει να παρακολουθεί πολύ αυτές τις παραστάσεις, να έχει εικόνα του τι γίνεται και του πώς γίνεται εκεί έξω. Φυσικά, βοηθάει το διάβασμα, τα βιβλία. Γιατί ο stand up comedian θα χρειαστεί να δουλέψει με τις λέξεις, να είναι ετοιμόλογος αν κάτι δεν πάει καλά και η τριβή με κείμενα, από τη θέση και της ανάγνωσης και, αργότερα, των σημειώσεων, της γραφής βοηθά σημαντικά.

7. Τι θα κάνεις φέτος; Σκέφτεσαι να μεταπηδήσεις σε άλλο θεατρικό είδος, μήπως; Αρκετά με το stand up! (γέλια)
Δεν, δεν, δεν… Όχι, δεν υπάρχει στο μυαλό μου, προς το παρόν, κάτι άλλο πέραν του stand up. Αυτή την περίοδο, που έχω και άδεια από την ΕΡΤ για γονεϊκή φροντίδα, δουλεύω υλικό για τη νέα παράσταση που θα δείτε με θέμα τη γονεϊκότητα. Γράφω για τα μωρά, με τα μωρά. Κυριολεκτώ. Οι δύο μου γιοι, εκ των οποίων ο ένας είναι πράγματι μωρό, με έχουν οδηγήσει σε σκέψεις που μου φαίνονται ικανές να φτιάξουν μια επόμενη παράσταση. Στην αρχή, δουλεύω με δεκάλεπτα, έπειτα τέταρτα κι ύστερα, συντίθεται η μία ή η μιάμιση ώρα. Έχει δρόμο το πράγμα…

8. Και ποιος είναι ο πρώτος αναγνώστης-ακροατής αυτών που γράφεις;
Καμιά φορά και το κοινό! Πηγαίνοντας προς το θέατρο, ας πούμε, μπορεί να κολλήσω κάποια φράση ή ένα πολύ σύντομο κειμενάκι. Κάνω και τις δοκιμές μου, έτσι! Γιατί το κείμενο μιας stand up παράστασης προσαρμόζεται πάνω στο κοινό. Συνήθως, όμως, η γυναίκα μου η Λίλα, επίσης ηθοποιός, είναι η πρώτη αναγνώστρια.

9. Δεν είναι ωραίο, Σίλα, που πέτυχες αυτό που ήθελες και βιοπορίζεσαι από αυτό; Δεν είναι ωραίο που δε χτυπάς κάρτα το πρωί;
Δεν το λες κι άσχημα! Το βέβαιο είναι πως αισθάνομαι δημιουργικός, καθώς δεν κάνω βιομηχανική παραγωγή, ούτε επαναλαμβανόμενες κινήσεις κάθε μέρα. Επίσης, το όλο θέμα της αναζήτησης της έμπνευσης για να γράψεις ή να κάνεις κάτι, σε κρατά σε μια κατάσταση επαγρύπνησης, ενέργειας. Φυσικά, μην ξεχνάς ότι όταν κάνεις παιδιά έχεις και παραέχεις ωράριο, από το οποίο δεν σε παίρνει κιόλας να κάνεις κοπάνα. Όταν είναι η ώρα να πιει το γάλα του, ας πούμε, είναι η ώρα να πιει το γάλα του. Τέλος. (γέλια)

10. Πώς βλέπεις τον Σίλα και την Ελλάδα σε δέκα χρόνια;
Εμένα δεν μπορώ να με δω σε δέκα χρόνια. Μάλλον, όμως υποθέτω πως θα είμαι εδώ πέρα και όχι στο εξωτερικό, λόγω ηλικίας, αλλά και μη τριβής με μια ξένη γλώσσα σε επίπεδο ικανό να σε κάνει να γράψεις και να παρουσιάσεις μια κωμική παράσταση. Σκέφτομαι τα παιδιά μου σε δέκα χρόνια. Θα είναι κάποιοι άλλοι άνθρωποι, που καθόλου δεν τους ξέρω από τώρα, γιατί άλλο 3, άλλο 13. Αυτά, ναι, ίσως να τα προετοιμάζω να φύγουν από τη χώρα, η οποία επίσης δεν έχω ιδέα πώς μπορεί να είναι το 2028. Φαντάζομαι, πάντως, ή θέλω να πιστεύω ότι θα είναι λίγο καλύτερα. Ίσως και να’ χει μπει σε τροχιά ανάπτυξης.
​
Σίλα Σεραφείμ, ευχαριστώ, ευχαριστούμε και περιμένουμε να δούμε την παράσταση που ετοιμάζεις, με γονείς σε πανικό και μωρά πασαλειμμένα με σοκολάτες και λάσπες!