Μόνο η αφεντιά μου βρίσκει διαφορές ανάμεσα στο πρώτο και δεύτερο λοκντάουν (μπαμπινιώτη άραξε!); Στο πρώτο υπήρχε συναίσθημα, αγωνία, σασπένς και συγκίνηση.

Στο δεύτερο τσαντίλα, εκνευρισμός και ιμιτασιόν καταστάσεις. Στο πρώτο βγήκαμε και στα μπαλκόνια, χειροκροτάγαμε, κάναμε και συναυλία πάνω σε πλατφόρμα φορτηγό, ξεροσταλιάζαμε 6 το απόγευμα να βγει ο Σωτήρης να μας σπικάρει τις εξελίξεις.

Τώρα βαριεστημάρα, έλειπε και ο Σωτήρης και η Άλκηστις. ‘Ασε που του Έλληνος ο τράχηλος (δεν βρίζω, να περάσει) ζυγό δεν υπομένει! Όλη Η Ελλάς σε αναστολή, όλοι οι Έλληνες όξω από την παράγκα.

Το συνηθίσαμε μάλλον και το βαρεθήκαμε. Τίποτα άλλο δεν έχει το κατάστημα; Κάνα πόλεμο-απόβαση Τούρκων στη Σταδίου; Έκρηξη του ηφαιστείου στη Σαντορίνη και τσουνάμι που να φτάσει μέχρι τον Παγασητικό; Εμφάνιση ιπτάμενων δίσκων πάνω από το Mega και απαγωγή του Ευαγγελάτου; Κάτι καινούρgιο ρε σεις να ‘χουμε να γουστάρουμε!

Τα τρία χτυπήματα που μέτρησαν πολύ, πάρα πολύ στην καρδιά όλων μας ήταν:

1. Πως δεν θα πάμε στην (κατακαημένη) Αράχωβα.

2. Πως ετέλειωσε ο μπάτσελορ (μακράν το πιο τραγικό παίγνιον) και

3. Πως δεν επιτρέπεται να χτυπήσουμε σαν κοκτέιλ και τα τρία εμβόλια μαζί!

Το ’21 μας ανήκει αδέλφια!