Δεν προλάβαμε να βγάλουμε τις μάσκες και άρχισε ο πόλεμος! (Ου) κρανίου τόπος.

Εκεί κόλαση. Μαλώνουν τα βουβάλια, σκοτώνονται τα βατράχια! Εδώ ήδη ορατές οι οικονομικές συνέπειες. Η βενζίνη στον θεό! Να μπορούσα στα σύννεφα, να ‘χα εγώ βενζινάδικο… Σε λίγο απλά θα ψεκάζουμε δύο σταγόνες πίσω από τα αυτιά!

Η αλήθεια είναι ότι ο πόλεμος δεν άρχισε τώρα. Κρατάει χρόνια αυτή η κολώνια. Από το 2010 έχουμε να δούμε ξέφωτο. Ούτε όταν χιονίζει, δεν βλέπουμε άσπρη μέρα. Κλείνει το πιο σύγχρονο οδικό δίκτυο, η Αττική οδός, παραλύει μέχρι και το κέντρο της Αθήνας. Όταν πάλι βρέχει, πνιγόμαστε σε μια κουταλιά νερό. Πλημμυρίζουν οι δρόμοι και τα αυτοκίνητα γίνονται βαρκούλες. Τα καλοκαίρια με τους καύσωνες, αγκαλιά με το air-condition. Παίρνει φωτιά η άσφαλτος, βράζουν τα διαμερίσματα. Όσοι φτάνουν καταϊδρωμένοι μέχρι τις κοντινές παραλίες, αφού στοιβάζονται σαν τις σαρδέλες και πληρώνουν τα πάντα διπλή τιμή, στο μαρτυρικό μποτιλιάρισμα της επιστροφής μετανιώνουν την ώρα και τη στιγμή που δεν έκατσαν σπίτι να κάνουν ένα μπανάκι με το λάστιχο στο μπαλκόνι.

Κάθε πέρσι και καλύτερα. Ενός κακού μύρια έπονται…Τα μνημόνια έδωσαν τη σκυτάλη στον κορωνοϊό, στην πανδημία και τις καραντίνες. Καλλιτέχνες και ελεύθεροι επαγγελματίες σε απόγνωση. Και όσοι έχουν ακόμα δουλίτσα, τηλεργασία, delivery και τα κεφάλια μέσα. Ζωή είν’ αυτή; Νυχτερινές έξοδοι, εκδρομές και ταξίδια με το σταγονόμετρο. Αγκαλιές και φιλιά, κομμένα μαχαίρι. Το τέλος της ανθρώπινης επαφής. Ακόμα και μια απλή χειραψία προβληματίζει. Για φλερτ ούτε κουβέντα. Φοβάται ο Γιάννης το θεριό και το θεριό τον Γιάννη! Η ζωή μας στην κατάψυξη. Τα νέα παιδιά ζουν ήδη σαν γέροι. Οι ηλικιωμένοι απλά περιμένουν το τέλος αυτής της πρωτόγνωρης κατάστασης. Κι όλοι μαζί ελπίζουμε η Άνοιξη να ‘ρθει! Γιατί η ελπίδα πεθαίνει τελευταία…

Το έχει πει άλλωστε τόσο ωραία, ο Pablo Neruda, ο Χιλιανός Νομπελίστας ποιητής:
«Μπορείς να κόψεις όλα τα λουλούδια, αλλά δεν μπορείς να εμποδίσεις την Άνοιξη να ‘ρθει».

Γιατί η άνοιξη έχει ταυτιστεί στο συλλογικό υποσυνείδητο με την αναγέννηση. Με τον θρίαμβο της ζωής έναντι του θανάτου, της φυσικής ομορφιάς έναντι της ασχήμιας. Εμπεριέχει μια ιδιαίτερη μαγεία, τη μαγεία του καινούριου και της αισιοδοξίας.

Η άνοιξη είναι η εποχή της ψυχικής ανάτασης, της ανάστασης, της εξοχής, της ελευθερίας της έκφρασης, του χαμόγελου, της χαράς. Αφήνει πίσω της την ψύχρα του χειμώνα και γεμάτη χρώματα κι αρώματα ατενίζει με ελπίδα το μέλλον.

Άνοιξε άνοιξη!

Υγεία και ελευθερία, σε άπαντες, πλην ενόπλων και πολεμοχαρών!

Η βία δεν είναι λύση, η Λία είναι Βίσση.

Πάντα με τα θύματα, ποτέ με τους θύτες.

Και να θυμάστε: Διαφωνούμε με τους φανατικούς, ακόμα κι αν είναι ομοϊδεάτες…

Κλείνω με το ομώνυμο τραγούδι από τον πρώτο μου δίσκο: «παντελώς χειροποίητα» (1996)

ΣΑΝ ΑΝΟΙΞΙΑΤΙΚΗ ΒΡΟΧΗ

Θέλω να πάρω τη ζωή σου απ’ το χέρι
σ’ ένα σεργιάνι μαγικό σ’ άγνωστα μέρη
και τ’ απαλό το φεγγαρόφωτο να πέφτει
στης μοναξιάς σου το σπασμένο
τον καθρέφτη.

Έλα λοιπόν να με γνωρίσεις
με μια ματιά, μ’ ένα φιλί.
Έλα λοιπόν να με δροσίσεις
σαν ανοιξιάτικη βροχή.

Έλα λοιπόν να με γνωρίσεις
να συστηθούμε απ’ την αρχή.
Έλα λοιπόν να με δροσίσεις
σαν ανοιξιάτικη βροχή.

Θέλω να φέρεις τη ζωή σου ένα βράδυ
να γνωριστεί με τη δικιά μου τη ζωή
δωσ’ μου δειλά στο μισοσκόταδο ένα χάδι
και το πρωί να ξανακάνουμε αρχή.

Το jukebox του Αμπαζή

Ανοιξιάτικη βροχούλα
ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΓΕΡΜΑΝΟΣ

Ανοιξιάτικη βροχούλα η αγάπη μου η παλιά
στην αγάπη την καινούργια δώρα στέλνει και φιλιά
με το ίδιο το τραγούδι που γυρίζει σιγανά
και ξυπόλητη χορεύει στα σοκάκια τα στενά.

Ανοιξιάτικη βροχούλα μου ψιθύρισε στ’ αυτί
για έναν κόσμο καμωμένο με σοφία κι αρετή
τ’ ουρανού το περιβόλι μοναχά για μας τους δυο
περιμένει φυλαγμένο στου μυαλού σου το βυθό.

Άνοιξη
ΒΟΣΣΟΥ-ΜΙΚΡΟΥΤΣΙΚΟΣ

Αν στους ανέμους είμαστε ανοιχτοί
αν σ’ ό, τι ζούμε είμαστε πιστοί
αν του έρωτά μας δένει η κλωστή
τα δυο κορμιά μας κήποι κρεμαστοί

Θα ‘ναι σαν να μπαίνει η Άνοιξη
θα ‘ναι ουρανού κατάνυξη
θα ‘ναι σαν να μπαίνει η Άνοιξη
στα ξαφνικά

Άνοιξη μπαίνει στο χωριό
ΒΑΣΙΛΗΣ ΣΚΟΥΛΑΣ

Άνοιξη µπαίνει στο χωριό κι ας έστρωσε το χιόνι
γιατί µια βεργολυγερή από µακριά σιµώνει.

Χιόνιζε και µε κοίταξε και δίχως να το ξέρει
µες την πλατεία του χωριού έπιασε καλοκαίρι.

Η άνοιξη
ΠΡΩΤΟΨΑΛΤΗ, ΝΙΚΟΛΑΚΟΠΟΥΛΟΥ-ΚΡΑΟΥΝΑΚΗ

Την ώρα που κοιμάσαι τ’ απογεύματα
θα σηκωθώ να φύγω πριν ξυπνήσεις
την ώρα που θα μπαίνουν στο ραδιόφωνο
του Ερυθρού Σταυρού οι αναζητήσεις.

Κι όσο κι αν πονώ
όπως θα μπαίνει η άνοιξη
εγώ δε θα γυρίσω να κοιτάξω
κι έτσι ξαφνικά
όπως θα μπαίνει η άνοιξη
μια και καλή θα σε ξεγράψω.