Ζει στο κέντρο της Αθήνας. Γεννήθηκε κοντά στην Πατησίων, κοντά στα γραφεία του Η Πόλη Ζει, όπου και δίνεται το ραντεβού μας. Με ενδιέφερε να τον συναντήσω, γιατί μέσα από δημόσιες εμφανίσεις και συνεντεύξεις του μου άφηνε πάντα την εικόνα ενός συμπαθούς μποέμ και συγχρόνως… δανδή. Έχει μια αύρα ροκ και ανεπιτήδευτη-κι αυτό σπανίζει ιδίως σε πρόσωπα που εμπλέκονται, από οποιαδήποτε θέση, με την πολιτική. Ο ίδιος πάντως αποφάσισε να ασχοληθεί με τη δουλειά του και όχι με την ενεργή κομματική ζωή του ΠΑΣΟΚ όταν αυτό ήταν εξαιρετικά δημοφιλές, παραμένοντας πάντως ο ίδιος ενεργός πολίτης και πάντα ΠΑΣΟΚ όπως μου τόνισε. Ο λόγος που επιστρέφει τώρα με το ΚΙΝΑΛ ως υποψήφιος βουλευτής της Α’ Αθήνας είναι ότι, ανέκαθεν, ο Δημήτρης Καρέλας αγαπούσε τα δύσκολα και τα τολμηρά. Αρχιτέκτονας, λάτρης της πόλης και των συζητήσεων που δεν αφορούν αποκλειστικά στην πολιτική, αυτός ο πολιτικός άνδρας απέχει χιλιόμετρα από τη σοβαροφάνεια, το λαϊκισμό και τις ιδεολογικές αγκυλώσεις. Με καφέ και τσιγάρο, στο πίσω κάθισμα ενός ταξί που τον πήγαινε σε ένα από τα δεκάδες ραντεβού του, προλάβαμε να συζητήσουμε όσα απασχολούν αυτόν, αλλά και τους πολίτες και, ιδίως, τους πολίτες-κατοίκους των ιδιαίτερων γειτονιών του κέντρου της πόλης. Δεν υποσχέθηκε τίποτα, παρά το ότι αυτό είναι κάτι που συνηθίζεται. Μόνο χαμογέλασε, ευχαρίστησε και έθεσε εαυτόν στην διάθεσή μας. Όχι, αυτό δεν συνηθίζεται και πολύ. Σωστά;
1. Πάντοτε, όλοι και όλες οι υποψήφιοι και οι υποψήφιες μας συστήνεστε δια της καταγωγής και των σπουδών σας. Μας λέτε αν έχετε οικογένεια, παιδιά και πόσο πολύ αγαπάτε τον τόπο. Κάτι πιο…πρωτότυπο από μέρους σας; Εσείς πώς θα συστηνόσασταν λιγάκι πιο εναλλακτικά;
Θα συστηνόμουν ως ένας άνθρωπος που προτιμάει να ακούει παρά να μιλάει.
Ως ένας άνθρωπος που ασχολείται με την πολιτική και κατανοεί πως το μεγάλο πρόβλημα των περισσότερων πολιτών και ειδικά τον πιο νέων, είναι ότι αισθάνονται πως δεν έχουν “φωνή”. Αισθάνονται πως οι πολιτικοί δεν τους ακούνε, αισθάνονται πως ότι κι αν πουν τελικά δεν έχει σημασία. Γι αυτό επιλέγω να τους ακούω πολύ και να τους μιλάω λίγο, πηγαίνοντας κόντρα στο ρεύμα, που είναι πως όποιος ασχολείται με την πολιτική ανήκει στην κατηγορία των ανθρώπων που θέλουν να μιλάνε συνέχεια κάτι που σε γενικές γραμμές δεν απέχει από την πραγματικότητα.
2. Πώς και πότε σκεφτήκατε να ασχοληθείτε με την πολιτική; Τι σας έχει δώσει και τι σας έχει…πάρει μέχρι στιγμής;
Ωραία ερώτηση. Ξέρετε, με την πολιτική δε νομίζω ότι σκέφτεται κάποιος, κάποια στιγμή να “ασχοληθεί”. Είναι όπως ένα παιδί κάποια στιγμή παίρνει μια μπάλα και παίζει μπάσκετ και ανακαλύπτει πως του αρέσει το μπάσκετ, ένα άλλο παιδί βαριέται να βλέπει μπάσκετ αλλά του αρέσει πάρα πολύ το ποδόσφαιρο, ένα άλλο παιδί ανακαλύπτει ότι του αρέσει το τένις, ένα άλλο ότι του αρέσουν οι βουτιές και οι καταδύσεις, έτσι λοιπόν και εγώ ως παιδί ανακάλυψα ότι μου αρέσει να σκέφτομαι και να λέω τη γνώμη μου για τον κόσμο γύρω μου και να σκέφτομαι πως θα μπορούσε να γίνει καλύτερος ή τέλος πάντων διαφορετικός και όπως εγώ πίστευα ότι θα έπρεπε να είναι… και άρχισα να διαβάζω, να συζητάω και με άλλους οι οποίοι είχαν αντίστοιχες ανησυχίες και έτσι τελικά κατάλαβα ότι μου αρέσει να ασχολούμαι με την πολιτική και το ένα έφερε το άλλο και πέρασαν τα χρόνια και έγινα πρώτα αρχιτέκτονας για να κάνω το περιβάλλον μου καλύτερο και τώρα έφτασα να είμαι υποψήφιος βουλευτής.
Εάν μου το έλεγε κάποιος στα εφηβικά μου χρόνια, όταν δηλαδή άρχισα να ασχολούμαι με την πολιτική δεν θα το πίστευα, είναι μια διαδρομή που την ξεκινάς επειδή σου αρέσει, τη συνεχίζεις επειδή σου αρέσει και νομίζω ότι τελικά δε σταματάει ποτέ να λειτουργεί κάποιος ως πολιτικό ον, είτε ασχολείται με την πολιτική ενεργά και εκτίθεται σε εκλογές, είτε ασχολείται λιγότερο ενεργά λειτουργώντας καθημερινά ως πολίτης, δηλαδή ως πολιτικό ον.
Όσο για το τι μου έχει δώσει και τι μου έχει πάρει η πολιτική…, κυρίως μου έχει πάρει πάρα πολύ προσωπικό χρόνο και κυρίως με δίδαξε πως πρέπει να αμβλύνουμε τις γωνίες μας για να μπορούμε να συνεργαζόμαστε και να πάμε μπροστά…
3. Η κρίση είναι ή μπορεί να γίνει παρελθόν, κατά την άποψή σας;
Η κρίση σίγουρα δεν είναι παρελθόν. Αυτό το βλέπουμε γύρω μας όλοι… 500.000 νέοι άνθρωποι έχουν φύγει στο εξωτερικό για να βρουν δουλειά, η ανεργία στη χώρα μας κινείται γύρω στο 20%, υπάρχουν πάρα πολλοί οι οποίοι εργάζονται μεν αλλά με ελαστικές μορφές απασχόλησης ή με ημιαπασχόληση. Υπάρχουν πάρα πολλοί που κινδυνεύουν να χάσουν την πρώτη κατοικία τους, υπάρχουν πάρα πολλοί που έχουν χρέη στο δημόσιο και στα ασφαλιστικά τους ταμεία. Υπάρχουν σε όλες τις γειτονιές πάρα πολλά καταστήματα, κατοικίες και διαμερίσματα ξενοίκιαστα και με πωλητήρια… Όλα αυτά είναι η κρίση, η κρίση είναι ακόμα γύρω μας, τα αποτελέσματά της είναι γύρω μας.
Όσο για το αν μπορεί να γίνει παρελθόν και βέβαια μπορεί, όλες οι κρίσεις στην ιστορία εξελίσσονται μέσα σε ένα οικονομικό κύκλο και μετά γίνονται παρελθόν, μέχρι την επόμενη κρίση. Το θέμα εδώ, με εμάς στην Ελλάδα, είναι τι καταλάβαμε από αυτήν την κρίση, πόσα μάθαμε, πόσο ωριμάσαμε και πόσο έτοιμοι είμαστε τελικά να προχωρήσουμε άμεσα στην επόμενη φάση και να διορθώσουμε αυτά που η κρίση προξένησε. Για να το κάνουμε αυτό, εκτιμώ πως πάνω απ’ όλα θα πρέπει να καταλάβουμε το κόστος που προκλήθηκε πέραν της κρίσης και αθροίστηκε στην κρίση, από τα κόμματα της αντιμνημονιακής εξαπάτησης. Το κόστος του διχασμού και της πόλωσης. Το κόστος που προξένησαν τα λαϊκιστικά και υποκριτικά κόμματα που πήγαν χέρι χέρι με τις ακραίες αντιδημοκρατικές δυνάμεις και συγκρότησαν την πλειοψηφία της αντιμνημονιακής εξαπάτησης. Και για να δικαιολογήσουν το γιατί εξαπάτησαν τους πολίτες… κάποιοι μας είπαν πως «αυταπατήθηκαν». Το κόστος όμως της αυταπάτης τους, το οποίο είναι δεκάδες δισεκατομμύρια, θα το πληρώσουμε όλοι εμείς, οι πολίτες. Σε εμάς έχουν στείλει το λογαριασμό της «αυταπάτης» τους.
4.Μπορούν πραγματικά να συνεργαστούν για το καλύτερο εκπρόσωποι του λαού που όμως έχουν διαφορετικές και κάποτε ριζικά διαφορετικές απόψεις για πράγματα βασικά, όπως η έννοια της πατρίδας, της επιχειρηματικότητας, τα όρια ιδιωτικού και δημόσιου συμφέροντος;
Ναι, μπορούν να συνεργαστούν και οφείλουν να συνεργαστούν. Γιατί μόνο η συνεργασία οδηγεί στην πρόοδο. Οι Ευρωπαϊκές χώρες που υπέστησαν την κρίση όπως κι εμείς, η Κύπρος, η Ισπανία, η Πορτογαλία βγήκαν ήδη από την κρίση, διότι εκεί σχεδόν όλες οι πολιτικές δυνάμεις συνεργάστηκαν και είπαν αλήθειες και όχι ψέματα που αποσκοπούσαν σε κομματικά οφέλη και μόνο, δηλαδή ας πάρουμε εμείς την κυβέρνηση και μετά θα τους πούμε ότι αυταπατηθήκαμε και νομίζαμε πως μπορούσαμε να τα καταφέρουμε…. Προοδευτικό τελικά είναι να κοιτάς τις επόμενες γενιές και όχι τις επόμενες κάλπες. Προοδευτικό είναι να μιλάς με επιχειρήματα υπηρετώντας τον ορθό λόγο και αυτό να αφορά στο σύνολο της κοινωνίας, χωρίς πόλωση και χωρίς διχασμό. Οι πολιτικές δυνάμεις σε όλη την Ευρώπη συνεργάζονται. Συνεργάζονται διατηρώντας η καθεμία την αξιακή και την ιδεολογική της βάση. Συνεργάζονται όταν μπορούν να βρουν έναν ελάχιστο κοινό παρονομαστή με συστατικό στοιχείο της συνεργασίας την αλήθεια, χωρίς τακτικισμούς και μεθοδεύσεις. Οι πραγματικά προοδευτικές δυνάμεις της Ελλάδας, αυτές που είναι ειλικρινώς προοδευτικές και όχι ψευδεπίγραφα, πρέπει πάντα προς όφελος της κοινωνίας να είναι ενωτικές, δηλαδή συνεργατικές. Οι συντηρητικές δυνάμεις μπορούν να επιλέξουν εάν θέλουν να μείνουν πίσω ή εάν θέλουν και μπορούν και εκείνες να συνεργαστούν, κάνοντας όμως και τις απαραίτητες “εκπτώσεις” στο εκάστοτε συντηρητικό πρόγραμμά τους.
Όσο για τις “ριζικά” διαφορετικές απόψεις ας δούμε ως παράδειγμα την εμπειρία μας του τελευταίου χρόνου, όπου ο ΣΥΡΙΖΑ θέλησε με τη συμφωνία των Πρεσπών να μας χωρίσει και να μας διχάσει σε προοδευτικούς και “εθνίκια”. Ονόμασε προοδευτικούς μόνο όσους ήταν υπέρ της συμφωνίας των Πρεσπών και όλους τους άλλους τους “στόλισε” με τους χαρακτηρισμούς λαϊκοδεξιοί, εθνολαϊκιστές και σχεδόν φασίστες. Δηλαδή όποιος θεωρούσε εθνικά επιζήμια τη συμφωνία των Πρεσπών δε θα μπορούσε να είναι ταυτόχρονα και προοδευτικός άνθρωπος. Αυτό βέβαια ήταν ένα προφανές λάθος και έχει κάνει τεράστια ζημιά. Διαφορετικές απόψεις πάντα και προφανώς θα υπάρχουν, όμως στα εθνικά θέματα χρειάζονται συναινέσεις, στα πολύ μεγάλα θέματα απαιτούνται συγκλίσεις, στα υπόλοιπα θέματα οι εκλογές καθορίζουν ποιο κόμμα έχει την εντολή να εφαρμόσει το πρόγραμμά του.
5. Τι σχολιάζετε για την αποχή των πολιτών από τις κάλπες και πώς νέα πρόσωπα όπως εσείς μπορούν με τον δημόσιο λόγο και εικόνα τους να κάνουν ακόμα και τους πιο απογοητευμένους να το ξανασκεφτούν και να πιστέψουν στην δύναμη της ψήφου τους;
Η αποχή οφείλεται αφ ‘ενός, όπως σας είπα και πιο πριν, στο ότι πολλοί άνθρωποι αισθάνονται πως δεν έχουν “φωνή”, πως οι πολιτικοί δεν τους ακούνε, αισθάνονται πως ότι κι αν πουν τελικά δεν έχει σημασία, οπότε δεν έχει και μεγάλη σημασία το να πάνε να ψηφίσουν και αφ’ ετέρου στο ότι πολλοί άνθρωποι θεωρούν πως κανένα κόμμα δεν τους εκπροσωπεί πλήρως. Η πραγματικότητα όμως είναι πως όσοι επιλέγουν την αποχή, τελικά επιτρέπουν στους υπόλοιπους που πηγαίνουν και ψηφίζουν, να καθορίζουν και τη δική τους καθημερινότητα. Γιατί η πολιτική καθορίζει την καθημερινότητα όλων μας. Την ποιότητα του αέρα που αναπνέουμε, το κόστος των υπηρεσιών, την ασφάλεια, τις υποδομές στη χώρα και στις πόλεις, την ποιότητα των σχολείων και των πανεπιστημίων, την ποιότητα των υπηρεσιών υγείας, τα ζητήματα του κοινωνικού κράτους γενικότερα, τα ζητήματα κοινωνικής δικαιοσύνης, τα ζητήματα κοινωνικής κινητικότητας, τα ζητήματα γραφειοκρατίας, τα ζητήματα διόρθωσης των ανισοτήτων… Τα νέα πρόσωπα σε όλα τα ψηφοδέλτια δίνουμε ένα στίγμα πολιτικής ανανέωσης, έχουμε σπουδάσει, έχουμε ζήσει στο εξωτερικό, έχουμε ταξιδέψει, έχουμε εργαστεί, έχουμε κάνει camping, είμαστε πιο κανονικοί άνθρωποι από τους πολιτικούς παλαιάς κοπής.
6. Πόσο celebrity πρέπει να είναι ένας πολιτικός και πόσο πολιτικός μπορεί να γίνει ένας celebrity; Κάποιες υποψηφιότητες που έχουμε δει εμπνέουν αρκετά την δημιουργία αυτής της απορίας.
Ένα αρνητικό της πολιτικής, που ήταν πολύ πιο έντονο τις προηγούμενες δεκαετίες και τελικά απομάκρυνε πολλούς πολίτες από την πολιτική, ήταν το ότι οι πολιτικοί πρώτης γραμμής είτε ήταν μέλη ενός κλειστού κυκλώματος κάποιων λίγων πολιτικών οικογενειών που θεωρούσαν τις εκλογικές περιφέρειες βιλαέτια τους, είτε ήταν μεγάλοι σε ηλικία και σεβάσμιοι πολιτικοί, που όμως δεν είχαν στην ατζέντα τους τα προβλήματα της καθημερινότητας και της αγοράς. Την τελευταία όμως δεκαετία, περάσαμε στο άλλο άκρο. Η επικράτηση των social media και η κυριαρχία του lifestyle έφερε τεράστια δημοτικότητα σε κάποια πρόσωπα, ηθοποιούς, ποδοσφαιριστές, τραγουδιστές, αλλά και δημοσιογράφους όπως εσείς δηλαδή, από την οποία τα κόμματα θέλησαν να επωφεληθούν και τα έβαλαν στις λίστες τους. Εγώ δεν έχω πειστεί για το πώς αυτά τα πρόσωπα και μόνο επειδή έχουν αναγνωρισιμότητα, μπορούν να προσφέρουν και να εκπροσωπήσουν πολίτες σε ένα τόσο πολύπλοκο κόσμο, όπου εκτός από ευχολόγια και λαμπερά χαμόγελα χρειάζονται και πολλές άλλες ικανότητες. Οι celebrities επειδή είναι ήδη γνωστά και “οικεία” στο ευρύ κοινό πρόσωπα, δε σημαίνει αυτόματα ότι μπορούν να κάνουν παραγωγή πολιτικού έργου. Τελικά όμως καταλαβαίνω πως σε αυτήν τη συγκυρία κάποιοι πολίτες έχουν τους λόγους τους που επιλέγουν να εκπροσωπηθούν από κάποιον που νομίζουν ότι τους είναι τελικά πιο οικείος. Θέλω όμως να τους προτείνω, μέρες που είναι, μια δροσερή βουτιά στα βιογραφικά όλων των υποψηφίων. Και μετά λίγη μοναχική σκέψη. Ίσως αξίζουν και υποψήφιοι όχι τόσο γνωστοί και τόσο διάσημοι και τέτοιοι υπάρχουν σχεδόν σε όλα τα ψηφοδέλτια, μία ψήφο.
Τα λέω αυτά χωρίς να αποκλείω κάποιος celebrity, που έτυχε να έχει κερδίσει τη δημοσιότητα από τη δουλειά του, να καταφέρει να αποδείξει και στον πολιτικό στίβο τις ικανότητες του και να μπορέσει να προσφέρει. Σε κάθε περίπτωση όμως, δεν είναι αυτονόητο, πρέπει να το αποδείξει στην πράξη όπως και κάθε άλλος πολιτικός.
7.Υπάρχει Αριστερά, Κέντρο και Δεξιά σήμερα; Αυτοί οι όροι, κατά την άποψή σας, συμβολίζουν κάτι και, αν όχι, γιατί ο λαός τις χρησιμοποιεί ακόμα έντονα;
Θεωρώ πως ακόμα και σήμερα αυτοί οι διαχωρισμοί για τα νεαρότερα και τα μεγαλύτερα ηλικιακά κοινά, έχουν ιδιαίτερη σημασία και βαρύτητα και καθορίζουν και την ψήφο τους. Η “Δεξιά” για τις νέες ηλικίες, επειδή ταυτίζεται διαχρονικά με τη συντηρητική παράταξη της χώρας έχει αρνητικό πρόσημο σε πολύ μεγάλη μερίδα νέων, μια και οι νέοι αισθάνονται και είναι κατά βάση προοδευτικοί. Για τις μεγαλύτερες ηλικίες, η ελληνική “Δεξιά” εκτός του συντηρητισμού, κουβαλάει και αρκετές αμαρτίες του παρελθόντος της… οπότε έχει για παραπάνω λόγους και για αρκετούς πολίτες, αρνητικό πρόσημο. Η “Αριστερά” γενικώς και αρκετά αορίστως, παραπέμπει σε ένα πλαίσιο το οποίο ενώ βρίσκεται στα όρια της ουτοπίας έχει κατακτήσει σχεδόν μονοπωλιακά στην Ελλάδα το προοδευτικό πρόσημο, που περιγράφεται και τελικά αυτοπροσδιορίζεται από τα δίπολα διεθνισμός/εθνικισμός, διαχρονική ταξική πάλη αδυνάμων/ελίτ και κρατισμού/φιλελεύθερης οικονομίας. Η Κυβερνώσα αριστερά όμως, όπου έγινε κυβέρνηση στην Ευρώπη απέδειξε ότι δε μπορεί να κάνει στην πράξη τίποτα από αυτά που υποσχόταν ότι θα κάνει. Γι αυτό και αποδοκιμάστηκε σφοδρά και πανευρωπαϊκά παρακμάζει.
Η Αριστερά, από την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, είχε ήδη αρχίσει να χάνει την έννοια της εναλλακτικής πρότασης. Διατηρεί ένα μικρό και φανατικό κοινό, που την τιμά με την ψήφο του, μια ειλικρινή ψήφο που συμβολίζει την ουτοπία περί πλήρους εξάλειψης των ανισοτήτων..
Το Κέντρο και η ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία, που είναι ο φυσικός και διαχρονικός πολιτικός χώρος του ΠΑΣΟΚ και του ΚΙΝΑΛ σήμερα, εκπροσωπεί και μάχεται για τα συμφέροντα της πλειοψηφίας, της μεγάλης μεσαίας τάξης, προτείνει ρεαλιστικές πολιτικές που να οδηγούν στην άμβλυνση των ανισοτήτων, υποστηρίζει την αξιοκρατία ως εργαλείο κοινωνικής κινητικότητας, υποστηρίζει ξεκάθαρα το κοινωνικό κράτος και τη δημιουργία ίσων ευκαιριών για όλους.
Διαχωρισμοί λοιπόν μεταξύ των κομμάτων υπάρχουν, αλλά αυτό που μπερδεύει τους πολίτες είναι η αντιστοίχιση των σημερινών κομμάτων με αυτούς τους χώρους. Τυπικό παράδειγμα “μπερδέματος” είναι ο ΣΥΡΙΖΑ ως το αριστερό κόμμα, που υποστήριξε το κίνημα “δεν πληρώνω” πολλοί τον πίστεψαν και δεν πλήρωναν αλλά μόλις έγινε κυβέρνηση όχι μόνο έβαλε τον κόσμο να πληρώνει αλλά επέβαλλε και πρόστιμα για την καθυστέρηση της πληρωμής, που πολέμησε λυσσαλέα το ΠΑΣΟΚ για το πρώτο μνημόνιο αλλά ως κυβέρνηση έφερε υπερήφανα το τρίτο μνημόνιο το οποίο υπηρέτησε κατά γράμμα, που πολέμησε λυσσαλέα επίσης και ήθελε να οδηγήσει στη φυλακή τον Ανδρέα Παπανδρέου αλλά σήμερα αυτοπροδιορίζεται ως το κόμμα που συνεχίζει το έργο του, που χλεύαζε και κατηγορούσε τους Ευρωπαίους σοσιαλιστές αλλά τώρα περιμένει έξω από την πόρτα τους και αυτοονομάζεται αριστερή σοσιαλδημοκρατία… ενώ έχει εφαρμόσει διάστημα του τρίτου μνημονίου νεοφιλελεύθερες πολιτικές.
Ο ΣΥΡΙΖΑ εξαπάτησε με μόνο στόχο την εξουσία και για να τη διατηρήσει έχει στρατηγικά επιλέξει να πολώνει, να διχάζει, να φοράει μάσκες και να καπηλεύεται ιδεολογίες για ψηφοθηρικούς λόγους, ενώ αυτοθαυμαζόμενος αυτοονομάζεται προοδευτικό κόμμα…
Οι νέοι άνθρωποι όμως, νομίζω πως δε μπερδεύονται πια… Είναι ρεαλιστές, κοιτούν την ουσία και προσπαθούν να διαλέξουν τους ικανότερους ανθρώπους και δεν είναι πλέον τόσο ευάλωτοι στη φθηνή προπαγάνδα.
8. Πώς ένας πολίτης μπορεί να είναι πιο ενεργός στην καθημερινότητα, πέραν της ψήφου του στις εκλογές και της ενημέρωσής του-που αυτή κι αν είναι “γολγοθάς” και μπέρδεμα ώρες ώρες για κάποιον ανυποψίαστο;
H αγγλική λέξη «idiot» (ανόητος) προέρχεται από την ελληνική λέξη «ιδιώτης», που χρησιμοποιούσαν οι αρχαίοι για να περιγράψουν τον άνθρωπο που αδιαφορούσε για τα κοινά. Το δικαίωμα συμμετοχής στα κοινά τιμά τη δημοκρατία και τον κάθε πολίτη που το ασκεί και γι’ αυτό όσο κι αν όλοι μπορεί κατά καιρούς να απογοητευόμαστε από τους πολιτικούς, δεν πρέπει ποτέ να εγκαταλείπουμε την ενασχόληση με τα κοινά. Η δημοκρατία είναι πολύτιμο αγαθό και πρέπει να είμαστε ενεργοί πολίτες για να την προστατεύουμε.
Σήμερα περισσότερο από ποτέ οι πολίτες έχουν δυνατότητες ενημέρωσης και παρέμβασης. Μπορούν να ενημερώνονται, να διαβάζουν, να ανησυχούν και να εκφράζονται περισσότερο από ποτέ και επομένως να δίνουν το παρόν στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης με τη συμμετοχή τους. Μπορούν να περάσουν και στη δράση συζητώντας περισσότερο για τα κοινά, συμμετέχοντας σε διάφορες όχι στενά πολιτικές οργανώσεις και ανάλογα με τα ενδιαφέροντά τους να παλέψουν για ένα σκοπό. Η φωνή τους έχει δύναμη περισσότερο από ποτέ. Χρειαζόμαστε όλοι για να κάνουμε τη ζωή μας καλύτερη.
9. Εσείς τι μπορείτε, από το μετερίζι σας, να προσφέρετε στον τόπο ευρύτερα και ειδικότερα από την άποψη ότι εκπροσωπείτε τους κατοίκους της Αθήνας και του κέντρου της;
Είναι πολύ σημαντικό για την πολιτική, όσοι μας εκπροσωπούν να είναι άνθρωποι μορφωμένοι αλλά και άνθρωποι της καθημερινότητας και της αγοράς, να έχουν κολλήσει ένσημα δηλαδή και να έχουν σχέση με τις ανάγκες και τα αιτήματα της κοινωνίας.
Πιστεύω ότι καθώς ωριμάζουμε όλοι πολιτικά, σταδιακά θα ξεφύγουμε από τα δύο άκρα, που περιέγραψα νωρίτερα και θα ψάχνουμε καλύτερα τον υποψήφιο που επιλέγουμε να τιμήσουμε με την ψήφο μας, αναζητώντας το βιογραφικό του, τι έχει πετύχει και τι θέλει να κάνει. Ερωτήσεις όπως αυτή που μου κάνετε, είναι από αυτές που όλοι οι υποψήφιοι πρέπει να απαντάμε και από τις απαντήσεις μας να αποφασίζουν οι ψηφοφόροι.
Το όνειρό μου, όπως κάθε δημιουργικού ανθρώπου, είναι να κάνω καλύτερη τη ζωή όλων μας και αυτό δε γίνεται αν η κοινωνία μας δεν είναι ανοιχτή, δημοκρατική, προοδευτική μια κοινωνία ισότητας ευκαιριών και αξιοκρατίας.
Αυτό που υπόσχομαι στους πολίτες που θα με επιλέξουν, είναι να κάνω ότι μπορώ για να επιστρέψει η εμπιστοσύνη των ανθρώπων στην πολιτική και να υποστηρίξω με πάθος την αξιοκρατία και την ισότητα στις ευκαιρίες, την απελευθέρωση της κοινωνίας από προκαταλήψεις, λαϊκισμούς και πελατειακές και κομματικές λογικές. Όλα αυτά που έπρεπε να είναι αυτονόητα, όμως ακόμη και μετά τεσσεράμισι χρόνια μιας δήθεν αριστερής κυβέρνησης, δεν είναι.
Η αρχιτεκτονική που την αγαπώ και την υπηρετώ με πάθος έχει να κάνει με την εξυπηρέτηση λειτουργικών αναγκών με σεβασμό στην ισορροπία και στην αρμονία της ανθρώπινης παρέμβασης στο φυσικό περιβάλλον. Αυτή η ισορροπία είναι το ζητούμενο και στην πολιτική, η ισορροπία ανάμεσα στα διαφορετικά συμφέροντα των κοινωνικών τάξεων, η ισόρροπη πρόσβαση όλων στο δικαίωμα να βελτιώσουν τη ζωή τους και θεμελιώδης υποχρέωση των πολιτικών είναι να υπηρετούμε με κάθε τρόπο αυτή την ισορροπία.
10. Τι συμβαίνει με έναν υποψήφιο ο οποίος δεν εκλέγεται; Συνεχίζει με έναν τρόπο να προσφέρει στην παράταξή του; Έχει κάποιον άλλον ρόλο;
Κοινός στόχος όλων μας, πολιτών, και υποψηφίων, πρέπει να είναι η αναβάθμιση της δημοκρατίας και η προστασία της από τη ζημιά που μπορεί να της κάνει η συγκυριακή ενδυνάμωση φασιστικών και λαϊκιστικών κομμάτων, καθώς και φαινομένων διαφθοράς τα οποία μπορούν να αποτυπωθούν σε όλους τους πολιτικούς χώρους ως αποτέλεσμα της άσκησης εξουσίας από λαμόγια και πειναλέους τύπους. Η έκθεσή μας στα κοινά οφείλει να γίνεται εντός ενός ειλικρινούς αξιακού και πολιτικού πλαισίου, για να μπορούμε να ελέγχουμε την εξουσία, να ενθαρρύνουμε τις σωστές πολιτικές και να επικρίνουμε τα λάθη.
Το ενδιαφέρον μου για την πολιτική δεν εξαντλείται με την υποψηφιότητά μου, που αποτελεί μόνο μια εκδοχή.
Το ενδιαφέρον μου για την πολιτική θα παραμείνει ακόμη κι αν δεν εκλεγώ, θα παρακολουθώ και θα παρεμβαίνω από τη θέση μου στην Κεντρική Επιτροπή του ΚΙΝΑΛ και θα διαθέτω πάντα το χρόνο μου στην πολιτική είτε ως υποψήφιος, είτε ως βουλευτής, είτε ως πολίτης.