«Απορία ψάλτου βηξ!!!».
Απορίες, απορίες πολλές. Πρώτον, γιατί θα πρέπει ο καλός καταξιωμένος σκηνοθέτης να είναι ΚΑΙ μεταφραστής αρχαίου δράματος; Δεύτερον, γιατί μια καλή καθηγήτρια πανεπιστήμιου υπερεκτίθεται έτσι μηδεμία γλαύκαν εις Αθήνας κομίζοντας; Τρίτον, τι δουλειά είχε ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΤΗΣ ΟΥΤΟΠΙΑΣ Αριστοφάνης με αυτό το αμάλγαμα; Τέταρτον, γιατί τόσες … Πενίες; Λύνεται μήπως έτσι το πρόβλημα τού ΟΑΕΔ ή των τοπικών παραγόντων; Πέμπτον, γιατί τόση τηλεορασόπληκτη καρακιτσαρία στην παρέλαση των σύγχρονων νεόπλουτων; Έκτον, γιατί τόση σπατάλη μετάλλου στο σκηνικό, που έκρυβε τα μαγικά βουνά των Μυκηνών στο βάθος, την ηλεκτρισμένη ώρα τού ηλιοβασιλέματος; Έβδομον, γιατί δεν είχε ταυτόχρονη βιντεοσκόπηση μετά βιντεοπροβολής και με την διαδραστική συμμετοχή των θεατών για να βλέπουμε και τις αντιδράσεις τους δίκην γκάλοπ; Μήπως γιατί μερικοί (ανεξαρτήτως φύλων) εκπληρούσαν τις προδιαγραφές νεόπλουτου επιδεικτικά ντυμένου; Δεν πας στο χώμα με βραδινή τουαλέτα και ψηλοτάκουνα!!!
Κι εδώ τελειώνουν οι χαριτωμένες ευθυμογραφικές επιφυλάξεις μου.
Τα θετικά τώρα:
- Ο Γιάννης Κακλέας ξέρει να κινεί μεγάλα σύνολα επί σκηνής.
- Ο Ποιητής Αριστοφάνης έλαμψε αν και …διασκευασμένος.
- Το φιλοσοφικό περιεχόμενο τού πρωτότυπου ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ έργου έλαμψε παρά τις τηλεοπτικές ακρότητες.
- Το κωμικό στοιχείο πέρασε (όπως πάντα) δια της υπερβολής.
- Οι αναλογίες που βρήκε ο πολυμήχανος σκηνοθέτης παραδόξως λειτουργούσαν κι έκαναν «γκελ» στο κοινό [όπως λέμε στη θεατρική αργκό].
- Δεν πλήξαμε, αν και τα μουσικά «κομμάτια» δεν έπρεπε να επαναλαμβάνονται. Τα εμπεδώσαμε.
- Δεν ενόχλησε η οικογενειοκρατία στο ελληνικό θέατρο. Ο νεποτισμός, αν και προεπαναστατικό κατάλοιπο, πολύ – ως φαίνεται – μας ταιριάζει, αφού όλοι καμαρώνουμε όταν καταφέρνουμε να βολέψουμε «τα δικά μας τα παιδιά».
Ουδέτερα τώρα, πέραν τής μανιχαϊστικής διπολικής αντιλήψεως περί «καλού-κακού» όσον αφορά το θεατρικό γούστο και την προ πολλού κακοποιημένη «αισθητική» (ήτις ουδέν νόημα πλέον έχει).
Τελικά, ήταν μια ωραία, προσεγμένη δουλειά, με επαγγελματίες συντελεστές, με δοκισμένη συνταγή, πολύ καλύτερη από τις δύο τραγικές κι αξιοθρήνητες τραγικές απόπειρες που προηγήθηκαν στο αργολικό αρχαίο θέατρο, που λειτουργεί ως τουριστική ατραξιόν πριν από το …κοκορέτσι.
Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας
Πληροφορίες: https://aefestival.gr/festival_events/ploytos/
Μετάφραση- Ελεύθερη απόδοση κειμένου -Σκηνοθεσία Γιάννης Κακλέας
Σκηνικά Μανόλης Παντελιδάκης
Κοστούμια Ηλένια Δουλαδίρη
Μουσική Βάιος Πράπας
Στίχοι τραγουδιών Τελευταίος Καλεσμένος
Χορογραφίες Στεφανία Σωτηροπούλου
Φωτισμοί Στέλλα Κάλτσου
Βοηθός Σκηνοθέτη Άρης Κακλέας
Συνεργάτις σκηνογράφος – ενδυματολόγος Δανάη Πανά
Βοηθός ενδυματολόγου Μανώλης Ψωματάκης
Οργάνωση παραγωγής Αθανασία Ανδρώνη
Διανομή (με αλφαβητική σειρά) Μαίρη Ανδρέου, Μάνος Βακούσης, Δημήτρης Διακοσάββας, Άννα Ευθυμίου, Αλέξανδρος Ζουριδάκης, Φαίη Κοκκινοπούλου, Ελένη Μισχοπούλου, Δημήτρης Μορφακιδης, Φαμπρίτσιο Μούτσο, Χριστίνα Μπακαστάθη, Χρυσή Μπαχτσεβάνη, Κλειώ Δανάη Οθωναίου, Αλεξάνδρα Παλαιολόγου, Πολυξένη Σπυροπούλου, Γιάννης Σύριος, Φωτεινή Τιμοθέου, Γιάννης Τομάζος, Χρήστος Τσάβος, Γιάννης Τσεμπερλίδης, Θάνος Φερετζέλης, Γιάννης Χαρίσης
Χορευτές, χορεύτριες Αναστασία Κελέση, Στεφανία Σωτηροπούλου, Μάριος Χατζηαντώνης, Νικόλας Χατζηβασιλειάδης
Μουσικός επί σκηνής Βάϊος Πράπας
Στο μουσικό μέρος της παράστασης παίρνουν μέρος οι Χατζηφραγκέτα, η Nalyssa Green και ο Τελευταίος Καλεσμένος
Στην Παράβαση του έργου εμφανίζεται η Ιστορικός- Καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Αθηνών, Μαρία Ευθυμίου
Βρισκόμαστε στο 388 π.Χ. Ο Πελοποννησιακός πόλεμος έχει τελειώσει με τη συντριβή των Αθηναίων, που σήμανε το τέλος της αθηναϊκής ηγεμονίας. Ο έντιμος Χρεμύλος, φτωχός Αθηναίος αγρότης, ως alter ego του Αριστοφάνη, βιώνει με τραυματικό τρόπο τη νέα πραγματικότητα, όπου οι κοινωνικές αξίες, οι ιδέες και η ηθική έχουν εκπέσει.
Η έλλειψη πόρων και κοινωνικής δικαιοσύνης όπως και ο φόβος της φτωχοποίησης τρομάζουν αυτόν τον ρομαντικό ουτοπιστή, ιδιαίτερα σε σχέση με το μέλλον του παιδιού του, οπότε καταφεύγει στο μαντείο των Δελφών με το αγωνιώδες ερώτημα «τι να κάνω για να έχει εξασφαλισμένο μέλλον το παιδί μου;». Ο χρησμός τού λέει να περιθάλψει τον πρώτο ανήμπορο άνθρωπο που θα συναντήσει στο διάβα του. Κι αυτός δεν είναι άλλος από τον θεό Πλούτο, που χαρίζει απλόχερα χρυσάφι, χρήμα και όλα τα υλικά αγαθά που ονειρεύεται ο Χρεμύλος αλλά και ολόκληρη η κοινωνία! Είναι πια όλοι πλούσιοι! Το όνειρό τους γίνεται πραγματικότητα. Όμως αυτό το όνειρο στο βάθος αποδεικνύεται μια δοκιμασία: χωρίς κοινωνική συνοχή και αλληλεγγύη, χωρίς αυτογνωσία και κοινωνική συνείδηση πώς μπορεί να υπηρετηθεί το κοινό καλό;
Σχεδόν 2.500 χρόνια μετά, ο αριστοφανικός προβληματισμός παραμένει επίκαιρος. Ο Γιάννης Κακλέας, που εκτός από τη σκηνοθεσία υπογράφει και τη μετάφραση στη νέα παράσταση του ΚΘΒΕ, σημειώνει: «Ο ποιητής μας, με τον δικό του, μοναδικά σατιρικό τρόπο, μας δείχνει ένα δρόμο διαχείρισης των υλικών αγαθών, πάντα όμως με γνώμονα το συμφέρον της Πόλης. Μιας Πόλης με δίκαιους, έντιμους και ενάρετους πολίτες. Ουτοπική σκέψη; Ίσως. Αλλά ο Αριστοφάνης διατηρεί το δικαίωμα να ονειρεύεται!».
Στο ρόλο του Χρεμύλου ο Μάνος Βακούσης, που τιμήθηκε πρόσφατα με το Μεγάλο Βραβείο Θεάτρου «Κάρολος Κουν». Στο θίασο συμμετέχει η Αλεξάνδρα Παλαιολόγου. Στο μουσικό μέρος της παράστασης παίρνουν μέρος οι Χατζηφραγκέτα και η Nalyssa Green. Στην Παράβαση του έργου εμφανίζεται η καθηγήτρια Ιστορίας του Πανεπιστημίου Αθηνών Μαρία Ευθυμίου.
Με ελληνικούς και αγγλικούς υπέρτιτλους.
