Τόσο μακριά.

Αποστάσεις ανοιγοκλείνουν, μαζί τους ο φόβος και κάθε είδους δυνατότητες. Είμαι εδώ κάπως. Αποπροσανατολισμένος ή αβαρής ή και τα δύο.

Τόσο μακριά.
Ο κόσμος τρελάθηκε. Το γιατί σχετικά απλό’ σταμάτησε να απαιτεί τα αδύνατα. Συμβιβάστηκε με την επιβίωση. Και όταν συμβιβάζεσαι, ό,τι όμορφο σε εγκαταλείπει αμετάκλητα [μια πολύ δίκαιη συνέπεια].

Τόσο μακριά.
Ο κόσμος τρελάθηκε, αλλά στη δική μου κατανόηση είχε τρελαθεί πολύ καιρό πριν’ από τότε που όλα κυλούσαν ομαλά [για ποιους?] και κυνικά [για πολλούς].

Τόσο μακριά,
από τον ανθρωπισμό και όποια κοινή λογική, χρόνια τώρα μέσα στο Δυτικό “προστατευτικό” θόλο. Μια βρώμικη συνθήκη που μόνο το ότι είσαι κομμάτι της, επιφέρει βαριά ατομική ευθύνη [έχει και η επιβίωση κόστος] είτε αποφεύγεις να την επωμιστείς είτε όχι.

Τόσο μακριά.

Τα παιδιά στην Παλαιστίνη και την Υεμένη τι να ονειρεύονται άραγε; Το παιδί μου τι να ονειρεύεται άραγε?

Υ.Γ.1 Αυτήν την απεγνωσμένη ιδιωτική ελπίδα που στριμώχνεται ανάμεσα σε δόγματα που αλλάζουν, πολύ θέλω να τη σκοτώσω’ το ίδιο και τη δίδυμη αδερφή της, την τοξική ικανότητα του αντέχειν.

Υ.Γ.2 Η ενοχή, εκτός από εντελώς άχρηστη δε λογίζεται σε καμία περίπτωση ως αξιοσημείωτο άλλοθι.

Δείτε ακόμα

Πώς είπατε; | Παράξενα ονόματα οδών της Αθήνας

Άνθρωποι, πόλη και μουσική δρόμου