Νομίζω πως έχετε δει την μάστιγα να ανεβάζουμε φωτογραφίες στα κοινωνικά δίκτυα τα φαγητά που τρώμε. Στην ελληνικό Instagram αυτό ξεκίνησε περίπου το 2012, κάπου εκεί δηλαδή που άρχισε το μέσο να γίνεται πιο διαδομένο και στη χώρα μας. Βέβαια, στο εξωτερικό είχε γίνει πολύ πιο πριν γνωστό και παράλληλα να γίνεται γνωστή και αυτή η κακή συνήθεια, αλλά ότι άσχημο συμβαίνει έξω, πρέπει αναγκαστικά και αναντίρρητα να έρχεται κι εδώ;
Προσπαθώ να μπω στη ψυχοσύνθεση αυτών των ανθρώπων, αλλά δεν τα καταφέρνω. Αν για παράδειγμα μία μέρα πας σε ένα ακριβό εστιατόριο, φωτογραφίσεις και ύστερα ανεβάσεις το φαγητό, γιατί την επόμενη που θα φας φακές δεν κάνεις το ίδιο; Προφανώς, αυτό συμβαίνει γιατί θέλουμε να δείξουμε σε όλο τον κόσμο πως εμείς τρώμε μόνο πιάτα που μοιάζουν με έργα τέχνης και πως η ζωή μας είναι καλύτερη από τη δική σου! Στα αλήθεια, πώς γίνεται να πατάς το κουμπί της δημοσίευσης από τη στιγμή που κάποιοι άνθρωποι δεν έχουν καν φανταστεί αυτό το φαγητό; Ή δεν έχουν φανταστεί καν φαγητό. Υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που πεινάνε, που τρώνε όσο πιο αργά γίνεται για να τους μοιάζει πως τρώνε περισσότερο, που συλλαβίζουν το φαγητό για να τους μοιάζει πιο μεγάλο.
Παλιότερα, κάθε φορά που είχαμε ένα γεύμα κάναμε την προσευχή μας, παράλληλα ευχαριστούσαμε το Θεό που είχαμε στο τραπέζι μας ένα πιάτο φαΐ. Τώρα θα παίξουμε με το κινητό μέχρι να έρθει το φαγητό, τη στιγμή που θα έρθει θα δοκιμάσουμε όλες τις γωνίες λήψεις, όλους τους φωτισμούς και όλα τα φίλτρα και αφού όλα είναι έτοιμα –και φυσικά έχει κρυώσει το φαγητό– θα ξεκινήσουμε να τρώμε. Το φαγητό όμως θα είναι τόσο άγευστο, όσο και η ζωή μας. Άγευστο γιατί το μόνο που θα σκεφτόμαστε καθώς θα τρώμε, θα είναι πόσα like καταφέραμε να μαζέψουμε και αν ο τίτλος που διαλέξαμε ήταν αρκετά ευρηματικός. Οι πολύ λάτρεις του είδους θα βγάλουν και selfie με τον αστακό και με την καραβίδα…
Εντωμεταξύ, κάποιοι έχουν εθιστεί τόσο πολύ, που νομίζουν πως είναι αναγκαστικό να ανεβάσεις μια φωτογραφία στα social πριν από κάθε γεύμα. Κάτι σαν το savoir vivre. Αριστερά πιρούνι, δεξιά μαχαίρι, πιο δεξιά κουτάλι, πιο πάνω ποτήρι, πιο δίπλα κινητό ανοιχτό στην κάμερα, μετά φωτογραφία, μετά δημοσίευση… Άλλοι βέβαια το έχουν φτάσει σε άλλο επίπεδο, ανεβάζουν επαγγελματικές φωτογραφίες από φωτογράφους, όμως, είναι τόσο χαζοί που ανεβάζουν ακριβώς την ίδια και απαράλαχτη φωτογραφία, οπότε, εύκολα καταλαβαίνεις πως αυτό το θεσπέσιο πρωινό δεν το φάγανε ποτέ. Ακόμα, προσέξτε στους τίτλους της φωτογραφίας (ενικός γιατί είναι ίδια), 12 Φεβρουαρίου: «Ένα πολύχρωμο πρωινό», 23 Μαρτίου: «Η εβδομαδιαία μου χρωματιστή παλέτα»
Δεν είναι όλα για τα like. Υπάρχουν ανθρώπινες αξίες. Πραγματικά, χρειάζεται να λέμε ένα μεγάλο ευχαριστώ και να εκτιμάμε ακόμα και το ψίχουλο που έχουμε. Υπάρχουν άνθρωποι που τρώνε από αυτό που αφήνουμε εμείς. Στα αλήθεια, πως θα σας φαινόταν αν μία μέρα δεν είχατε φαγητό και τρώγατε από αυτό που βρίσκατε στο παγκάκι, αυτό θα το ανεβάζατε στο Instagram;
