Λιώνει στο στόμα, όπως στο μυαλό οι πιο γλυκές μας αναμνήσεις από τα παιδικά χρόνια, από εκείνον τον έρωτα που ήρθε για να φύγει. Άκου την Πέρσα, ντε. Κι ανακάτευε!

Για πολλά χρόνια, μετά την περίοδο του Πάσχα βαριόμουν να μπω στην κουζίνα, ακόμα και να ψωνίσω από τη λαϊκή. Ο Μάης είναι, για μένα, ο χρυσός μήνας του πρόχειρου φαγιού. Πιο πολλά βραστά αυγά στη ζωή μας δεν τρώμε, κακά τα ψέματα. Με αυτή τη λίγο κοκκινισμένη σάρκα, ξέρεις. Βάζεις μια ψευτομακαρονάδα, παίρνεις δυο σουβλάκια, μπουκώνεις ένα μήλο, μια μπανάνα, βγήκε η εβδομάδα. Στο ενδιάμεσο πολλοί καφέδες. Τα βράδια, τα πρώτα καλοκαιρινά ποτά.

Από πέρσι, όμως, ξεκίνησα μια προσωπική μου ιεροτελεστία, την περίφημη Γιορτή του Παγωτού. Αυτό το φεστιβάλ λαμβάνει χώρα στο σπίτι μου, στην αυλή μου και συμμετέχουν μπισκότα, παγωμένα τσάγια-λεμόνι κι οι φίλοι μου. Έχω πατήσει στο μεταξύ και μια γερή αποψυξάρα, να φύγουν οι χειμωνιάτικοι πάγοι που μπούκωσαν τον καταψύκτη του ψυγείου μου. Αδειάζω για λίγο από αρακάδες, φασολάκια συσκευασμένα και σπιτικούς ζωμούς και προετοιμάζομαι για το πρώτο παγωτό της χρονιάς.

Εντάξει, το πρώτο σπιτικό παγωτό. Γιατί ήδη από τον Μάρτη κι αυτές τις πρώτες, ξεγελαστικές ζέστες που σου πετάνε τη ζακέτα από τους ώμους ετσιθελικά, εγώ προσωπικά την κάνω την επισκεψίτσα εις περίπτερον. Μμμμ, συντηρητικά, χρωστικές και δεκάδες επιστρώσεις παχιάς δήθεν σοκολάτας. Όλα κι όλα. Κι αυτό χρειάζεται, μη μου είστε τίποτα τύποι παράφοροι αντιρρησίες του junk!

Σκάει όμως ο Μάης όλος υποσχέσεις και σχέδια και αφραγκίες-γκούχου γκούχου!- και με πιάνω πάλι στο κουζινάκι μου το ρετρό ακούγοντας Μαίρη Λω ή Αττίκ, ας πούμε, φορώντας μια θερινή περιβολή κι ας κρυώνουν ακόμα τα πόδια μου, να φτιάχνω παγωτό. Αυτό θα φιλέψω απόψε στις φίλες μου που θα φύγουνε πάλι για σεζόν στις Κυκλάδες και Κύριος οίδε αν θα προφτάσω να τις ευχαριστηθώ με την ησυχία μου πριν την επέτειο του Πολυτεχνείου.

Αν θες να δοκιμάσεις κι εσύ τη φάση, συνέχισε να διαβάζεις. Αν βαριέσαι τη διαδικασία δώσε να διαβάσει αυτή τη σελίδα η πιο νοικοκυρά ψυχή της παρέας. Γιατί το παγωτό θέλει μεράκι και νοικοκυροσύνη. Από την Παρασκευή μέχρι το τιμημένο του σερβίρισμα σε αυτά τα νόστιμα, λουλουδάτα μπωλάκια που σου χάρισε η γιαγιά όταν είχες πρωτομπεί στο δύσμοιρο δυαράκι σου, το ερωτιάρικο.
Πάμε! Χωρίς παγωτομηχανή, ε;

ΕΚΤΕΛΕΣΗ

Βάζω τη ζάχαρη και το νερό σε μια κατσαρόλα. Ανακατεύω και αφήνω να πάρει βράση. Προσθέτω και το μελάκι μου και αφήνω λίγο να κρυώσει. Βράζω το γάλα σε κατσαρόλα και το αφήνω και πάλι να κρυώσει.

Τοποθετώ σε μπαμπάτσικο μπολ το γιαούρτι και λίγο-λίγο ρίχνω το γάλα. Ανακατεύω με σύρμα να διαλυθεί. Προσθέτω και το κρύο πλέον σιρόπι από την κατσαρόλα. Ανακατεύω καλά, να κάνω μπράτσα. Βάζω ωραία και καλά το μπολ με το μείγμα στην κατάψυξη μέχρι να αρχίσει να σφίγγει.
Τότε το χτυπάω ξανά με μίξερ χειρός να αφρατέψει και να διαλυθούν οι κρύσταλλοι που σχηματίζονται από την ψύξη. Ξαναπαγώνω το μείγμα και επαναλαμβάνω τη διαδικασία τρεις φορές ακόμα, να αφρατέψει καλά. Στο τελευταίο χτύπημα προσθέτω τα αμύγδαλά μου να πάνε παντού.

Μόλις το σερβίρω, γαρνίρω με μέλι.
Τι καλύτερο; Τι ευκολότερο;