Και ξαφνικά, εκεί που κάπου θεωρείς ότι ήρθε μια δικαίωση σχετικά με όλα τα σκάνδαλα τα οποία έσκασαν στον καλλιτεχνικό χώρο, ακούς ότι ήρθε ο… «αποκλεισμός» Φιλιππίδη από τα κανάλια. Ανακοινώσεις επί των ανακοινώσεων για το γεγονός ότι ποτέ καμία σειρά/ ταινία/ θεατρική παράσταση στις οποίες συμμετείχε ο Φιλιππίδης δε θα ξαναπαιχτεί από τη μικρή οθόνη.

Για άλλη μια φορά, δύο στρατόπεδα στα social media: οι «καλά έκαναν» και οι «τι κάνετε». Ξεκινώντας, θέλω να ξεκαθαρίσω το εξής: σαφώς και συμπάσχω με τα θύματα που για εκείνα είναι κάτι παραπάνω από δικαίωση το να μην ξαναδούν τη φάτσα του την ώρα που κάνουν αμέριμνα ζάπινγκ στην τηλεόραση. Ίσως είναι και ο μόνος λόγος που η απόφαση των καναλιών με βρίσκει σύμφωνη.

Όμως… είναι άραγε η πρώτη φορά που ένας καλλιτέχνης (καλός, κακός, ποιοτικός ή εμπορικός) κατηγορείται για κάποιο έγκλημα; Αν φύγουμε από τα στενά όρια της χώρας και ασχοληθούμε με καλλιτεχνικά τέρατα όπως ο Πολάνσκι και ο Γούντι Άλεν (ένα από τα λίγα παραδείγματα μεγάλων δημιουργών που το όνομά τους ενεπλάκη σε εγκλήματα σεξουαλικής φύσης), τι θα έπρεπε να κάνουμε; Να σταματήσουμε να έχουμε την επιλογή για το αν θα δούμε τις ταινίες τους ή όχι; Ο τηλεθεατής έχει την επιλογή για το τι θα παρακολουθήσει. Ναι, ποτέ δεν ξαναείδα Πολάνσκι, ποτέ δεν ξαναείδα Γούντι Άλεν. Όμως, έχω την επιλογή να το κάνω αν θέλω. Αν δεν θέλω, πατάω απλά ένα κουμπί και αλλάζω κανάλι.

Τι κρύβει αυτή η απόφαση από πίσω άραγε; Πώς θεωρούν ότι έτσι λύνεται ένα κοινωνικό πρόβλημα (αφού οι περιπτώσεις Λιγνάδη-Φιλιππίδη έχουν αγγίξει χορδές που επηρεάζουν το σύνολο μιας κοινωνίας και όχι μόνο τον καλλιτεχνικό χώρο) με το να απαγορεύεται η οποιαδήποτε αναπαραγωγή του καλλιτεχνικού έργου ενός κατηγορούμενου; Από την πλευρά μου, θεωρώ απλά ότι πρόκειται για έναν απίστευτο στρουθοκαμηλισμό και δημιουργία εντυπώσεων.

Πρώτον, αυτή η απόφαση μου κάνει λίγο σαν το φοιτητή που σκουπίζει στο σπίτι του μόνο τα πάνω πάνω, γιατί θα έρθει η μάνα του να επιθεωρήσει. Το πρόβλημα δε λύνεται με την απλή απαγόρευση της επιλογής θέασης ενός προσώπου. Καλύτερα να γινόταν μια ενημέρωση, καλύτερα να γίνονται πράξεις ουσιαστικές για τον περιορισμό κάθε είδους βίας, καλύτερα να απαγορεύονταν προγράμματα. Δε γίνεται να αναπαράγεται τηλεοπτικό προϊόν όπως το Bachelor που υποβαθμίζει τη γυναικεία υπόσταση και να μας πειράζει η φάτσα του Φιλιππίδη.

Δεύτερον, στην ίδια λογική, όταν έχεις στην ελληνική τηλεόραση μια πλειοψηφία καναλιών τα οποία έχουν πολλάκις κατηγορηθεί για μονόπλευρη ενημέρωση ή ακόμη και για καθοδηγούμενη ενημέρωση, μήπως μια απόφαση που θα «συγκινήσει» το συλλογικό αίσθημα, παίρνεται απλά για να καλύψεις τα υπόλοιπα κακώς κείμενα;

Και ας πούμε ότι όλα αυτά είναι θεωρητικά και καθαρά προσωπικές μου απόψεις. Το γεγονός ότι πολυάριθμοι ηθοποιοί «τιμωρούνται» με αυτή την απόφαση θα περάσει στα ψιλά γράμματα; Και ο τρόπος με τον οποίο αυτό συμβαίνει είναι πολύπλευρος: α) οι ηθοποιοί κάθε χρόνο λαμβάνουν χρηματικά ποσά έναντι δικαιωμάτων για τις επαναλήψεις των σίριαλ που έχουν συμμετάσχει. Μικρό, αλλά είναι μία ανάσα σε εργαζομένους ενός χώρου που βάλλεται από παντού και β) οι επαναλήψεις βοηθούν στο να ξαναβρούν οι ηθοποιοί δουλειά, αφού οι νέοι σκηνοθέτες και παραγωγοί τους «ξαναθυμούνται» και τους περνούν εκ νέου από ακροάσεις ή τους προτείνουν ρόλους. Επομένως, μαζί τον Φιλιππίδη, χαντακώνονται κι άλλοι τόσοι.

Και όπου Φιλιππίδης, βάλτε όποιο άλλο όνομα. Εξάλλου σίγουρα θα έρθει η αποκάλυψη κι άλλων παρόμοιων περιστατικών. Μήπως να περιμένουμε την απόφαση της δικαιοσύνης όπως είπε και ο Πρόεδρος του ΣΕΗ Σπύρος Μπιμπίλας; Και τότε, το ξανασυζητάμε.