Την περασμένη Τετάρτη παρακολούθησα τη συναυλία του Βασίλη Παπακωνσταντίνου και της Μαρίας Παπαγεωργίου στο πλαίσιο των συναυλιών για τα 40 χρόνια απουσίας του μεγάλου Μάνου Λοΐζου.

Η συγκίνηση και η φόρτιση τόσο των ερμηνευτών όσο και του κόσμου που είχε δώσει το παρών στη συναυλία, δεν περιγράφεται με λόγια.

Ήταν όλοι εκεί φυσικά. Η Μυρσίνη, η Εμμανουέλα και πλήθος ανθρώπων που αγάπησαν τα τραγούδια του Μάνου Λοΐζου.
Στο video wall απέναντί μας, τα εκφραστικά μάτια του Λοΐζου μέσα από υπέροχες φωτογραφίες. Σε μια στιγμή κοιταχτήκαμε με τη Μαρίνα Λαχανά και θέλαμε να πούμε το ίδιο πράγμα: πόσο του μοιάζει η Μυρσίνη, ειδικά όταν χαμογελάνε και οι δύο.

Όλα ήταν μαγικά… Σαν ευλογημένα από τον ίδιο τον Λοΐζο.

Η Μαρία Παπαγεωργίου είναι πολύ σπουδαία ερμηνεύτρια. Πάρα πολύ σπουδαία. Δεν είμαι ο πρώτος που το λέει αλλά θα το λέω ξανά και ξανά. Τη βάζω στη πρώτη γραμμή με όλους τους μεγάλους. Δεν πίστευα ποτέ ότι θα με συγκινούσε άλλη ερμηνεία στο “Όλα σε θυμίζουν” μετά τη Χαρούλα. Κι όμως, η Μαρία Παπαγεωργίου ερμήνευσε με την ψυχή της, με τον δικό της ήχο και, με τον λυγμό της, μας έκανε να δακρύσουμε.

Για τον Βασίλη τι να πω; Πενήντα χρόνια στο τραγούδι κι η φωνή του ίδια! Αναλλοίωτη. Εκφραστική και βαθιά. Τεράστιος!
Όσο ήταν στη σκηνή, κοίταζε τη Μαρία με θαυμασμό, με αποδοχή, με γενναιοδωρία. Την παρακολουθούσε και χανόταν κι εκείνος μαζί με εμάς, στον ήχο της φωνή της, στον ήχο της ψυχής της.

Πέρασαν μέρες αλλά είμαστε όλοι ακόμα εκεί.
Δεν θέλω τίποτα να βάλω να ακούσω σήμερα.
Θα μείνω στην ησυχία και στη γαλήνη, με την τηλεόραση κλειστή.
Κλείστε την όσοι και όσο μπορείτε.
Οι συναυλίες ξεκίνησαν. Να πάτε να ζήσετε τη μουσική και τους φίλους ξανά. Η ζωή μας μόνο μέσα από τη μουσική θα γλυκάνει, θα γιατρευτεί. Ηρέμησα. Φτάνει πια.

Υ.Γ. Το αναπάντεχο της βραδιάς ήταν η ξαφνική συνάντηση με την αγαπημένη μου δασκάλα στο Δημοτικό. Τη Νέτα Χιόνη. Δασκάλα-Πρότυπο για μένα. Δεν είχε την τάξη μου, αλλά ήταν εκείνη που στην επέτειο του Πολυτεχνείου μας είχε βάλει και είχαμε μάθει “Τα Τραγούδια του Δρόμου”, όλα τα παιδιά του σχολείου απ’ έξω. Σίγουρα θα ήταν αλλιώς ο κόσμος αν είχε περισσότερους τέτοιους εκπαιδευτικούς.
Η Νέτα μου έγραφε κασέτες, ανταλλάσσαμε δίσκους και για όλα αυτά της χρωστάω…Έπεσα στην αγκαλιά της και χάθηκα. Σαν παιδί του Δημοτικού.

“Μα τι να πω τέλος πάντων;
Ντρέπομαι και να το πω,
Πως είν’ ωραίος ο κόσμος,
Επειδή σ’ αγαπώ.”
[Πυθαγόρας]