Όταν ζήτησα από την φίλη μου να με αφήσει με το αμάξι της Πατησίων και Κοδριγκτώνος, μου είπε:

«Ναι κατάλαβα. Δεν μπορώ να προφέρω αυτήν την οδό! Μα τι σημαίνει τελοσπάντων και μπερδεύεται έτσι η γλώσσα μου;»

«Μάλλον όνομα είναι ρε παιδί μου!»

«Λες;»

Και πράγματι το ψάξαμε και είναι όνομα. Ηρωικό των μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων. Αλλά δε στέκει μόνο του. Έχει και παρέα γύρω γύρω!

Τι εννοώ; Μα οι πιο κοντινές οδοί στην πλατεία Βικτωρίας, παράλληλες μεταξύ τους και κάθετες στην Πατησίων, στη Γ’ Σεπτεμβρίου και λοιπά, βρίσκονται οι οδοί: «Χέυδεν», «Δεριγνύ» και «Κοδριγκτώνος». Πώς σχετίζονται μεταξύ τους;

Η ιστορία τους πάει βαθιά στο χρόνο, αφού αυτά τα 3 ονόματα δρόμων, ανήκουν στους επικεφαλής ναυάρχους της Ναυμαχίας του Ναυαρίνου.

Η ναυμαχία στο Ναυαρίνο έγινε στις 8 Οκτωβρίου του 1827, κατά τη διάρκεια της ελληνικής επανάστασης (1821-1832) στον κόλπο Ναυαρίνο, στη δυτική ακτή της χερσονήσου της Πελοποννήσου στο Ιόνιο Πέλαγος.

Εκεί που όλοι «πλακώνονταν» για το αν η Ελλάδα θα ανεξαρτητοποιηθεί ως κράτος μετά από 400 χρόνια σκλαβιάς, Γαλλία, Αγγλία και Ρωσία, ένωσαν τις δυνάμεις τους γιατί από την καλή τους την καρδιά (χμμμμ) θεώρησαν ότι ναι, πρέπει να γίνουμε κράτος και ναι, πρέπει να μας βοηθήσουν. Να μην τα πολυλογώ, λόγω διάφορων πολιτικών παιχνιδιών και επειδή οι Τούρκοι κάνανε διάφορα και σε εκείνους, οι τρεις αυτοί κύριοι, αντιναύρχος Κόδριγκτον, υποναύαρχος Δεριγνύ (ιππότης De Rigny) και υποναύαρχος Χέιδεν την 18η Οκτωβρίου (νέο ημ/γιο) έκριναν ότι δεν πρέπει να παραμείνουν θεατές των βιαιοπραγιών των Οθωμανών. Οι ναύαρχοι συμφώνησαν ότι ο Ιμπραήμ παραβιάζει τις συμφωνίες και απαίτησαν από αυτόν να αποπλεύσουν τα πλοία του προς Αίγυπτο ή Κωνσταντινούπολη, αλλιώς θα του επιτεθούν. Ο συμμαχικός στόλος εισήλθε στην Πύλο την 8/20 Οκτωβρίου και άρχισε να παίρνει θέσεις μάχης. Η μάχη έγινε, νίκησαν και η κοινή γνώμη στην Ευρώπη, που επί χρόνια παρακολουθούσε την αιματοχυσία του ελληνικού λαού και την απάθεια των ηγετών των μεγάλων κρατών, δέχθηκε με μεγάλη χαρά το αποτέλεσμα της ναυμαχίας και το θεώρησε ως νίκη των λαών σε πείσμα των αποφάσεων των πολιτικών ηγεσιών.

Οπότε ο Σερ Έντουαρντ Κόδριγκτον (Άγγλος φυσικά- Sir Edward Codrington, 27 Απριλίου 1770 – 28 Απριλίου 1851), ο Ανρί ντε Ρινί (γνωστός στην Ελλάδα ως Δεριγνύ- ναύαρχος και Γάλλος ευγενής (πλήρες όνομα: Marie Henri Daniel Gauthier, comte de Rigny, ελληνικά: Μαρί Ανρί Ντανιέλ Γκοτιέ, κόμης του Ρινύ, 2 Φεβρουαρίου 1782 – 6 Νοεμβρίου 1835) και ο Λογγίνος Χέυδεν (Ρώσος με ολλανδική καταγωγή – πλήρες όνομα Логин Петрович Гейден, Λόγκιν Πετρόβιτς Γκέιντεν-6 Σεπτεμβρίου 1773 – 17 Οκτωβρίου 1850) έμειναν στην ιστορία με χρυσά γράμματα.

Έμειναν όμως και στους δρόμους της Αθήνας, πασίγνωστοι οδοί όπως αρμόζει και στα βιογραφικά τους, «αράζοντας» γύρω από την πλατεία Βικτωρίας, παρατηρώντας τον κόσμο που περνάει, αναλογιζόμενοι τη σύγχρονη ιστορία, νιώθοντας πλήρεις και ευτυχισμένοι από την υστεροφημία και αφουγκραζόμενοι τους πόνους, τις αγάπες, τις χαρές και τις λύπες των περαστικών… Και κυρίως την ανάγκη τους να έρθουν πάλι μέρες «μεγάλων γεγονότων»….