Τι θα θυμάστε από τη δημιουργία της ταινίας «Οι γειτονιές είναι δέντρα» και τι από τη γειτονιά που αναλάβατε να αποτυπώσετε εσείς;
Τότα Βελησσάρη – ΚΥΨΕΛΗ: Η ολοκλήρωση αυτής της ταινίας με οδηγεί στο συντριπτικό συναίσθημα να κάνω τον σταυρό μου που επιτέλους την τελείωσα! Δύο πράγματα που έμαθα, μεταξύ άλλων, είναι ότι το ταλέντο δεν χρειάζεται πιστοποιήσεις και ότι διαθέτω υπομονή λάστιχο! Κάποιες φορές είναι μικρότερη κι από την ίδια την ταινία κι άλλες φορές σειρά, 6η σεζόν, στο Netflix. Ευχαριστώ την απίθανη ομάδα μας που με έκανε να γελάω, να θαυμάζω και να αντέχω το χάος του δημιουργικού πνεύματος!

Μανίνα Δουραλή – ΚΑΛΛΙΘΕΑ: Θυμάμαι τους υπέροχους ανθρώπους του team που αποτελούν πια μέρος της ζωής μου. Την πρώτη στιγμή ευτυχίας κρατώντας το boom στην ταινία της Σοφίας. Την αγωνία να χτυπάει κόκκινο τη μέρα του δικού μου γυρίσματος. Τα υποκριτικά ταλέντα που έλαμψαν χωρίς να είναι επαγγελματίες. Την αφοσίωση και την ευρηματικότητα του Παναγιώτη Τσάγκα.
Σπύρος Κάσδαγλης – ΜΟΣΧΑΤΟ: Αν κάτι μου μένει από αυτή την εμπειρία είναι όμορφοι άνθρωποι, στα πρώτα τους βήματα ως κινηματογραφιστές. Έδωσαν και έμαθαν πολλά ο ένας από τον άλλον, υπό τον αλτρουισμό, την έμπνευση και την καθοδήγηση του Παναγιώτη Τσάγκα, ενός φοβερού κινηματογραφιστή, δασκάλου και ανθρώπου.


Αιμίλιος Κλήμης – ΝΕΑ ΣΜΥΡΝΗ: Για να φτιάξουμε την ταινία, όλοι οι συμμετέχοντες κληθήκαμε να περάσουμε από όλους τους ρόλους μίας κινηματογραφικής παραγωγής, κάτι που είναι βαθιά ερασιτεχνικό, με την κυριολεκτική του όμως σημασία: εραστής της τέχνης. Νομίζω όλα τα παιδιά δώσαμε τον χρόνο, την καλή μας διάθεση κι ένα κομμάτι του εαυτού μας, για να γυριστούν όλες οι ιστορίες κι αυτή η δέσμευση παντελώς αγνώστων 7 + 2 ανθρώπων (των αφοσιωμένων οδηγητών μας, του Παναγιώτη και του Θράσου) κι αυτό είναι κάτι που με συγκινεί και θα θυμάμαι για πάντα.
Σοφία Λίλη – ΤΑΥΡΟΣ: Ο Ταύρος δεν είναι η γειτονιά μου. Όμως νιώθω πως θα τον κουβαλάω μέσα μου, γιατί μου χάρισε στιγμές δυνατές. Ένιωσα ασφαλής μέσα στην σύμπνοια της ομάδας μας. Και στον πυρετό της δημιουργίας γεννήθηκαν ιδέες, ανατροπές στο σενάριο και πάνω απ’ όλα, η βεβαιότητα πως αγαπώ πολύ αυτό που κάνω.

Ελένη Σουραλή – ΒΟΥΛΑ: Μία μέρα, μία ταινία, ένα μεγάλο επίτευγμα! Ούτε που φανταζόμουν πως ένα σεμινάριο στο Μικρό Πολυτεχνείο θα κατέληγε σε σπονδυλωτή ταινία με επίσημη προβολή στον Μικρόκοσμο. Οι εμπειρίες που αποκόμισα και η γνωριμία με όλους τους συντελεστές ήταν μοναδική. Θυμάμαι να φτιάχνουμε βόμβες, να παρακαλάμε τον γάτο (!), να παίζω (!) την απατημένη σύζυγο και την έκπληκτη νοσοκόμα, να περνάμε ατελείωτες ώρες σε κάθε γύρισμα και κατάκοπη να επιστρέφω σπίτι χαρούμενη. Έγινα πλούσια!
Ναταλία Χατζηαγγελή – ΑΝΩ ΠΕΤΡΑΛΩΝΑ: Τι θυμάμαι! Η λέξη «θυμάμαι» είναι πολύ λίγη για να εκφράσει το συναίσθημα του να είσαι μέρος μιας ομάδας που δημιουργεί μία ταινία. Κάθε στιγμή μια ανακάλυψη, συνεχείς εναλλαγές μεταξύ δημιουργικότητας, γέλιου και άγχους. Η συμβολή του Παναγιώτη και της ομάδας – παραγωγή & ηθοποιοί – ανεκτίμητης αξίας! Και στο τέλος της ημέρας, η απόλυτη ικανοποίηση. (Συνυπογράφει και ο πρωταγωνιστής γάτος μου, το Πίτσι!)
