Μία ώρα πριν την απαγόρευση κυκλοφορίας:
Ο Πέτρος κοιτάζει γύρω του. Αφού βεβαιώθηκε ότι κανείς δεν τον παρακολουθεί, μπαίνει στο υπόγειο. Άδειο. Είναι ο πρώτος που έφτασε. Πολύ εξτρίμ παιδί ο Πέτρος, αναρχικός και αλητάμπουρας από μικρό. Στο δημοτικό έκλεβε τα αντισηπτικά των συμμαθητών του και τα πέταγε κρυφά. Έλεγε συνέχεια ψέματα ότι ξεχνούσε τη μάσκα του και έσκυβε πάνω από τον ώμο του μπροστινού του στο Γυμνάσιο, δήθεν για να αντιγράψει. Κόντεψε να μείνει από τις ωριαίες αποβολές που έπαιρνε λόγω παραβίασης της απόστασης δύο μέτρων. Διότι αν θες να αντιγράψεις, κάν’ το με ασφάλεια! Αλλά έτσι ήταν πάντα, αντιδραστικό στοιχείο. Διόλου περίεργο που και τώρα ως φοιτητής είναι ο βασικός πυρήνας της πιο εγκληματικής οργάνωσης νέων.
Δέκα λεπτά αργότερα, έρχεται και ο Σταύρος. Άλλο φυντάνι κι αυτό! Ο Σταύρος σπουδάζει ιατρική, αλλά λιποθυμά όταν βλέπει αίμα. Το μεγάλο του πάθος είναι η ιστορία. Τίποτα από αυτά δεν είναι παράνομο. Το πρόβλημα είναι ότι του αρέσει να διαβάζει για μεγάλες μάχες της αρχαιότητας, για εξεγέρσεις δούλων στην αρχαία Σπάρτη, για την επανάσταση του ’21 (που την τελευταία φορά που επετράπη ο εορτασμός της ήταν το 2021, τότε που πήγαινε δημοτικό), για το Πολυτεχνείο και άλλα τέτοια που προάγουν βίαιη και τρομοκρατική συμπεριφορά. Και να συζητάει γι’ αυτά.
36 λεπτά πριν την απαγόρευση της κυκλοφορίας φτάνουν και οι δύο τσούλες. Η Μαρίνα και η Νίκη την έχουν δει έξυπνες και αντισυμβατικές. Η πρώτη τους δουλειά μόλις μπήκαν, ήταν να βγάλουν τις μάσκες τους και να μπουν στο διπλανό δωμάτιο για να αλλάξουν ρούχα. Από τότε που ψηφίστηκε ο νόμος που δικαιώνει τον βιαστή στο δικαστήριο, εάν η γυναίκα είναι προκλητικά ντυμένη, οι φούστες έχουν καταργηθεί από τη γυναικεία γκαρνταρόμπα. Κι ευτυχώς δηλαδή που αναγκάστηκαν να συμμορφωθούν, γιατί είχαμε γεμίσει με ξέκωλα! Πέντε ολόκληρους πόντους πάνω από το γόνατο ήταν οι φούστες τους, αλλά η Μαρίνα το τερμάτισε: αντί για το καθιερωμένο σεμνότατο ζιβάγκο, έβαλε ντεκολτέ. Είχαν πάρει πολύ αέρα.
Λίγο μετά, ακολουθεί και ένα ακόμη κορίτσι. Δεν θυμάμαι πώς τη λένε, αυτή ήταν πάντα ήσυχη και ταπεινή. Όλο κάτι βιβλία διάβαζε και είχε χαμηλωμένο το βλέμμα. Το μίνι της το έβαλε βέβαια… θυγάτηρ της Εύας, όπως όλαι!
Δεκαπέντε λεπτά πριν την απαγόρευση κυκλοφορίας φτάνουν και οι σιχαμένες αδερφές. Ο Αντρέας και ο Ηλίας. Έχουμε ήδη περάσει το όριο των πέντε ατόμων. Αυτοί κάθονται σε μια γωνία και χαμουρεύονται, απλά και μόνο γιατί έχουν την ευκαιρία να το κάνουν και κάπου αλλού εκτός από το σπίτι τους. Δύο χρόνια πριν ο πρωθυπουργός πέρασε τον νέο αντιρατσιστικό νόμο σύμφωνα με τον οποίο οι γκέι μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν στο σπίτι τους, αλλά απαγορεύονται διαχυτικές συμπεριφορές σε δημόσιο χώρο ή σε χώρο από όπου μπορούν να τους δουν. Λογικό, γιατί κάπως πρέπει να προστατευτούν και τα δικαιώματα των φυσιολογικών.
Η χαμηλοβλεπούσα πάει και βάζει μουσική. Αυτή τη φορά παίζει κάτι κακόγουστα ρεμπέτικα, δις απαγορευμένα πια, που μιλάνε για ναρκωτικά, φυλακές και τέτοια. Τα ήσυχα ποταμάκια να φοβάσαι… Το υποπτευόμουν ότι θα είναι η πιο σκληροπυρηνική από όλους.
Στη εκπνοή του χρόνου φτάνει και ο Κώστας. Αυτός είναι και ο λόγος της σημερινής μάζωξης. Έχει πάρει πτυχίο και θέλει να δώσει στο μεταπτυχιακό, αλλά θέλει βοήθεια για να μπει κρυφά στο πανεπιστήμιο. Ισχυρίζεται πως χρειάζεται τη βιβλιοθήκη για να γράψει την ερευνητική του πρόταση. Δεν τον πιστεύω, δικαιολογίες ψάχνει για να μπει μέσα και να προκαλέσει ταραχές. Αν δεν είσαι φοιτητής, δεν έχεις δουλειά στο Πανεπιστήμιο.
Όλοι έχουν ένα κοινό: κανείς δεν ανήκει σε φοιτητική παράταξη. Εγώ από την άλλη, πάντα είχα πολιτική άποψη.
Είμαστε όλοι χωρίς μάσκες, σε κλειστό χώρο, συνάθροιση άνω των πέντε ατόμων, ακούμε παράνομη μουσική, με γυναίκες προκλητικά ντυμένες και δεν υπάρχει ούτε ένας άντρας παλαιάς κοπής να τους δώσει ένα μάθημα. Οι δύο λούγκρες ευτυχώς σταμάτησαν τους χαριεντισμούς και πήγαν να βάλουν στην τηλεόραση το V for Vendetta. Και λες και δεν έχουμε παραβιάσει ήδη τον μισό ποινικό κώδικα, αρχίζουν τα σχέδια για το μπάσιμο του Κώστα στο Πανεπιστήμιο.
Ανάβουν κι έναν μπάφο, βλέπουν λίγο ταινία και ξαφνικά πετάγεται η σιγανοπαπαδιά:
«Παίδες, έχω ιδέα!»
Τι ιδέα μαρή, που ούτε ένα αυγό δεν ξέρεις να βράσεις;
Και αρχίζει και λέει, ότι θα έπρεπε να βραχυκυκλώσουμε το κεντρικό σύστημα παρακολούθησης του Πανεπιστημίου, με τρόπο που ομολογώ ότι ήταν ευρηματικότατος και αποτελεσματικότατος. Εκεί τα είδα όλα κόκκινα! Πολλά μπορώ να αντέξω, αλλά τόσο εγκληματική ανευθυνότητα, ποτέ! Μιλάμε για ξεκάθαρη τρομοκρατική ενέργεια! Οι νόμοι υπάρχουν για να προστατεύουν τα συμφέροντα των πολιτών, δεν μπορείς εσύ, επειδή δεν συμφωνείς να πηγαίνεις και να κάνεις ό,τι γουστάρεις!
Ο Σταύρος είναι ο πρώτος που συμφωνεί, κι ας μην καταλαβαίνει και πολύ τα κομπιουτερίστικα. Συμφώνησαν όλοι με ενθουσιασμό και αναγκαστικά έκανα κι εγώ τον εκστασιασμένο. Κι ας χόρευαν πεταλούδες στο στομάχι μου. Δεν μπορούσα πλέον να περιμένω να τους πιάσουν επ’ αυτοφώρω, έπρεπε να παρέμβω. Έστειλα το μήνυμα και πέντε λεπτά μετά μπούκαραν οι ήρωες της δημόσιας ασφάλειας. Τίμια παιδιά, που ξέρουν πού να ρίξουν ένα γερό χέρι ξύλο. Τους μάζεψαν γρήγορα και αποτελεσματικά.
Είμαι απολύτως βέβαιος ότι δεν θα βγουν ποτέ από τη φυλακή τα τσογλάνια!
Ένας από τους καινούργιους πιάνει αφηρημένα το τσιγαριλίκι και κάνει να το βάλει στο στόμα του.
«Μη!» του φωνάζω.
Κοκκαλώνει και αυτόματα με κοιτάζει με τα μάτια του να λάμπουν.
«Πήγαινέ το για εξέταση DNA».
Δεν θυμόμουν καλά, αλλά πρέπει να το μοιράστηκαν τουλάχιστον τρία άτομα. Τρία άτομα, το ίδιο τσιγάρο, εν μέσω πανδημίας! Θα έπρεπε να ίσχυε η θανατική ποινή για τόσο επικίνδυνους κακοποιούς…
