Τον γνώρισα χάρη στην Χριστίνα Λάμπρου, η οποία επέλεξε να δώσουν μαζί συνέντευξη στην εκπομπή που είχα πριν έναν χρόνο στον Atlantis fm, καθώς συνεργάστηκαν για τον δίσκο του Κώστα Κανελλόπουλου «Μια ιδέα κυματίζει»-μια δουλειά που, κατά την άποψή μου, άξιζε πολύ μεγαλύτερης προσοχής από αυτήν που έλαβε.

Δύο τεράστια, γαλάζια μάτια γεμάτα εξυπνάδα, ένας άνθρωπος με χιούμορ, σχετικά λακωνικός και πολύ προσεκτικός στο τι λέει και πώς: αυτά θα έλεγα αν κάποιος με ρωτούσε πώς μου φάνηκε εκ πρώτης ο Γιώργος Μάκρας. Η ζωή έπαιξε πολύ όμορφα τα παιχνίδια της και μας έφερε να τραγουδάμε στο ίδιο πάλκο μαζί, από σπόντα.

Μεγάλη τύχη για μια ερασιτέχνη τραγουδίστρια σαν εμένα να διδάσκομαι καθημερινά από την διακριτική και ευγενική παρουσία του Μάκρα δίπλα μου, που έχει απίστευτες γνώσεις πάνω στο ελληνικό, λαϊκό τραγούδι, αλλά και στον τρόπο με τον οποίο το ελληνικό κοινό ξεσηκώνεται, χαλαρώνει, «νυστάζει» και αφυπνείται μες στο πλαίσιο ενός προγράμματος σε ένα μαγαζί.

Η πρόσφατη δουλειά του στον δίσκο των εκδόσεων Μετρονόμος «Όνειρο Φευγάτο» του Φώτη Παπαδόπουλου (μαζί με Κιτσοπούλου, Γ. Παπαδόπουλος και Καρατζόγλου)ήταν η αφορμή για αυτήν την συζήτησή μας, η οποία ήρθε ως φυσική συνέχεια των κουβεντών που ανταλλάσσουμε κάθε Σάββατο στο διάλειμμά μας για τσιγάρο και, γύρω στις 2μιση τα ξημερώματα, όταν έχουμε τελειώσει την δουλειά μας.

Ποια ήταν η πρώτη φορά που κατάλαβες ότι θες να γίνεις μουσικός, ότι θες να κάνεις αυτό το πράγμα στην ζωή σου; Και ποια η πρώτη φορά που αισθάνθηκες ότι στ’ αλήθεια, πια, συνέβαινε;

Δεν κατάλαβα κάποια συγκεκριμένη στιγμή ότι θέλω να γίνω μουσικός, απλά στην έκτη δημοτικού ξεκίνησα κλασσική κιθάρα στο ωδείο. Στην πορεία, το να παίζω μουσική έγινε κομμάτι της ζωής μου, με αποφόρτιζε από τις εντάσεις , έγινε οδηγός για καινούριες παρέες και ακόμη έτσι είναι. Η επαγγελματική ενασχόληση ήρθε αργά χωρίς καλά καλά να το καταλάβω.

Θεωρείς ότι εκπροσωπείς κάποιο είδος μουσικής συγκεκριμένο; Συμπληρωματικά, ποιο είδος μουσικής εκφράζει την ψυχή σου πιο ολοκληρωμένα;

Ασχολούμαι με την ελληνική μουσική γενικά, εκτός απ τη λαϊκοπόπ εκδοχή της που δε μου αρέσει. Σε αυτό το τοπίο μέσα μου αρέσει να χάνομαι…

Στούντιο ή live; Τι προτιμάς ως διαδικασία, πού αισθάνεσαι ότι αποδίδεις καλύτερα;

Το στούντιο το θεωρώ σαν μελέτη για το live.Έχεις την ηρεμία να σκεφτείς , να δοκιμάσεις πράγματα να τα επαναπροσεγγίσεις , να τα πετάξεις στα σκουπίδια αν θέλεις στο τέλος. Το αποτέλεσμα αυτής της αναζήτησης θα βγει στο live που είναι πιο αγχωτικό , αλλά στο τέλος απελευθερωτικό.

Μιλώντας για στούντιο, έχεις δουλέψει αρκετά στην ελληνική δισκογραφία. Ποια συνεργασία ξεχωρίζεις;

Θυμάμαι πάντα τον τρόπο με τον οποίο μου έδινε κατεύθυνση ο Δημήτρης Παπαδημητρίου όταν τραγουδούσα δεύτερη φωνή στην Ελευθερία Αρβανιτάκη στα «Τραγούδια για τους μήνες».

Αυτές τις μέρες παρουσιάσατε επιτέλους τον δίσκο “Όνειρο Φευγάτο” του Φώτη Παπαδόπουλου. Πώς συνέβη όλο αυτό; Πώς γνωρίστηκες με τον αδελφό του δημιουργού και πώς βλέπεις εσύ αυτήν την προσπάθεια;

Με το Γιάννη Παπαδόπουλο που έκανε και την παραγωγή του δίσκου γνωριστήκαμε μέσω του Στέλιου Γαλανού .Εκείνος σύστησε στον Γιάννη τον αδερφό μου τον Κώστα, ο οποίος έκανε την ενορχήστρωση. Είναι μια δουλειά με ιδιαίτερη συναισθηματική φόρτιση, λόγω της φυσικής απουσίας του Φώτη. Δεκατρία τραγούδια με την αιρετική ματιά του δημιουργού τους , για όνειρα άπιαστα, για εφήμερες ερωτικές στιγμές, γι’ αυτούς που πρόδωσαν τις προσδοκίες των άλλων, για ανθρώπους που τα έκαναν λίγο μούσκεμα ,όπως γίνεται στην πραγματική ζωή… Οχτώ τραγούδια έχω πει εγώ, δύο η Λένα Κιτσοπούλου, δύο η Βίκυ Καρατζόγλου και ένα ο Γιάννης Παπαδόπουλος. To cd κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μετρονόμος.

Τι μπορεί να ελπίζει και πώς πρέπει, κατά την άποψή σου, να λειτουργεί ένας μουσικός στην Ελλάδα δεδομένων των δεκάδων προβλημάτων με τα πνευματικά δικαιώματα, την ελεύθερη μουσική στο διαδίκτυο, τις προδιαμορφωμένες ραδιοφωνικές λίστες;

Το κομμάτι πνευματικά δικαιώματα στη μουσική ,για να πω την αλήθεια, δεν έχω καταλάβει ακόμα πώς λειτουργεί. Φανταζόμουν ας πούμε, ότι οι κληρονόμοι του Ζαμπέτα θα έπρεπε να είναι πλούσιοι. Σε όποιο μαγαζί με λαϊκό πρόγραμμα και να πας, μεγάλο μέρος του ρεπερτορίου είναι του Ζαμπέτα και μιλάμε για πολλά μαγαζιά. Δε νομίζω όμως ότι συμβαίνει αυτό.

Κι ακόμα, στην μετά ΑΕΠΙ εποχή, το τοπίο είναι θολό. Ζούμε σε μια μεταβατική εποχή που το youtube αντικαθιστά τη δισκογραφία και ψάχνουμε τρόπους για να μπορούν να χρηματοδοτηθούν νέες δουλειές. Γιατί μπορεί το αποτέλεσμα να διατίθεται δωρεάν στο διαδίκτυο , η παραγωγή του όμως κάθε άλλο παρά φθηνή είναι. Επίσης είναι δύσκολη και η επικοινωνία σε ευρεία κλίμακα για τις νέες δουλειές.

Τα «μικρά» διαδικτυακά ραδιόφωνα κάνουν την προσπάθειά τους όταν ακούσουν κάτι που θεωρούν ενδιαφέρον. Τα «μεγάλα» ραδιόφωνα από την άλλη έχουν το playlist που δεν ξέρω με τι κριτήρια φτιάχνεται . Αυτό μου θυμίζει λίγο τον Κώστα Βουτσά που προσπαθούσε να «τρουπώσει». Τώρα πώς «τρουπώνει» κάποιος εκεί δεν ξέρω…

Παρακολουθείς προσπάθειες νέων τραγουδοποιών; Ξεχωρίζεις κάποιους;

Παρακολουθώ, αλλά ας μη μιλήσουμε τώρα για τους φίλους και τις φίλες μου…

Υπάρχει κάποιος τραγουδιστής, τραγουδίστρια, μουσικός κλπ που θα ήθελες πολύ να συνεργαστείς και δεν έχει προκύψει ακόμα;

Θα ήθελα να τραγουδήσω με τη Μαρία Φαραντούρη!

Ποια είναι η άποψή σου για τα μουσικά talent shows και ποια για τις μουσικές εκπομπές, τύπου Στην Υγειά μας;

Για τα talent shows, αναπαράγω απλά αυτό που είπε ο Δημήτρης Παπαδημητρίου. Είναι σαν το μπλε φως του κρεοπωλείου που έλκει τα έντομα και μετά τα καίει. Οι μουσικές εκπομπές έχουν ενδιαφέρον μόνο όταν δεν προσπαθούν να μιμηθούν τις πίστες διασκέδασης και να εκβιάσουν το κέφι του τηλεθεατή.

Αν δεν ήσουν μουσικός, τι θα μπορούσες να είσαι εναλλακτικά;

Είμαι μαθηματικός.

Πώς σε βλέπεις τα επόμενα δέκα χρόνια; Συνεχίζεις να ονειρεύεσαι ή πιστεύεις ότι έχεις, με έναν τρόπο, συμβιβαστεί σε αυτό που φέρνει η επόμενη μέρα και απλώς προχωράς;

Δεν υπάρχουν τα επόμενα δέκα χρόνια , αύριο και πολύ του είναι …Φαντάσου να έκανες την ίδια ερώτηση το 2010…

Δίκιο έχεις, Γιώργο! Ποιοι υπήρξαν οι δάσκαλοί σου, οι μέντορές σου πάνω στην τέχνη σου;

Ο πρώτος μου δάσκαλος ήταν ο Δημήτρης Τυπάλδος στην κλασσική κιθάρα, ο οποίος πάντρεψε στο μυαλό μου το κλασσικό ρεπερτόριο με την ελληνική μουσική. Αργότερα , κάθε συνεργασία έβαλε το λιθαράκι της.

Θα μπορούσες να φανταστείς τον εαυτό σου σε θέση δασκάλου και εμπνευστή; Και αν ναι, τι θα ήθελες να περάσεις από την εμπειρία σου σε κάποιο νέο, φιλόδοξο και ταλαντούχο παιδί;

Νέος ,φιλόδοξος και ταλαντούχος, εκρηκτικό μίγμα! Θα συμβούλευα να κλείνει τα αυτιά του στην εύκολη επιβράβευση. Ο δρόμος είναι μακρύς…