Ο Φοίβος Δεληβοριάς επιστρέφει στο Κύτταρο κι εμείς επιλέγουμε 9 τραγούδια του που χτυπάνε φλέβα

Ο Φοίβος Δεληβοριάς επιστρέφει αυτό τον χειμώνα στη σκηνή του Κύτταρου για να μας παρουσιάσει με απόλυτη χρονολογική σειρά τραγούδια από τους δίσκους του.

Θα είναι κάπως σαν το ποτ πουρί της ζωής του (αλλά και της δικής μας, για όσους και όσες μεγαλώσαμε με τα τραγούδια του), αν σκεφτεί κανείς ότι ο κάθε δίσκος του κατά κάποιο τρόπο εμπεριέχει την τότε ηλικιακή φάση του. Μικρά και μεγάλα, προσωπικά και καθολικά, αστεία και σοβαρά, ταπεινά και εξεγερμένα, όλα θα τα συναντήσουμε στις χειμερινές εμφανίσεις του Φοίβου για να πάρουμε μια καλή γεύση από ζωή.

Και όπως αναφέρει και το Δελτίο Τύπου: «Με τη συνδρομή του καλύτερου γκρουπ στο Βόρειο Ημισφαίριο των τελευταίων δεκαετιών (Σωτήρης Ντούβας, Κωστής Χριστοδούλου, Κώστας Παντέλης, Yoel Soto, Χρήστος Λαϊνάς) και με την πιο δερβίσικη καλλιτεχνική ομάδα, θα περιστραφούν γύρω απ’ τον εαυτό τους και θα πέσουν ζαλισμένοι στο πάτωμα να δουν βίντεο-κλιπ τον Ουρανό».

Η ομάδα του ΗΠΖ διάλεξε τα 9 πιο αγαπημένα της τραγούδια του, τα αντιστοίχισε με τα ανάλογα συναισθήματα/καταστάσεις και σας τα παρουσιάζει.

Θέλεις να βρίσεις και δεν μπορείς; Θες ρομαντζάδα; Θέλεις να βγεις;
Ζεις μες στο άγχος και ψάχνεις για chill; Κλαις το χαμένο σου σεξαπίλ;
Και για τον Βαλεντίνο και για την Πρωτομαγιά, πάντα θα ακούμε Δεληβοριά.

Τραγούδια που καλύπτουν όλες μας τις ανάγκες!

Εντάξει, σοβαρά τώρα. Ο Φοίβος μας έμαθε (ή μας θύμισε) να ερωτευόμαστε με στυλ, να παραδεχόμαστε τις ήττες μας και τα κουσούρια μας, να είμαστε περιπατητές της πόλης, να βρίζουμε όταν πρέπει, να χωρίζουμε, να γελάμε, να βλέπουμε τον κόσμο απ’ τα μάτια ενός σκύλου, να κατεβαίνουμε από τρένα, να αγαπάμε ρετρό, να ζούμε στο τώρα και να θυμόμαστε να φροντίζουμε ο ένας τον άλλον. Είναι ποιητής (γιατί αυτοί οι στίχοι του είναι ατόφια, ούρμπαν, συγχρονη, ανάγλυφη ποίηση), είναι η φωνή μας όταν τον χρειαζόμαστε, παίρνει θέση όταν πρέπει, και γενικά, μας κάνει χαρούμενους που ζούμε σε μια εποχή που υπάρχει.

Οι επιλογές της Στεργιάνας Τζέγκα:

Για τη μοναξιά του σήμερα

Πιάνεις τη μοναξιά να σε πριονίζει άγρια; Το κοινωνικό ή συναισθηματικό πρεσάρισμα «να βρεις ένα καλό παιδί», «να στρώσεις τη ζωή σου» σου χτυπάει την πόρτα; Μην ανοίξεις απόψε. Βάλε αυτήν την κλασική πια κομματάρα, άκου τι σου λέει και γούσταρε άλλη μια με τη ζωή που κάνεις.

Η μπόσα νόβα του Ησαΐα
Άλμπουμ: Η ζωή μόνο έτσι είν’ ωραία (1995)

Εμείς δεν ζούμε σ’ άλλη εποχή
η μοίρα μας έταξε σ’ αυτή
που ο ουρανός δεν κρύβει από πάνω Θεό
κι εσύ είσαι εσύ κι εγώ είμαι εγώ.

Για την καύλα στην Αθήνα

Απ’ όλες τις λέξεις, τους στίχους, τις στροφές που σκαρφίστηκε το παράξενο μυαλό του Φοίβου, η παρακάτω είναι η μεγαλύτερη ωδή στην καύλα. Κι η καύλα είναι χαρά. Ειδικά σε μια ανθισμένη Καλλιθέα.

Κ-13
Άλμπουμ: Έξω (2007)

Κι η Καλλιθέα ανθίζει απ’ τη Θησέως ως τη Συγγρού
Τα οχήματα ακινητούν στους δρόμους
Στην παραλία παίζουν το top twenty του θεού
Και τα γιαπιά αψηφούν τους οικοδόμους
Κι όλα μαζί σηκώνονται και φεύγουνε γι’ αλλού
Αφήνοντας για πόλη μιαν αλάνα
Να στήσω με σεντόνια το προσχέδιο ενός γιαλού
Να σε ξαπλώσω εκεί λευκή και λάγνα.

Για τις απλές ασκήσεις υπαρξισμού

Τι κάνω και γιατί το κάνω; Τώρα το παίζω ή είμαι; Πάλι ψέματα λέω; Μήπως ποτέ δεν είμαι ακριβώς «εγώ» και τι θα πει «εγώ» κιόλας; Ας τα να πάνε. Μπερδευτήκαμε. Ακούμε τον καθρέφτη και κουνάμε καταφατικά το κεφάλι…

Ο καθρέφτης
Άλμπουμ: Ο καθρέφτης (2003)

Έχω μπροστά μου συνεχώς έναν καθρέφτη
που μ’ εμποδίζει ό,τι είναι πίσω του να δω
δεν έχω δει ποτέ μου πιο μεγάλο ψεύτη
και το χειρότερο, είναι όμοιος εγώ…

Οι επιλογές της Ηλέκτρας Τζώρτσου:

Για τη νοσταλγία

Φώτης
Άλμπουμ: Χάλια, 1998

Ακόμη κι αν δεν έχω τις ίδιες εμπειρίες με τον μπαμπά-Φώτη και τον γιο-Φοίβο, δεν υπάρχει περίπτωση να ακούσω αυτό το τραγούδι και να μην προσπαθήσω να ανασύρω τα δικά μου βιώματα με τους γονείς μου απ’ όταν ήμουνα παιδί. Αυτές τις στιγμές που πέρασαν, οι οποίες σε μεγάλο βαθμό μας διαμόρφωσαν, και που τότε ήταν απλά η καθημερινότητα, ενώ σήμερα τις σκεφτόμαστε σαν φάρους στην όχι και τόσο ήρεμη θάλασσα της ενήλικης ζωής μας, στους οποίους προστρέχουμε νοερά μπας και βρούμε κανά λιμάνι.

Θα αγοράσεις το ΑΝΤΙ ή τα ΝΕΑ θα μυρίζεις after shave
Θα σε ρωτάω για τον Θησέα και θα προσπαθώ να σε πείσω
να μου πάρεις πακοτίνια και θα σου βαράω μπουνιές
Και θα σε φωνάζω Φώτη κι εσύ Φοίβο θα με λες.

Για τη ζήλεια

Κάθε Σεπτέμβρη
Άλμπουμ: Χάλια, 1998

Οι Σεπτέμβρηδες είναι άτιμοι. Είναι γλυκόπικροι. Είναι με το ένα πόδι στο καλοκαίρι και με το άλλο στο φθινόπωρο· όπως κι εμείς όταν επιστρέφουμε απ’ τις διακοπές. Έτσι είναι και κάποιες σχέσεις, πάντα στο ντεμί, μισές μισές,. Αλλά αν σας θέλαμε μόνο για τους χειμώνες, κύριέ μου, δε θα τρέχαμε κάθε Ιούνιο να αγοράζουμε καινούρια μπρατσάκια μπας και αποφύγουμε τον πνιγμό…

Και τι έχει ο ήλιος που δεν έχω να σου δώσω
αυτός τη νύχτα κλείνει εγώ μένω ανοιχτός
κι αν καταφέρω και τον πάγο σου τον λιώσω
κάθε Σεπτέμβρη θα γεμίζουν όλα φως.

Για την απενοχοποίηση των σουξέ

Το σουξέ της Έλσας
Άλμπουμ: Έξω, 2007

Δεν μπορεί να είναι όλα σοβαρά, βαθιά και γεμάτα νοήματα στη ζωή. Υπάρχουν και οι ανάλαφρες, χαζές, ρηχές φάσεις (μας) και πλευρές (μας) τις οποίες χρειάζεται να αποδεχτούμε, να αγκαλιάσουμε, να τις χαρούμε. Τίποτα δεν είναι μόνο ένα πράγμα· το μόνο ένα πράγμα είναι τουλάχιστον βαρετό –αν όχι επικίνδυνο– και όταν κουνιέσαι χαλαρά με ένα σουξεδάκι, πόσο μάλλον όταν είναι του Φοίβου, καταλαβαίνεις ότι η ζωή γα**ει με τα όλα της. Κάποιες φορές, ίσως απλά να χρειαζόμαστε ένα σουξεδάκι κι ένα Ελσάκι…

Τρέμε Χατζηγιάννη,
κανένα απ’ τα σουξέ σου δε με φτάνει,
ως εδώ Τσαλίκη,
για σένα ήρθε τώρα η θεία δίκη.
Φέτος θυμηθείτε,
το καλοκαίρι σκούρα θα τα βρείτε,
στα club συνέχεια θα χορεύουν μέσα,
μ’ αυτό το τραγουδάκι για την Έλσα, για την Έλσα…

Οι επιλογές του Θανάση Καρανίκα:

Για την έμπνευση

Δεν ξέρω τι είναι
Άλμπουμ: Καθρέφτης, 2003

Αυτό το απροσδιόριστο που ονομάζουμε έμπνευση, που κάτι κινεί στο «μέσα» σου…

Δεν ξέρω τι είναι ούτε πώς φτάνει
Ούτε τι χρώμα έχουν οι μέρες όταν έρχεται

…αλλά και ο μόχθος του να το «ξεγεννήσεις»:

Μην το μαλώσεις,
Μην το ζορίσεις,
Σήκω απ’ το πιάνο, βγες μια βόλτα, αναστέναξε
Σαν περιστέρι
Είχε καθίσει
Απάνω σου όταν σε βαφτίζαν, αλλά πέταξε.

Ένα από τα κρυμμένα διαμάντια του Φοίβου, που εκτός από τους υπέροχους στίχους και τη μελωδία του, η υποδειγματική ενορχήστρωση φανερώνει πτυχές ενός μουσικού ύφους που θα αναπτύξει περισσότερο χρόνια μετά στον «Αόρατο Άνθρωπο» και στην «Καλλιθέα».

Για τo… “Friend Zone”

Με βλέπεις σα φίλο
Δίσκος: H ζωή μόνο έτσι ειν’ ωραία (1995)

Μου λες πως με βλέπεις σαν φίλο
πριν καν σου μιλήσω για αγάπες
δεν είμαι απ’ αυτούς που αντιδράνε στις φάπες
γι’ αυτό σου υπακούω σαν το σκύλο

Ο ύμνος του friend zone, δεκαετίες πριν ανακαλυφθεί ο όρος, με το αμίμητο:

κι αν πεις να σας βαφτίσω το μωρό
καθήκον φιλικό

ως highlight.

Η εισαγωγή του θα μου ακούγεται πάντα ως «κλείσιμο ματιού» στο «Αλίμονο» των Καπίρη-Χριστόπουλου που ερμήνευσε ο μεγάλος Δημήτρης Μητροπάνος.

Για τη (βίαιη;) ενηλικίωση

Η όμορφη πόρτα
Δίσκος: Καθρέφτης (2003)

Οι εφηβικές «μπουρδελότσαρκες» ως ένα αντίο στην παιδική αθωότητα

Και σου χτυπήσαμε να μας ανοίξεις
Με κρύο ιδρώτα και καρδιά σπουργιτιού
Λέγοντας πέρνα εσύ πρώτος στους άλλους
Κυριευμένοι απ’ τον τρόμο του κάλλους
Και μπρος στις σκάλες του δικού σου σπιτιού
Είπαμε αντίο με αθώες βλαστήμιες
Στον πλανήτη του μικρού αγοριού

αλλά και ως βαθιά, εσωτερική αναζήτηση

Αν τους ζήτησες το ίδιο με μένα τότε τους ζήτησες να σ’ αγαπούν
να σε δέχονται σαν κάτι που φεύγει, σαν μελωδία που ξεφεύγει
να σε θυμούνται και να μην απιστούν…

Προσωπικά, το αγαπημένο μου τραγούδι από τον μεγάλο και σημαντικό κατάλογο του Φοίβου· είναι ένα cinematic ταξίδι προς την ενηλικίωση αλλά μια ηχηρή υπαρξιακή διαπίστωση, φιλτραρισμένη μέσα από τον αγοραίο έρωτα.