Πέρασες τη νιότη σου σε μια σκοτεινή αίθουσα που απ’έξω έγραφε GAMES (και οι γονείς την πρόφεραν ΓΚΑΜΕΣ); Οι αλλοπρόσαλλοι ήχοι της ηλεκτρονικής μουσικής κάνουν ακόμα τα χέρια σου να χοροπηδούν με ελπίδα το πολυπόθητο μπόνους; Ή μήπως είσαι από εκείνους που κουνούν με αποδοκιμασία το κεφάλι μπροστά στα πολύχρωμα μηχανήματα που πετάνε highscore και game over?

Όποιος και αν είσαι, το φαινόμενο του μπλιμπλικιού σε έχει ακουμπήσει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Ακόμα και αν στα 80’s ήσουν ήδη πολύ μεγάλος για “τέτοιες σαχλαμάρες”, παραδέξου το, έχεις παίξει φλιπεράκι. Το περίφημο φλιπεράκι φέρεται να είναι εξ’ άλλου η αρχή της κουλτούρας των ARCADE GAMES, με τον απλό και εθιστικό μηχανισμό του να μαζεύει τα τελευταία ψιλά της πιτσιρικαρίας εδώ και μισό αιώνα.

Start new game

Tα Arcades (παιχνίδια της στοάς εις την ελληνική) έγιναν δημοφιλή στην Αμερική του 30, όταν γεννήθηκε η ιδέα να δημιουργηθούν μόνιμες αίθουσες (στοές) για τέτοιου είδους ψυχαγωγία. Πριν από αυτό θα έβρισκες το φλιπεράκι αλλά και τα υπόλοιπα παιχνίδια με κέρμα σε λούνα παρκ και έξω από κανένα μαγαζί με ζαχαρωτά. Tα arcades όμως, βαδίζοντας στο γοργό ρυθμό της τεχνολογίας πολύ σύντομα άρχισαν να εξελίσσονται, να γίνονται ηλεκτρο-μηχανικά, παρουσιάζοντας στην πεινασμένη για θαύματα νεολαία του 70 ένα νέο είδος: τα βιντεοπαιχνίδια.

Όπως όλες οι τεχνολογικές εξελίξεις, τα βιντεοπαιχνίδια οφείλουν την ύπαρξή τους σε στρατιωτικές βλέψεις. Είχαν σχεδιαστεί σαν προσομοιώσεις ρήψης βολίδων. Γιατί να πάει χαμένο κάτι που διασκέδασε αρκετούς οπλίτες λοιπόν; Οι βολίδες έγιναν μπαλάκια του τένις και μετατράπηκαν στα πρώτα videogame. Στο μέλλον οι βολίδες θα ξαναγίνουν βολίδες, διαστημικά όπλα κατά των εξωγήινων, πέτρες του Κινγκ Κόνγκ και ο,τι άλλο βάλει ο νους σου. Προς το παρόν όμως είμαστε στην εποχή που όλα είναι ασπρόμαυρα, δεν υπάρχει σενάριο και απλά προσπαθείς να μην χάσεις το αναθεματισμένο μπαλάκι από τα χέρια σου για όσες περισσότερες ώρες μπορείς.

Τότε άρχισαν να γεμίζουν οι αίθουσες με παιδομάνι που συμμετείχε ενεργά σε κάθε παιχνίδι με φωνές, παροτρύνσεις και κραυγές απογοήτευσης στο θρυλικό “GAME OVER”. Κάπως έτσι τα arcades μετατρέπονται σε ένα είδος αθλήματος για τον homo sapiens, που χρησιμοποιείται τόσο για την απόδειξη του στάτους στην αγέλη, όσο και για την απλή κοινωνικοποίηση όσων δεν το είχαν και πολύ καλά με το ποδόσφαιρο στη πραγματική ζωή.

Next level

Η συνέχεια μας είναι καλά γνωστή: όλο και πιο ζωηρά γραφικά, κάπως πιο περίπλοκες ιστορίες, καλύτερος χειρισμός αλλά η ίδια ένταση, τα ρεκόρ, το δράμα της ήττας και όλα τα παρελκόμενα ενός καλού ομαδικού σπορ. Αυτό που η μέση μητέρα ονομάζει “κολλήσατε πάλι εκεί στα μηχανήματα του διαβόλου”, σημαίνει στην πραγματικότητα πέρασμα σε μια άλλη ζωή, όπου μπορείς να είσαι ήρωας χωρίς δυνατά πόδια και χέρια, όπου σώζεις σύμπαντα με την ευστροφία σου και όλο αυτό ανάμεσα στους ομοϊδεάτες σου. Η μισή επιτυχία των μπλιμπλικιών εξ’ άλλου βασίζεται ακριβώς στην ομαδικότητα, στον ανταγωνισμό, στη μαγεία του να περνάς την πόρτα εκείνου του τόπου που ξεφεύγει από τη μουντή καθημερινότητα.

Μπλιμπικάδικα ξεφυτρώνουν σε κάθε γειτονιά, είναι αμφιβόλου όμως φήμης. Μάλιστα η γοητεία τους εντείνεται ακόμα περισσότερο, γιατί είναι καρπός απαγορευμένος και σε περιορισμένη κυκλοφορία: τα χρήματα ποτέ δεν φτάνουν για όσες παρτίδες χρειάζεσαι για να σπάσεις το ρεκόρ.Η σχισμή παίρνει πρώτα τα δεκάρικα, μετά τα εικοσάρικα και τελικά φτάνει τα δέχεται μόνο 100δραχμα. Οι ηλικιωμένοι αναστενάζουν για τη χαμένη γενιά, καθώς εκείνη παίζει ξύλο στο Street Fighter. Οι εξωγήινοι ετοιμάζονται να κατακτήσουν τη γη, εκτός αν προλάβεις να τους διεμβολήσεις στο Spave Invader (το θέμα το εξωγήινων έδωσε ζωή σε τόσα παιχνίδια που τα μπλιμπλικάδια μετονομάζονται τιμητικά σε ουφάδικα). Αυτοκινητάκια του Sega rally τρέχουν σαν δαιμονισμένα σε πίστες που μόνο εσύ μπορείς να περάσεις. O pacman σε μαγνητίζει καθώς ανοιγοκλείνει υπνωτικά το στόμα του. Τσουπ! Στα σκάει το φαντασματάκι!

Game over

Και ξαφνικά έρχεται το τέλος. H βιομηχανία των βιντεοπαιχνιδιών καταργεί τα μέχρι τώρα δεδομένα, βγάζοντας ατομικές κονσόλες και οι προσωπικοί υπολογιστές είναι ήδη στο δρόμο για τα παιδικά δωμάτια. Πέθανε λοιπόν το μπλιμπλίκι; Αντίο ομαδικό πνεύμα και εικονικά ρεκόρ;

Με την κάλτ μορφή τους, τα στρουμπουλά μηχανήματα δεν επανήλθαν ποτέ. Σπείραν όμως την ανάγκη για ομαδικό βιντεοπαιχνίδι βαθιά μέσα μας και μετουσιώθηκε σε παιχνίδια online με εκατομμύρια παίκτες και σε αποπνικτικά γεμάτα internet cafe στις αρχές του 2000. Η τεχνολογία μας την έφερε πάλι τότε και οι υπερυπολογιστές για gaming έγιναν ευρέως προσιτοί, καταργώντας την ανάγκη να βρεθείς σε ειδικά εξοπλισμένο καφέ. Από την άλλη τα κινητά άρχισαν να αποκτούν όλο και καλύτερες gaming δυνατότητες, με αποτέλεσμα το μπλιμπλικάδικο να κουβαλιέται πια στην τσέπη σου.

or….

Play again?

Φυσικά που και που θα πας να ρίξεις λίγες σφαίρες σε κανένα ζόμπι στα πάρκα ψυχαγωγίας των εμπορικών κέντρων. Μπορεί ακόμα και να παίξεις ποδοσφαιράκι ή αθάνατο φλίπερ με τον ανηψιό σου. Που να του εξηγήσεις οτι κάποτε ήσουν διακεκριμένος πρωταθλητής…

Μείναμε μονάχοι βλέπεις μπροστά στις υπερπαραγωγές οθόνες μας να αναπολούμε εποχές που περιμέναμε σε ουρά για μια ευκαιρία να σώσουμε τη Ms. Pacman και να καταναλώνουμε μανιωδώς νοσταλγικές σειρές όπως το Stranger Things. Γιατί το μπλιμπλίκι, με τα χάλια γραφικά και τον παράφωνο ήχο, ήταν μια αφορμή να βρεθούμε, να αγωνιστούμε, να πανηγυρίσουμε και να απελπιστούμε για κάτι που μας ενώνει. Το μεγαλύτερο μπονουσάκι που μπορούσες να κερδίσεις δεν ήταν ποτέ στο παιχνίδι.

Ήταν πάντα στο πλήθος των αναψοκοκκινισμένων προσώπων πίσω σου που φωνάζουν “¨Έλα, σχεδόν το’χεις!!!”
 
[socialpoll id=”2527178″]