Είναι μέρες παράξενες, αινιγματικές. Μια τοξική θολούρα τυλίγει τα κτίρια και την πραγματικότητα. Οι κινήσεις γίνονται δύσκαμπτα, λες ότι έχει μετατραπεί ο νόμος της βαρύτητας. Περπατώ στους έρημους δρόμους της Αθήνας και μαζεύω εικόνες που θυμίζουν βουβό κινηματογράφο. Ναι, περπατώ στους δρόμους γιατί, τώρα που γράφω, είναι εντελώς νόμιμο και τηρώ τους κανόνες ασφαλείας για μένα και για τους άλλους.
Στα αυτιά μου αντανακλά ο ήχος του φοβερού δεκάλογου της σωτηρίας που η τηλεόραση επαναλαμβάνει κάθε 15 λεπτά: «πλένετε καλά και συχνά τα χέρια, μην φτύνετε πάνω στον κόσμο, κρατάτε αποστάσεις από τον κόσμο, μην συνεδριάζετε πάνω από εννιά άτομα μαζί και, αν δεν ανήκετε στις ευάλωτες ομάδες και αρρωστήσετε, πηγαίνετε σπίτι και κόψτε το λαιμό σας».
Σκέφτομαι σοβαρά να βγω στο μπαλκόνι να χειροκροτήσω τον υπουργό υγείας…αν δεν είναι μπλεγμένος και αυτός στο σκάνδαλο της «Novartis».
Το περιβάλλον είναι ήσυχο, σιωπηλό. Τρεις σαραντάχρονοι, με εφαρμοστές φοσφοριζέ μπλούζες, τρέχουν στο πεζοδρόμιο κρατώντας την απαιτούμενη απόσταση ο ένας από τον άλλο, κάποια καμπουριασμένα σκυλιά περπατούν στην άσφαλτο σέρνοντας τα αφεντικά τους πίσω, κοιτούν τον ουρανό με απρόσεκτο ύφος, χέζουν και κρυφοκοιτούν τον ιδιοκτήτη που τρέχει με ενθουσιασμό να μαζέψει την κληρονομιά. Περνά μια κοπέλα με ποδήλατο, μοιάζει με δύτρια.
Ο αφέντης του λαμπραντόρ την κοιτά με κακία και λέει απελπισμένος: «εδώ ο κόσμος πεθαίνει και εσύ με το ποδήλατο…!». Έξω από τα μίνι μάρκετ σχηματίζεται ουρά από καταναλωτές έτοιμους για πόλεμο να παρατηρούν την πρόοδο της σειράς με άγριο βλέμμα.
Άκουσα ότι στην Ιταλία σακάτεψαν στο ξύλο έναν «ανεύθυνο» που έκανε jogging γιατί θεώρησαν ότι τέτοια δραστηριότητα δεν συμπεριλαμβανόταν στις επιτρεπόμενες δράσεις. Έμαθα ότι στην Νάπολη δύο carabinieri ήθελαν να κάνουν μήνυση σε ογδοντατριάχρονο που, εξαντλημένος από την προσπάθεια να γυρίσει σπίτι με τις βαριές σακούλες του σουπερμάρκετ, είχε καθίσει μόνος του σε ένα παγκάκι στο πάρκο.
Μέχρι σήμερα σχεδόν όλα τα εργοστάσια της Ιταλίας συνεχίζουν να παράγουν. Μερικοί εργάτες διαμαρτυρήθηκαν για την αδιαφορία μπροστά στην δική τους ασφάλεια και συγκεντρώθηκαν απ’έξω σε μια πρόχειρη διαδήλωση, με το αποτέλεσμα να μηνυθούν για παράνομη συνεδρίαση!! Πιθανόν έξω από το εργοστάσιο είναι πιο επικίνδυνο να γίνονται συγκεντρώσεις παρά μέσα…
Προσπαθώ να ερμηνεύσω μερικές συζητήσεις στα social. Κράζουν έναν μπαμπά που πάει για περπάτημα με το παιδί του. Δεν επιτρέπεται στην Ιταλία. “Ok“ αντιδρά αυτός «αλλά δικαιολογείται να βγαίνεις για βόλτα αν έχεις σκύλο..!». «Βεβαίως ο σκύλος πρέπει να βγει έξω για χέσιμο»…
Βρίζουν ένα τουριστικό λεωφορείο που, από την Ελλάδα, πήγε Τουρκία για διαλογισμό’ : “να χέσω τον κωλοδιαλογισμό τους». Το πρόβλημα είναι ο διαλογισμός ή οι μετακινήσεις;
Κάποιος τα βάζει με τους Κινέζους: «Mας λείπανε οι κιτρινιάρηδες που τρώνε νυχτερίδες…οι βρωμιάρηδες…» Ένας Τούρκος, που πιστεύει τυφλά στην κρατική πληροφόρηση λέει : « εμείς δεν έχουμε πρόβλημα. Δεν τρώμε γουρούνια σαν τους Έλληνες …» Υπάρχει μια τρομερή διαμάχη πάνω στην Θεία Κοινωνία: «είναι αποδεδειγμένο ότι δεν μεταδίδει αρρώστιες…».
Κάποιος τολμά να επισημάνει ότι θα μπορούσε να συμφωνεί με το σλόγκαν «μένω στο σπίτι». Για να το κάνει θα έπρεπε όμως να έχει σπίτι, να είναι κατάλληλο για να μένει μέσα συνεχόμενα…Και εν πάση περίπτωση στο τέλος του μήνα πρέπει να πληρώσει το ενοίκιο…
Κοιτάω απελπισμένος το ύφος από τις πολυκατοικίες γύρω μου. Για πρώτη φορά η πόλη μου φαίνεται αυστηρή, απειλητική. Κανονίζω λυπημένος να γυρίσω σπίτι. Θα αδειάσω το μπουκάλι «Tanqueray», θα κοιμηθώ πάνω στο βιβλίο μου και , όταν ξυπνήσω , θα συνειδητοποιήσω ότι ήταν μόνο ένα τρομακτικό κακό όνειρο.