Γράφει ο ποιητής, θεατρολόγος, μεταφρασεολόγος και κριτικός Κωνσταντίνος Μπούρας
Προκειμένου να αντιστρέψουμε το «όπου φτωχός κι η μοίρα του» και να τονώσουμε την συλλογική μας ενσυναίσθηση (ικανή κι αναγκαία συνθήκη για την έμπρακτη, καθημερινή, συστηματική αλληλεγγύη) πρέπει να βιώσουμε όλοι τον κατατρεγμό, το κυνηγητό, το φευγιό των θυμάτων πολέμου. Θηράματα είμαστε όλοι μας ούτως ή αλλέως, σύμφωνα με τους αινιγματικούς «Γίγαντες τού Βουνού» τού Νομπελίστα Λουίτζι Πιραντέλλο, ή σύμφωνα με τις αινιγματικές ανθρωποβόρες φιγούρες τού όψιμου Γκόγια…
Στο συμβολικό τουλάχιστον επίπεδο, η Ανθρωπότητα πάσχει όταν τρώει τα παιδιά της σε ένα κανιβαλιστικό ψυχομάχημα που αδυνατίζει τον ενιαίο και αδιαίρετο ψυχοενεργειακό φορέα της.
«Είμαστε όλοι Ένα, σταγόνα στον ωκεανό. Εάν σπρώξεις έναν άνθρωπο στο γκρεμό θα δεις τον δικό σου τον εαυτό να πέφτει» (αυτοί είναι μερικοί από τους πενιχρούς στίχους μου «υπέρ Αδυνάμου» πάντα). Και ποιος είναι δυνατός εν τέλει; Ποιος βγαίνει κερδισμένος σε έναν πόλεμο;
«Εν αμίλλας πονηραίς αθλιότερος ο νικήσας» λέει ο Αριστοφάνης στους «Σφήκες». Κι ο Σαίξπηρ στον «Ριχάρδο τον Τρίτο» ενεργοποιεί τη συμπαντική Νέμεσι για διδακτικούς σκοπούς μέσω τής ομοιοπαθητικής δραματοθεραπείας.
Στη συγκεκριμένη συγκινητικότατη και κρουστή (από αφηγηματικής πλευράς) παράσταση το πραγματικό με το υπερβατικό συμφύρονται σε μια αλληλουχία δραματικών εικόνων που παραπέμπουν στην προϊστορία των παραστατικών τεχνών.
Ο αρχετυπικός πρόσφυγας που αναζητάει την «Γη της Επαγγελίας» προκειμένου να αποδράσει από την δυστοπική «Κοιλάδα των δακρύων» είναι πάντα ένας κι ο αυτός με τον ίδιο τον παλαιολιθικό Άνθρωπο που συνυπάρχει με τους βιολογικούς προγόνους του σε έναν εχθρικό πλανήτη, όπου η στέρηση πυροδοτεί επεκτατικές συρράξεις.
Ανώμαλο το έδαφος στο σκηνικό που καλούνται να διέλθουν οι τελεστές, δίκην αποτρόπαιου λαβυρίνθου και οι βιντεοπροβολές στο κυματίζον πανί τού βάθους δημιουργούν μία αποτρόπαια οθόνη εφιαλτικού κουκλοθέατρου όπου οι σκιές γίνονται άνθρωποι κι οι άνθρωποι μετατρέπονται σε ίσκιους αλλοτινής ευτυχίας.
Καυστική κοινωνική σάτιρα, δραστικός κοινός διαλογισμός σε κίνηση, ρυθμός ασθματικός, αφήγηση αποστομωτική, αισθητικό αποτέλεσμα καθηλωτικό!
Θα έβλεπα και θα ξαναέβλεπα αυτή την αριστουργηματική παράσταση ως άσκηση ταπεινότητας, μετριοπάθειας, διαλλαξίας [χωρίς το άλφα το στερητικό].
«Μακάριοι οι ειρηνοποιοί ότι υιοί Θεού κληθήσονται»!
Συγχαρητήρια σε όλους τους ηρωικούς συντελεστές αυτού του σκηνικού θαύματος.
Επονείδιστοι οι πολεμοκάπηλοι, όσες και όσοι αισχροκερδούν από τον πόνο των άλλων, καρπώνονται τον κόπο των άλλων και πιάνουν στο στόμα τους το όνομα τού Θεού «επί ματαίω»…
Ανατριχιαστικό το αποτέλεσμα, παιδαγωγικό για όλη την οικογένεια.
Μέσα από αυτού του είδους το Θέατρο γινόμαστε καλύτεροι, συμβατότεροι, αλληλεγγυότεροι ενσυναίσθητοι άνθρωποι!!!!
Δείτε το κατ’ επανάληψιν. Συστήστε το στις φίλες και στους φίλους.
Ας διαδοθεί ως ευλογία, ας μεταδοθεί ως ευτοπική ευελιξία…
Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας
