Μια πορεία δεκαετιών στο ελληνικό Θέατρο. Μεγάλοι και πολυσυζητημένοι σταθμοί, η ίδρυση του Μοντέρνου Θεάτρου (1973), το θέατρο Αλκυονίδα (92-2012), σπουδαίοι συγγραφείς, ρεκόρ, συναντήσεις με ανθρώπους που η Ελλάδα δεν θα ξεχάσει ποτέ όπως ο Μινωτής και η Αλίκη… Κύριε Μεσσάλα, ποιος υπήρξε ο σημαντικότερος ερμηνευτικός σταθμός σ` αυτή τη διαδρομή;

Αδιαμφισβήτητα το «Ημερολόγιο ενός τρελού» του Γκόγκολ.

Ερμηνεύατε αυτόν τον ήρωα για 12 χρόνια. Είναι το παγκόσμιο ρεκόρ συνύπαρξης ηθοποιού και ρόλου, σωστά; Έχετε μπει στο ¨Γκίνες¨ γι` αυτό;

Δεν το κυνήγησα και δεν ξέρω τη διαδικασία. Αποτελεί όντως παγκόσμιο ρεκόρ. Το «Ημερολόγιο ενός τρελού» μου χάρισε αναρίθμητες μεγάλες στιγμές… Το 2012 χάρις στον Πάρι Αμοργινό το παίξαμε στην Ουκρανία, τη χώρα που γεννήθηκε ο Γκόγκολ, πράγμα απίστευτα σημαντικό για μένα. Επίσης το έχω παρουσιάσει και μέσα στο Ψυχιατρείο Αθηνών, στο Δαφνί.

Μπροστά σε ανθρώπους που η κοινωνία μας πολύ άδικα και ρατσιστικά αποκαλεί επίσης «τρελούς». Τι είδαν αυτοί οι άνθρωποι στον ήρωα του Γκόγκολ;

Την άλλη μέρα το πρωί που τηλεφώνησα στον πρόεδρο του νοσοκομείου θέλοντας να μάθω τι ένιωσαν αυτοί οι άνθρωποι εκείνος μου μετέφερε μια κοινή αίσθηση : «αυτός που είδα ήμουν εγώ».

Ο ρόλος δηλαδή λειτούργησε ως καθρέφτης;

Ακριβώς! Κι αυτό λέει πολλά για το κείμενο και την ιδιοφυία του Γκόγκολ.

Πάντως με τον συγγραφέα αυτόν έχετε μια καρμική σχέση. Με μεγάλη επιτυχία έχετε παίξει και τον «Επιθεωρητή».

Τον αγαπώ γιατί είναι ανθρώπινος. Δε μ` αρέσει το δήθεν, ο Γκόγκολ είναι αληθινός. Ο κάθε άνθρωπος μπορεί να γίνει σημαντικός αν βγάλει την αλήθεια του.

Ποια είναι η τελευταία φορά που ανεβήκατε στο σανίδι;

Στο Άσυλο Ανιάτων πριν 2 χρόνια έπαιξα τον Φιλάργυρο του Μολιέρου και τον Επιθεωρητή.

Θεωρείτε τον εαυτό σας ενεργό και σήμερα;

Πάντα είμαι ενεργός εγώ. Μέχρι να με βάλετε στον τάφο.

Σήμερα ,το 2019, τι θα σας ανέβαζε πάλι στη σκηνή;

Ο Βασιλιάς Ληρ! Δίνεις τα πάντα και σε πετάνε στο δρόμο. Έχει μεγάλη σχέση με την εποχή μας ο Ληρ, δυστυχώς… Άπειροι σπουδαίοι άνθρωποι που κατέθεσαν την ψυχή τους βλέπουν την κοινωνία να τους γυρνάει την πλάτη. Ένα άλλο όνειρο είναι να παρουσιάσω το ζωή της Μονρόε θεατροποιημένη.

Ο Γιώργος Μεσσάλας πως απέφυγε τη μοίρα του Ληρ στη ζωή του; Ήταν προσεκτικός;

Ήμουν αφοσιωμένος σε αυτό που έκανα. Δεν με ενδιαφέρει η λέξη «επάγγελμα», όταν ο άλλος λέει «είμαι επαγγελματίας» με ενοχλεί. Η Τέχνη δεν θέλει επαγγελματίες, θέλει αφοσιωμένους ανθρώπους! Όπως και η Εκκλησία, η Πολιτική, τα πάντα. Εάν αυτό μετά σου αποδώσει και καταλήξεις να λες «ήταν επάγγελμά μου» και «πλούτισα» κτλ έχει καλώς. Αλλά πρωταρχικά εσύ πρέπει να υπηρετήσεις αυτό κι όχι αυτό εσένα.

Τι τραβάει έναν άνθρωπο στο Θέατρο; Είναι στα κύτταρα κάποιου να αποζητά τα φώτα; Ο Μάρλον Μπράντο έλεγε «ηθοποιός είναι κάποιος που όταν δε μιλάς για τον ίδιο δεν ακούει».

Νομίζω ότι οι περισσότεροι άνθρωποι που ακολούθησαν την τέχνη του ηθοποιού επηρεάστηκαν σε μικρή ηλικία από κάποιον «μεγάλο» ή γνωστό ηθοποιό, τους τράβηξε ένα πρόσωπο σα μαγνήτης προς τα κει. Εγώ είχα την τύχη να δω ως μαθητής Γυμνασίου κορυφαίους ανθρώπους του ελληνικού Θεάτρου : Μινωτή, Παξινού, Μανωλίδου.

Οι ηθοποιοί αυτοί έπαιζαν σε παραστάσεις του -τότε- Εθνικού Θεάτρου, σωστά;

Μα πήγαινα μόνο σε παραστάσεις του Εθνικού! Ενώ σήμερα ,να φανταστείς, δεν πατάω με τίποτα στο Εθνικό. Το λέω με το χέρι στην καρδιά.

Τι άλλαξε όλες αυτές τις δεκαετίες στο Εθνικό Θέατρο;

Έμεινε μόνο το κτίριο. Το κτίριο από μόνο του δεν έχει ψυχή. Κάποτε αυτό το κτίριο είχε ψυχή, ήταν οι άνθρωποι που έμπαιναν μέσα που του την έδιναν.

Είναι κατώτεροι οι σημερινοί άνθρωποι που κάνουν Θέατρο;

Η σκέψη τους είναι κατώτερη! Οι άνθρωποι είναι πάντα ίδιοι και ικανοί για όλα – και για το καλύτερο! Οι σκηνοθέτες όμως σήμερα θέλουν να κάνουν τους μεταμοντέρνους και τους πρωτοποριακούς και προσπαθώντας να γίνουν αρεστοί σε ένα άλλο κοινό, μικρό και κυρίως νεανικό -που βεβαίως το σέβομαι και αυτό- κάνουνε πράγματα ανεπίτρεπτα πάνω στα έργα.

Έχετε δηλώσει παλαιότερα κάτι εντυπωσιακό : «ο κόσμος είναι πιο έξυπνος από τον κάθε σκηνοθέτη». Κάποιος με κακές προθέσεις θα μπορούσε να σας πει και «λαϊκιστή».

Γιατί, τι είμαι; Ελίτ; Κάθε άνθρωπος είναι «λαός». Η ελίτ είναι για μετρημένους βλάκες, την έχω ζήσει πάρα πολύ την ελίτ και την απεχθάνομαι. Και εννοώ την κοινωνική ελίτ, όχι την πραγματική ελληνική διανόηση με την οποία είχα άριστες σχέσεις. Σεφέρης, Ελύτης, Γκάτσος, Χατζιδάκις. Κάτι άλλοι ήταν απλά πλούσιοι που ψάχνονταν για το πώς θα καταναλώσουν το χρόνο τους, τους έχει δείξει και ο Φελίνι στην Dolce Vita.

Τι κάνουν λάθος οι δημιουργοί που δηλώνουν πρωτοπόροι και avant garde;

Προσπαθούν να ξεπεράσουν ή να αγνοήσουν τον αρχικό δημιουργό, διαφημίζουν μια παράσταση και γράφει : ο «Μάκμπεθ» του τάδε! Μα ο «Μάκμπεθ» δεν μπορεί παρά να είναι του Σαίξπηρ ρε δύσμοιρε σκηνοθέτη! Πρώτα πρέπει να σκύβεις με σεβασμό στο κείμενο, εγώ αυτό προσπαθούσα να κάνω και νομίζω πως το κοινό το αντιλαμβανόταν. Γι` αυτό σήμερα περπατάω στο δρόμο και οι άνθρωποι που με αναγνωρίζουν με χαιρετάνε.

Είστε όμως κι εσείς ως προσωπικότητα ανοιχτός στον κόσμο, παίζει το ρόλο του κι αυτό.

Η ζωή θέλει χιούμορ και καλή διάθεση γιατί είναι πολύ δύσκολη. Ο Μινωτής έλεγε «καταναλώνουμε όλη μας τη ζωή για να φτάσουμε ως το θάνατο. Τι ωφελεί λοιπόν να την χάνεις με δηλητήριο και με κακία;»

Ωστόσο ο Μινωτής είχε τη φήμη ενός τρομερά δύστροπου ανθρώπου.

Γι` αυτό έφτασε 95!

Λένε πως οι δύσκολοι άνθρωποι αργούν να πεθάνουν…

Δεν έχουν συναίσθημα! Άμα δεν έχεις συναίσθημα δεν φθείρεσαι.

Ο Μινωτής πέταγε τις αλήθειες σα γροθιές στο πρόσωπο όσο ενοχλητικές κι αν ήταν;

Πάρα πολύ! Περισσότερο του κανονικού!

Εσείς το πήρατε καθόλου αυτό;

Μερικές φορές το `χω κάνει κι εγώ. Όμως δεν μ` αρέσει να πληγώνω τους άλλους. Ο Μινωτής μου έλεγε «όταν περάσεις τα 70 θα λες πια μόνο την αλήθεια». Εγώ άρχισα λίγο νωρίτερα βέβαια… (γελάει) Είναι πάντως πιο ωραίο να λες, γενικά, την αλήθεια. Μπορεί ο άλλος να πικραθεί εκείνη την ώρα αλλά στο τέλος θα του κάνεις καλό.

Ο κόσμος είναι και λίγο συν-δημιουργός μιας παράστασης; Βρίσκεις δηλαδή το βηματισμό σου πάνω στη σκηνή και τον τρόπο που θα «πιάσεις» ένα ρόλο και χάρις στο κοινό;

Και θετικά και αρνητικά. Όταν καταλήγεις να βαράει το κοινό ταμπούρλο κι εσύ να χορεύεις κάτι πάει λάθος. Ο θεατής είναι που πρέπει να χορέψει στο δικό σου ρυθμό. Πρέπει να δουλέψεις να τον φέρεις πιο ψηλά κι όχι να κατέβεις εσύ χαμηλότερα.

Υπήρξατε εργασιομανής;

Οχτώμιση το πρωί με δωδεκάμιση το βράδυ ζούσα μέσα στο Θέατρο. Κλεισμένος. Για μένα το Θέατρο είναι μοναστική ζωή. Αν δεν αφοσιωθείς δεν θα σου δώσει αυτό που περιμένεις. Γιατί πάντα περιμένουμε κάτι παραπάνω. Αλλά αν δεν αφοσιωθείς με όλες σου τις δυνάμεις, με όλη σου τη σκέψη δε θα στο δώσει. Γιατί το Θέατρο -κι εδώ θα πω μια έκφραση που μπορεί να είναι χοντρή- είναι σα μια πόρνη που τα θέλει όλα και δε σου δίνει τίποτα αν δεν της τα δώσεις.

Ακούγεται όμως σα να σε απομυζά…

Βεβαίως! Αλλά είναι ωραίο, γίνεται η ζωή σου. Αν δε δοθείς ολοκληρωτικά η ζωή θα περάσει χωρίς να κατορθώσεις να αφήσεις κανένα αποτύπωμα.

Αν όμως μπεις στο χώρο για τα λεφτά ή για το sex ή για το χειροκρότημα… δε θα στα δώσει κι αυτά; Και πόσο εύκολο είναι να παρακάμψεις τη φυσική σου ανάγκη να βιώσεις τη δόξα; Μπορεί να παραμείνει κανείς αφοσιωμένος όταν πια έρθει η επιτυχία;

Το χειροκρότημα θα έρθει αλλά δεν πρέπει να σταθείς στο χειροκρότημα. Η Παξινού, αυτή η τεράστια ηθοποιός, δεν ήθελε οι άλλοι να τη βλέπουν με δέος αλλά να τη αντιμετωπίζουν ως ίση. Εγώ, όσα χρόνια είμαι στο Θέατρο, ποτέ δεν αντιμετώπισα κανέναν συνεργάτη μου ως κατώτερο από μένα.

Λέτε δηλαδή πως πρέπει να κρατάει κανείς μια στάση ταπεινή κυρίως με τους συναδέλφους του. Είναι εφικτό μέσα σε όλη αυτή την προσπάθεια να κάνεις Τέχνη και παράλληλα να παραμείνεις σωστός να καταφέρεις να περνάς και καλά;

Εγώ έχω περάσει πολύ καλά στη ζωή μου.

Σας φαίνεται…

Αγαπούσα τους συνεργάτες μου και αγωνιούσα να περνάνε καλά. Και πάντα περνάς καλά κι εσύ όταν νοιάζεσαι για τους άλλους.

Γράφετε κι ένα βιβλίο για τον Μινωτή απ` όσο ξέρω…

Ναι, όχι όμως αγιογραφία… Μπορεί να είναι και αποκαθήλωση.

Δεν αισθάνεστε ένα μικρό τσίμπημα ενοχής όταν κάνετε αυτή την αποκαθήλωση; Τη στιγμή που ο Μινωτής υπήρξε τόσο σημαντικός για τη ζωή σας;

Στο τέλος τού υποκλίνομαι! Όπως το Χριστό που πρώτα τον σταυρώσανε και μετά τον προσκυνήσανε.

Σίγουρα θα έχει ενδιαφέρον. Μιας και αναφερθήκατε στο Χριστό, ξέρω πως είστε ιδιαιτέρως θρησκευόμενος…

Που να πιστέψει κανείς; Στα σπίτια; Στα αυτοκίνητα; Στις πισίνες; Αυτά πάνε και έρχονται, η πίστη όμως μένει! Πιστεύω από μικρό παιδί! Είχαμε τον Άγιο Σάββα απέναντι από το σπίτι μας στην Ιερά Οδό, στην Ιερά Ελιά. Εκεί ο πατέρας μου είχε καφενείο και κρεοπωλείο και η εκκλησία ήταν απέναντι. Κι εγώ πήγαινα κι έκανα το παπαδάκι. Εκεί μπροστά σ` αυτή την Εκκλησία μια Κυριακή μεσημέρι πηγαίναμε το φαί στο φούρνο εγώ με τις δυο αδερφούλες μου – 7 χρονών εγώ, 10 η μεγάλη και 5 η μικρή. Και η μικρή μας αδερφή μας έφυγε από το χέρι στο δρόμο και τη σκότωσε ένα αυτοκίνητο. Πάντα όταν περνάω από εκείνο το σημείο κάνω το σταυρό μου. Και τώρα ακόμα που σας μιλάω είναι σαν να την βλέπω όλη αυτή την εικόνα μπροστά μου. Ένα λεωφορείο την ώρα περνούσε τότε – και το λεωφορείο αυτό πέρασε από πάνω της. Και τη σκότωσε. Και μείναμε εμείς δυο μικρά παιδιά να την κοιτάμε και να μην ξέρουμε τι να κάνουμε. Πήγε να περάσει απέναντι που ήτανε το μαγαζί του πατέρα μου. Μας έφυγε από τα χέρια – την κρατούσαμε από το ένα χέρι εγώ και από το άλλο η αδερφή μου. Αυτή η ιστορία θα με ακολουθεί όλη μου τη ζωή, μέχρι τον δικό μου θάνατο. Πώς να μην πιστεύω λοιπόν; Αυτό το κορίτσι έγινε αγγελούδι. Το κράτησα στα όνειρά μου και στις σκέψεις μου όλη μου τη ζωή (δακρύζει).

Τον φοβάστε τον θάνατο;

Όχι. Κάθε βράδυ σκέφτομαι πως το πρωί μπορεί και να μην ξυπνήσω. Τι να φοβάμαι; Ο Μπέκετ έχει γράψει «Όταν ξυπνάει ο άνθρωπος λέει : Tο φως! Ακόμα μια θεία μέρα!» Δεν ξέρεις αν θα ξημερώσεις, αυτό είναι το σκοτάδι. Το σκοτάδι είναι ο θάνατος. Η ζωή είναι φως.

Ήρθε μια στιγμή στη ζωή σας που πάψατε να τον φοβάστε; Ή από παιδί δεν είχατε ιδιαίτερα αυτόν τον φόβο;

Όχι, από νέος… Δεν τον φοβόμουν! Δε με απασχολούσε ούτε νέος όταν ήμουν.

Εκείνα τα χρόνια της νιότης τι γεύση είχαν; Λένε πως κάθε φτασμένος καλλιτέχνης γυρνάει μια μέρα και λέει «τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου ήταν εκείνα κατά τα οποία προσπαθούσα ¨να γίνω¨». Μυθοποιείς δηλαδή τα χρόνια που σε ταλαιπώρησαν. Ισχύει κάτι τέτοιο;

Σε μένα όχι.

Είναι αλήθεια πως η Αλίκη είχε πει πρώτη απ` όλους «Ο Μεσσάλας κάποια μέρα ¨θα γίνε騻;

Ναι! Το πέταξε κάποτε σε μια ομήγυρη κάποιων ¨δήθεν¨!

Μιλάμε για δεκαετία του `60 ; Όταν εσείς παίζατε ακόμα μικρούς ρόλους σε ελληνικές ταινίες;

Ναι.

Ήσασταν στον κύκλο τότε της Αλίκης Βουγιουκλάκη και του Δημήτρη Παπαμιχαήλ;

Ποιο κύκλο; Σχεδόν κατοικούσα στο σπίτι τους! Με αγαπούσαν και οι δυο τους πάρα πολύ.

Τι τύπος ήταν ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ;

Ένας αληθινός άντρας! Λείπει από το Θέατρο ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ. Την Αλίκη την αγάπησε πάρα πολύ εκείνα τα χρόνια και την αγαπούσε πιστεύω μέχρι το θάνατό του.

Τους ζήσατε στη χρυσή τους εποχή. Πως ήτανε αυτό το ζευγάρι;

Όπως όλα τα ζευγάρια του κόσμου. Και με τη δόξα και με τις μπουνιές και με τις κλωτσιές και με το sex και με όλα. Έτσι είναι τα ζευγάρια που κρατάνε.

Κάποια στιγμή έσπασε όμως…

Έχει συμβεί σε εκατομμύρια ζευγάρια.

Έχει αλλάξει η φύση της επιτυχίας από τότε που εσείς προσπαθούσατε να την κατακτήσετε; Γιατί σήμερα νιώθω πως όλο το σύστημα είναι τρομερά ¨αυτόματο¨, δηλαδή πάει από μόνο του…

Αυτό που νιώθεις είναι αλήθεια. Έχει διαβρωθεί το σύστημα, είναι σάπιο. Και βλέπεις πρωταγωνιστές που το μεγαλύτερο συν στο βιογραφικό τους είναι πως κοιμήθηκαν με τα σωστά άτομα.

Δεν γίνονταν πάντοτε αυτά;

Όχι έτσι! Τότε υπήρχε κι ένα άλλο επίπεδο. Σ` όλο τον κόσμο γίνεται αυτό, το θέμα είναι να μπορείς όμως να γίνεις αυτεξούσιος, να μην εξαρτάσαι μόνο από αυτό. Κατάλαβες; Αν εξαρτάσαι μόνο από αυτό κάποια ώρα θα πέσεις.

Είναι εύκολο σήμερα οι νέες φωνές να ακουστούν;

Δύσκολα. Και θα σου πω γιατί. Οι περισσότεροι άνθρωποι σήμερα θέλουν να ακολουθήσουν αυτό που λέμε πολιτισμό, τέχνη κτλ. το κάνουν όμως για ιδίους λόγους, για τον εαυτό τους. Η προσφορά είναι τεράστια και η ζήτηση μικρή.

Υπάρχουν σημερινοί ηθοποιοί που σας αρέσουν; Πείτε μου κανένα όνομα.

Μ` αρέσει η Ζέτα Μακρυπούλια, έχει ταλέντο και λάμψη.

Έχετε παρακολουθήσει τα τελευταία χρόνια σειρές όπως «Τατουάζ», «Μπρούσκο» κτλ;

Α πα πα πα πα!

Ριάλιτυ επιβίωσης;

Όχι όχι όχι! Μόνο το Power of Love βλέπω καμιά φορά και γελάω. Μιλάμε για πεζοδρόμιο στην τηλεόραση.

Με την πολιτική έχετε ασχοληθεί ποτέ;

Το 2009 κατέβηκα στη Β Αθηνών με τη ΝΔ και χωρίς γραφεία χωρίς εκστρατεία χωρίς τίποτα πήρα 10 χιλιάδες ψήφους! Όμως δεν έχω παράπονο από κανέναν. Η Αλέκα Παπαρήγα ερχόταν πάντα σε όλες μου τις παραστάσεις. Ο 902 μου έπαιρνε κάθε χρόνο συνέντευξη και η δουλειά μου παρουσιάστηκε πολλές φορές στον «Ριζοσπάστη».

Μα -αντικειμενικά- κάνατε καλό Θέατρο. Άλλωστε ειδικά στο ΚΚΕ κανείς δεν μπορεί να τους κατηγορήσει για πολιτιστικό ρατσισμό. Από το 2010 χωριστήκαμε στην Ελλάδα σε μνημονιακούς και αντί-μνημονιακούς. Εσείς πήρατε καθόλου θέση σ` αυτό;

Εγώ το καλοκαίρι του `11 κατέβαινα στην Πλατεία Συντάγματος με τους Αγανακτισμένους. Η αδικία με εξοργίζει, δε γίνεται να ζητάς να βρεις τα λεφτά που σου λείπουν από τη σύνταξη του αδύναμου.

Ψηφίζετε σήμερα;

Ναι, ψηφίζω.

Τι γνώμη έχετε για τον Τσίπρα;

Στην αρχή τον πίστεψα. Και μπορώ να σου πω ότι μια φορά τον ψήφισα κιόλας. Στην πορεία ,όπως όλοι, απογοητεύτηκα.

Έχει χαρίσματα αυτό το πρόσωπο;

Αναμφισβήτητα έχει. Δεν υπάρχουν δίπλα του όμως ικανοί άνθρωποι. Υπάρχει μια παρέα που δεν τον οδηγεί σωστά. Πρέπει δίπλα σου να βρίσκονται άνθρωποι με ήθος, να αγαπούν τον πολιτισμό, να σε καθοδηγούν και σένα σωστά. Θυμάμαι ο μεγάλος Καραμανλής με καλούσε μαζί με τη γυναίκα μου ορισμένες Κυριακές στη Γλυφάδα όπου έπαιζε πρώτα γκολφ και μετά μας έκανε το τραπέζι. Χατζιδάκις, Μινωτής, Χορν και ο Πλωρίτης με τη Δανδουλάκη, αυτοί ήμασταν. Ο Τσίπρας έχεις δει με ποιους πίνει ούζα;

Έχουμε μεγάλους ανθρώπους σήμερα στην Ελλάδα;

Και μεγάλους και μικρούς. Ο Γεωργουσόπουλος είναι για μένα ένας σημαντικός άνθρωπος, ξέρει πολλά. Μπορεί να `χει κάνει και κείνος λάθη όπως όλοι αλλά είναι ένας ξεχωριστός άνθρωπος. Έχει την ίδια σκέψη που έχουμε και `μεις, ότι δεν παίρνεις το έργο και το κάνεις δικό σου… Θα μπορούσε να είναι ακαδημαϊκός, καθηγητής Πανεπιστημίου… Από τη νέα γενιά δημοσιογράφων μου αρέσει πάρα πολύ η Πέπυ Ραγκούση, τη διαβάζω και μ` αρέσει η σκέψη της. Δεν μ` ενδιαφέρουν όσοι παράγουν δηλητήριο. Κάποτε στα Νέα έγραφε ένας δηλητηριώδης δημοσιογράφος, ο Γιώργος Σαρηγιάννης, που ερχόταν πάντα στις παραστάσεις μας για να γράψει κάτι κακό… Ποτέ καλό!

Σας επηρέαζε να τον έχετε από κάτω και σεις να παίζετε;

Μπα, ήταν σα να μην υπήρχε… Ξέρεις τι έκανε αυτός ο άνθρωπος; Ερχότανε πάντα σε παραστάσεις που είτε έβρεχε είτε χιόνιζε είτε είχε γίνει σεισμός ξέρω γω ώστε να υπάρχουν ελάχιστοι θεατές… Τόση κακία! Και είχαμε 20 θεατές και χειροκροτούσαν οι 19. Αυτός δε χειροκροτούσε. Τώρα που είμαι εκτός μπορώ να τα πω. Να τον συγχωρεί ο Θεός!

Πως βρίσκατε κάθε φορά τη δύναμη να αντιμετωπίζετε τις δυσκολίες; Φαίνεστε πολύ επιβιωτικός άνθρωπος.

Πάνω στη δουλειά θα έλεγα πως με κράτησαν τα μεγάλα έργα. Τεράστια δύναμη μου έδινε όμως και η Ντένη.

Όποιος σας κάνει λίγο παρέα διαπιστώνει πως αναφέρεστε διαρκώς στη σύζυγό σας. Υπάρχει τελικά το έτερον μας ήμισυ;

Η Ντένη μπορεί να είναι και τα 3/4 ! Το Α και το Ω της ζωής μας είναι ο γιός μας ο Αλέξης. Ένα εξαιρετικό παιδί με πάρα πολλά ταλέντα, με τη φωνή που έχει θα μπορούσε να κάνει καριέρα στην όπερα. Τελικά επέλεξε να γίνει αθλητής.

Στην Εκκλησία βρίσκατε καθόλου δύναμη;

Βέβαια, είναι στα κύτταρά μας η Εκκλησία! Έχω πολλούς φίλους σ` αυτό το χώρο όπως τον πατέρα Παντελεήμονα, Αρχιμανδρίτη στους Αγίους Αναργύρους στου Ψυρρή. Παρακολουθώ και θαυμάζω τον Μητροπολίτη Νικαίας Αλέξιο έναν φωτισμένο άνθρωπο που ασταμάτητα προσφέρει βοήθεια στις πιο φτωχικές περιοχές της Αθήνας. Νίκαια, Χαϊδάρι, Αιγάλεω… Έτσι πρέπει να είναι ο ιερέας, όχι να παίρνει! Να δίνει! Κι όσο θα δίνει θα παίρνει από ψηλά φως! (έχει συγκινηθεί)

Η Εκκλησία συγγενεύει λίγο με το Θέατρο, δεν είναι έτσι;

Στα μυστήρια της Εκκλησίας δεν γίνεται παράσταση αλλά αναπαράσταση. Όμως και πάλι ο ιερέας αν είναι έξυπνος και καλός θα φροντίσει με τη φωνή του, με την παρουσία του, δίνοντας όλη του την ψυχή αν θες, να φέρει το ποίμνιο όσο πιο κοντά μπορεί στο μυστήριο.

Θα τελειώσουμε αυτή τη συνέντευξη με κάποια πρόσωπα. Μια λέξη ή και περισσότερες για τους…

Αλίκη.

Αστέρι. Φως. Ταλαντούχα σ` αυτό που έκανε. Πλήρωσε το λάθος να θέλει να πάει στην Επίδαυρο. Την Αλίκη τη χρησιμοποιούν μέχρι σήμερα για να προβληθούν. Ας την αφήσουν να ησυχάσει.

Παπαμιχαήλ.

Ωραίος! Άντρας! Πειραιώτης! Μάγκας! Αληθινός!

Ζαμπέτας.

Θεός!

Μινωτής.

Μεγάλος ηθοποιός, μικρός άνθρωπος. Έκανα πολύ μεγάλη υπομονή για να αντέξω. Αλλά έπρεπε να είμαι εκεί! Δεν έπρεπε να τα παρατήσω. Του χρωστάω πολλά.

Κωνσταντάρας.

Λαμπερός όπως και τ` όνομα του! Λάμπρος!

Λαζόπουλος.

Πολλά λάθη!

Ταλέντο όμως;

Ναι, πολύ!

Θα παίζατε guest σε ένα Αλ Τσαντίρι;

Όχι.

Εδώ έπαιξε η Μενεγάκη…

Καλά έκανε η Μενεγάκη.

Την έχετε αποκαλέσει ¨Βουγιουκλάκη¨ της τηλεόρασης…

Μόνο σε λάμψη.

Ντενίση.

Καλή παραγωγός. Καλή σκηνοθέτης. Προσέχει πάρα πολύ τη δουλειά της και χάρηκα που με τη «Σμύρνη» έδωσε απάντηση σε πολλούς για πολλά.

Έλενα Ακρίτα.

Καλή δημοσιογράφος αλλά τώρα τελευταία πολύ… γυναίκα – δηλητήριο!

Άννα Βίσση.

Μ` αρέσει τρομερά! Είναι μεγάλη τραγουδίστρια. Θα μείνει.

Βίκυ Φλέσσα. Που κατεβαίνει και Ευρωβουλευτής με τη ΝΔ.

Δε με αφορά.

Info: Παρασκευή 24 Μαϊου στις 8 το βράδυ στο cinema ¨Λάμπρος Κωνσταντάρας¨ (Αιγάλεω) θα προβληθεί το «Ταξίδι Πνοής», ένα βιογραφικό film πάνω στη ζωή και το έργο του Γιώργου Μεσσάλα. Είσοδος Ελεύθερη.