Ένα απόγευμα καθημερινής, πολύ χειμωνιάτικο και κάπως γκρι, λέω στον ταξιτζή να γκαζώσει για να μην στήσω την Μελίνα και τον Παναγιώτη, τον φωτογράφο. Έχουμε δώσει ραντεβού στο Lost Athens, στο Παγκράτι. Ο λόγος; Μια συνέντευξη με αξίωση να μην μοιάζει με τις περισσότερες από αυτές που έχει δώσει μέχρι στιγμής.

Την Μελίνα την άκουγα, θέλοντας και μη, την άκουγα συνεχώς εκεί στα 17, 18, 19 μου, αν σκεφτείς ότι οι Vegas δημιουργήθηκαν το 2009. Καλοκαίρια στα νησιά, σαββατόβραδα στις nostalgic και μετα-retro εξόδους της παρέας στα κλαμπ, στο αδιαλείπτως ανοιχτό Mad Radio και Mad Tv…

«Κάνω ό, τι θέλω και εσένα σε πονάει!»: κωλοχτυπιόμασταν με αυτόν τον στίχο, κάναμε πλάκα, γουστάραμε. Η Μελίνα Μακρή, κρυμμένη σχεδόν πίσω από το ευφάνταστο, εκκεντρικό της λουκ, σαν άλλη Lady Gaga της Ελλάδας, έδινε ρέστα στην σκηνή, αλλά και στα videoclips, στα οποία δεν δίσταζε να μεταμορφωθεί ακόμα και εις βάρος του σεξαπίλ της.

Έπειτα από επτά χρόνια στο πλευρό του Zeraw και του DJ Airth αποφάσισε να ακολουθήσει σόλο καριέρα, ανακοινώνοντάς το μέσω του προσωπικού τους λογαριασμού στο instagram, το οποίο πραγματικά υπερλατρεύει, αφού κάνει πολύ τακτικά stories. Αυτά τα μύδια, πια, του Lost Athens έγιναν viral εκείνη την ημέρα, πραγματικά!

Ίσως δεν είναι πολλοί αυτοί που γνωρίζουν το τραγουδιστικό background της Μελίνας (Μελετίνας!) Μακρή, αν και όποιος την ακούει κατανοεί ότι οι φωνητικές της δυνατότητες είναι εξαιρετικές. Το κορίτσι έχει αποφοιτήσει από Μουσικό Γυμνάσιο και Λύκειο και, παράλληλα, έκανε μαθήματα φωνητικής, πιάνου και αρμονίας στο Εθνικό Ωδείο Αθηνών. Ακόμη, σπούδασε στο ΤΕΙ Λαϊκής και Παραδοσιακής Μουσικής στην Άρτα και στη συνέχεια πήγε στη σχολή φωνητικής τέχνης Fame Studio.

Έχει συμμετάσχει σε χορωδίες ευρωπαϊκής και παραδοσιακής – βυζαντινής μουσικής, ενώ έχει βρεθεί και στη χορωδία της παγκοσμίου φήμης soprano, Emma Chaplin, σε συναυλίες της στην Αθήνα. Το 2014, έκανε την πρώτη της εμφάνιση στο θέατρο, συμμετέχοντας στο γνωστό μιούζικαλ «Priscilla». Όλα αυτά τα χρόνια ασχολείται και με τη σύνθεση, τραγουδώντας η ίδια δικά της τραγούδια και δίνοντας και σε άλλους: «Όσα είχα» (Vegas), «Tους είπες πως» & «Άτακτο παιδί» (Μαλού), «Far from everything» (Shaya), «Πατρίδα» (Γλυκερία), είναι μερικά από αυτά. «Μου στέλνουν στίχους πολύ συχνά και μέσω των social media… Το ‘Πάντα Καλοκαίρι’ βασίστηκε στην ιδέα-πρόταση ενός ακροατή μας που μας είχε βρει με τους Vegas στα καμαρίνια μετά από μία μας εμφάνιση. Πιστεύω πολύ σε αυτήν την επικοινωνία και αλληλεπίδραση καλλιτέχνη-κοινού.»

Από το 2016, και ένα χρόνο αφού παντρεύτηκε, ξεκίνησε την solo πορεία της, κυκλοφορώντας singles, με τελευταία κυκλοφορία τη δυναμική μπαλάντα «Θηρίο», σε σύνθεση δική της. To 2017-2018 έκανε εμφανίσεις με το Γιώργο Σαμπάνη και, κατόπιν, πραγματοποίησε συναυλίες σε Ελλάδα και Αμερική με τον Μιχάλη Χατζηγιάννη, οι οποίες συνεχίζονται με μεγάλη επιτυχία. «Τον συνόδευσα σε 14 συναυλίες Αμερική Καναδά, περνάω εκπληκτικά μ’ αυτόν τον άνθρωπο. Έχουμε και κάποια ντουέτα μαζί και τα καταευχαριστιέμαι. Ο Μιχάλης μου δίνει και συμβουλές, με έχει στηρίξει πολύ, είναι καταπληκτικός. Την περιοδεία μας στην άλλη άκρη του Ατλαντικού δεν θα την ξεχάσω ποτέ.»

Την ρωτάω σε κάποια φάση ποιες διαφορές εντοπίζει στον εαυτό της, ως άνθρωπο και ως τραγουδίστρια, από το 2010 που, ουσιαστικά, είχε μόλις ξεκινήσει με τους Vegas μέχρι, σήμερα, το 2020. «Υπάρχουν διαφορές! Δέκα χρόνια πέρασαν… Υπάρχουν περισσότερες ευθύνες, μεγαλώνουμε και αυτές αυξάνονται. Ήμουν πιο ανέμελη πριν από δέκα χρόνια, είχα πολλά όνειρα και σχέδια. Ακόμα δεν είχε γίνει το μεγάλο μπαμ, κυνηγούσαμε πράγματα. Αυτήν την στιγμή που μιλάμε έχει προηγηθεί μια πορεία, έχει κλείσει ένας κύκλος, βαδίζω σε ένα προσωπικό μου μονοπάτι.

Μπορώ να πω ότι υπάρχει ηθική ικανοποίηση για όσα έχω καταφέρει. Νιώθω περήφανη! Όμως, έχει ανέβει ο πήχης και αυτό, κάποιες φορές, δυσκολεύει τα πράγματα. Ευτυχώς, εκτός από τις ευθύνες, υπάρχει και περισσότερη εμπειρία. Κοιμάμαι ήσυχη τα βράδια γιατί δεν έκανα στην διαδρομή μου υποχωρήσεις για ευτελείς λόγους και αισθάνομαι ικανοποιημένη από τον εαυτό μου και τον τρόπο που προχώρησε σύμφωνα με την προσωπική μου ιδέα για την ηθική.»

Όταν η Μελίνα έφυγε από το συγκρότημα για να ακολουθήσει άλλη πορεία και να τραγουδήσει άλλο ρεπερτόριο, έμεινε για ένα χρόνο εκτός πραγμάτων, εμφανίσεων και τα λοιπά. «Ξεκίνησα σχεδόν από το μηδέν. Έπρεπε να βρω νέα ομάδα: management, εταιρεία, όλα… Ήμουν σε ένα πειραματικό στάδιο, αλλά το διαχειρίστηκα όλο αυτό, είχα και στο πλευρό μου τους δικούς μου ανθρώπους, την οικογένειά μου. Επίσης, νομίζω πως βοήθησε και το γεγονός ότι ποτέ δεν άφησα τον εαυτό μου να πάρουν αέρα τα μυαλά του.»
Όταν συζητάς με τραγουδιστές, μουσικούς, ηθοποιούς, συνήθως ακούς ότι έχουν εργαστεί σε εκατό άσχετες δουλειές μέχρι να βρουν τον δρόμο τους.

Αυτό περίμενα και από την Μελίνα. Αλλά διαψεύστηκα πανηγυρικά. «Τυχερή, άτυχη, δεν ξέρω, αλλά δεν έχω εργαστεί σε κανένα άλλο αντικείμενο ποτέ, μόνο πάνω στο τραγούδι. Ήταν η πρώτη δουλειά της ζωής μου και εύχομαι να είναι η τελευταία. Ξεκίνησα να τραγουδάω στα 16 μου, σε ένα κοσμικό κέντρο όπου γίνονταν γάμοι κάθε Σάββατο. Τραγουδούσα λοιπόν μία φορά την εβδομάδα δύο τραγούδια για να χορεύει το ζευγάρι. Mariah Carey και Celine Dion! Για να είμαι ειλικρινής, είχα πάει σε μια συνέντευξη για καθηγήτρια αγγλικών σε φροντιστήριο, γύρω στα 19 μου, αλλά δεν με κάλεσαν ποτέ πίσω. Μάλλον για καλό…»

Φυσικά για καλό! Η Μελίνα Μακρή ζει στο Χαλάνδρι και κινείται στην πόλη με το αυτοκίνητό της. Βγαίνει κυρίως στην γειτονιά της, αλλά και στο Χαϊδάρι, όπου βρίσκεται το πατρικό της. Επιλέγει συχνά να βγει για να ακούσει μουσική και τραγουδιστές, όχι μόνο σε μεγάλες σκηνές, αλλά και σε μικρότερα στέκια, jazz bars, πάλκα… «Άργησα να φύγω από το σπίτι, το έκανα στα 26 όταν γνώρισα το τότε αγόρι μου, νυν σύζυγό μου. Δεν είχα νιώσει την ανάγκη να αποχωρήσω από την οικογένειά μου, περνούσα πολύ όμορφα. Με τους γονείς μου τα πηγαίνουμε πολύ καλά.

Δεν έχω κάνει ποτέ επανάσταση, υπήρξα ήσυχο και υπάκουο παιδί!»
Σκέφτομαι, όμως, ότι στις ζωντανές της εμφανίσεις βγάζει προς τα έξω ένα νεύρο, μια οργή, μια ένταση. «Εκεί επάνω μεταμορφώνομαι, βγάζω πολλά συναισθήματα και, από ό, τι μου έχουν πει, μάλλον διαθέτω ένα κανάλι μέσω του οποίου μπορώ να τα διοχετεύσω στον κόσμο», λέει η Μελίνα και τσουγκρίζουμε ακόμα μια φορά τα ποτήρια μας. Τελικά τι της αρέσει να τραγουδάει;

Μάλλον ανήκει στα άτομα που δεν τους αρέσουν οι ταμπέλες. Μήπως, όμως, καμιά φορά είναι βοηθητικές ως προς την εξέλιξη της καριέρας κάποιου καλλιτέχνη; «Στο παρελθόν, έχω βάλει ταμπέλα και το μετάνιωσα. Φεύγοντας από τους Vegas έλεγα ότι τώρα εγώ θα κάνω έντεχνο μόνο. Πλέον, δεν μου αρέσουν τα κάθε λογής κουτάκια. Καθένας έχει το προσωπικό του στιλ που μπορεί να περιλαμβάνει πολλές επιρροές από αρκετά είδη μουσικής, άρα να μπορεί να βγάζει κάτι διαφορετικό κάθε φορά. Το μόνο το οποίο συμφωνώ και ασπάζομαι είναι ότι υπάρχουν καλά και κακά τραγούδια σε όλα τα είδη της μουσικής».

«Δηλαδή, Μελίνα, θα προτιμούσες να κάνεις guest σε ένα τραγούδι του Σνικ ή να σου γράψει στίχους η Νικολακοπούλου;» Σιωπή. Ύστερα, γέλια. «Τώρα μ’ έκαψες! Ξεκάθαρα το δεύτερο, γιατί είναι θέμα προσωπικού γούστου!»

Όλο γελάει η Μελίνα και γελάει γάργαρα, πηγαία, αληθινά. Έτσι, μου δημιουργείται η εύλογη απορία αν κλαίει ποτέ αυτή η κοπέλα. Καλά, σίγουρα θα κλαίει. Ποιος άνθρωπος δεν κλαίει; «Ποια είναι η τελευταία φορά που έκλαψες;», την ρωτάω και απαντά χωρίς να το πολυσκεφτεί. «Κλαίω πολύ εύκολα με ταινίες. Θυμάμαι ότι συγκινήθηκα πολύ με την ταινία Περηφάνια και Προκατάληψη, βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο της Τζέιν Όστεν. Γενικώς, μου αρέσουν οι ταινίες εποχής και ειδικά οι ρομαντικές». Το περίμενα, Μελίνα. Άραγε, θα έπαιζε ποτέ η ίδια σε ταινία; «Γιατί όχι; Ποτέ δεν λέω ποτέ, όμως δεν θα κυνηγούσα μια καριέρα ως ηθοποιός. Θέλω να είμαι σταθερή στο τραγούδι. Θα το έβλεπα ως εμπειρία.»

Αυτό που της δίνει φτερά, αυτό που την κάνει ευτυχισμένη στην ζωή της είναι οι στιγμές εκείνες που βρίσκεται πάνω στην σκηνή. Θεωρεί τον χρόνο αυτόν πολύτιμο, νιώθει ότι κερδίζει την ίδια την ζωή τραγουδώντας. «Μου δίνουν μεγάλη χαρά και τα μικρά παιδιά. Όταν περνάω χρόνο με το βαφτιστήρι μου ας πούμε, απολαμβάνω πολύ την κάθε στιγμή. Γι’ αυτό, φυσικά, θέλω κάποια στιγμή να σκεφτώ την μητρότητα. Με έχω φανταστεί μητέρα. Εκτός από τα παιδιά, αγαπώ, φυσικά, και τα σκυλιά! Κάθε βόλτα με τον σκύλο μου είναι ομορφιά και ευτυχία.»

Η Μελίνα, πάνω στην κουβέντα και το τσιμπολόγημά μας, αποπνέει μια γνήσια χαλαρότητα και μου μεταδίδει ηρεμία. Νιώθω ότι μπορούμε να συζητήσουμε γύρω από τα πάντα, την ίδια ώρα που το βλέμμα της θέτει κάποια όρια. Πώς περνάει τις μέρες της; Υποθέτω όχι στα άκρα. «Ξυπνάω, κάνω τον καφέ μου, τρώω κάτι, βγάζω βόλτα το σκυλάκι μου και επιστρέφω σπίτι για λίγο διάδρομο να ενεργοποιήσω το σώμα μου. Ύστερα, μελετάω τραγούδια είτε για τα προσωπικά μου lives είτε, τώρα, για αυτά με τον Μιχάλη Χατζηγιάννη. Κάποιες μέρες, γράφω μουσική, μου αρέσει πολύ. Συχνά, γράφουμε μαζί με τον αδερφό μου, τον Marcangelo. Μες στην μέρα μου, έχει θέση η μαγειρική, δεν μου αρέσει να παραγγέλνω απ’ έξω. Αν το βράδυ εμφανίζομαι κάπου, τα πάντα προσανατολίζονται γύρω από αυτό. Αν όχι, βλέπω ταινίες, λιώνω στο κινητό, συναντιέμαι με φίλους…»

Και όμως, σαν άνθρωπος κι αυτή, περνάει σκοτεινές φάσεις. Ιδίως όταν κάποιος δικός της αντιμετωπίζει προβλήματα υγείας, το βιώνει πάρα πολύ έντονα και την επηρεάζει. (σ.σ: Όταν η συνέντευξη λάμβανε χώρα, ο πεθερός της, που υπεραγαπούσε, βρισκόταν στο νοσοκομείο και αναφέρθηκε σε αυτό ως παράδειγμα σκοτεινής της φάσης. Δυστυχώς, ο άνθρωπος απεβίωσε πριν λίγες μέρες.)

«Σκοτεινή φάση θα περάσω και όταν βιώνω αδικίες πάνω στην δουλειά, κάτι που, βέβαια, το αντιμετωπίζω καλύτερα πλέον, σε σύγκριση με τον καιρό που πρωτοξεκινούσα. Αυτό το συναίσθημα είναι τοξικό, ώρες ώρες δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω το μέγεθος της αδικίας που επικρατεί στον χώρο μας.»

Για τα επόμενα δέκα χρόνια, ευελπιστεί να είναι ζωντανή βασικά, να έχει ένα παιδί, να ζει ακόμα το σκυλάκι της , να τραγουδάει, να καταφέρει πράγματα ρεπερτοριακά και μουσικά, να κάνει επιτυχίες. Ακόμα και στις ευχές της είναι προσγειωμένη. «Πιο Ψηλά» ανεβαίνει όταν βρίσκεται στην σκηνή, εκεί από όπου καλείται να ψυχαγωγήσει και να ξεσηκώσει τους ανθρώπους.

Λίγο κρασί ακόμα, Μελίνα;

Ευχαριστούμε πολύ το Lost Athens (Αρχελάου 7, Παγκράτι) για την παραχώρηση του χώρου του και το εξαιρετικό κέρασμα. Επίσης, τον φοιτητή δημοσιογραφίας Νίκο Γουργουλέτη για την υποστήριξή του στην διάρκεια της συνέντευξης και της φωτογράφισης.