Kornél Mundruczó – Proton Theatre, Parallax, ένα σκληρό (από ψυχολογικής και ιδεολογικής απόψεως) επίκαιρο και ζέον θέαμα στην νεανική Πειραιώς 260 στο πλαίσιο τού Φεστιβάλ Αθηνών.
O σεξουαλικός προσανατολισμός, η έκφραση ταυτότητας και τα παλαιά χρεοκοπημένα μεγάλα ιδανικά τού εικοστού αιώνα.
Η «Παράλλαξη» τού τίτλου ΔΕΝ είναι μετάλλαξη, είναι μετεξέλιξη.
Ο Έρωτας και ο Θάνατος αρχαιόθεν συγγένευαν. Όμως το να κάνεις σεξοπάρτυ με ναρκωτικά στο σπίτι τής Εβραίας γιαγιάς σου στο γκέτο τής Ουγγαρίας την παραμονή τής κηδείας της κι αντί να συζητάς για το απάνθρωπο Ολοκαύτωμα και τις άλλες φασιστικές θηριωδίες τού εικοστού αιώνα να παρτάρεις με αγνώστους, που στο τέλος τσακώνονται κιόλας (όλοι με όλους)… αυτό κι αν είναι ρηξικέλευθο πείραμα.
Παρ’ όλα αυτά επέτυχε. Οι θεατές παρέμειναν στις θέσεις τους μισογελώντας (αποσβολωμένοι ή μάλλον αδιάφοροι) μόνον ένα νεαρό αντρόγυνο κι ένας γνωστός δυσανεκτικός κριτικός έφυγαν προ τού τέλους!
Πέρα όμως από τη σάτιρα, το καυστικό χιούμορ, την παντοειδή απροκάλυπτη σκληρότητα που παραπέμπει στον Μαρκήσιο ντε Σαντ, πέρα στην αποτίμηση των βιβλίων τής Κλασικής Λογοτεχνίας ως μυτιές κόκας (εάν πουληθούν σε παλαιοβιβλιοπωλείο ή στο ίντερνετ βεβαίως), κάτω και πέρα από όλα αυτά είναι μια γενιά που ασφυκτιά μέσα στον υλιστικό, αντιπνευματικό πολιτισμό μας, που δεν έχει πού να πατήσει, που δεν βρίσκει ιδανικά να πιστέψει, που δεν βρίσκει είδωλα προκειμένου να αγκιστρωθεί πάνω τους (εκτός ίσως από τα εφήμερα αναλώσιμα υποπροϊόντα τού διεθνούς ψευδοκαλλιτεχνικού, ψευδοδιανοουμενίστικου σταρ-σύστεμ).
Απογοητευτική, πικρή η επίγευση αυτού του θλιβερού, θλιβερότατου, αλλά άκρως κατατοπιστικού θεάματος. Εκεί που κάποτε ασχολιόμασταν με ιδέες και σύμβολα, με ήρωες και μεγαλεπήβολους ποιητές, με εμπνευσμένους δημιουργούς και με πρωτοπόρους επιστήμονες τώρα περιοριζόμαστε (περιορίζονται οι περισσότεροι) στην ανέρευση τού κατάλληλου μεγέθους δονητή στα sex-shop που ξεφυτρώνουν παντού σαν τυροπιτάδικα. Απογοητευτικό; Δεν ξέρω. Θέλω να μένω πέρα από τα φαινόμενα και να τα παρατηρώ ψυχρά, επιστημονικά.
Ίσως η Συλλογική Συνειδητότητα προαπαιτεί την ατομική αυτογνωσία στα τρία κάτω τσάκρα. Μπορεί τα βασικά ένστικτα να πρέπει να καλλιεργηθούν ως προς την κοινωνική τους συμβατότητα στον αιώνα των ρομποτικών μηχανών. Δεν ξέρω. Ψάχνοντας πηγαίνω κι εγώ. Προβληματίζομαι φωναχτά. Δεν είμαι πουριτανός. Ποτέ δεν ήμουν. Απλώς παρατηρώ από απόσταση την εξέλιξη των ιδεών, την ανθρώπινη περιπέτεια στον πολύπαθο πλανήτη γη. Κι εάν είναι να ειρηνεύσουν τα πνεύματα, ας συνευρεθούν όλοι με όλες με όλα. Τι να πω κι εγώ; Πάντως ΔΕΝ ΑΠΟΛΑΥΣΑ αυτή την παράσταση (που δεν θα την έλεγες πληκτική), με τις καλές ερμηνείες, την συνδυαστική χρήση οπτικοακουστικών μέσων (για μεγέθυνση της εικόνας μέσω της ταυτόχρονης βιντεοσκοπήσεως – στο πρώτο μέρος).
Σημεία των μεταιχμιακών καιρών μας.
Μία τελευταία παρατήρηση: το τελικό χειροκρότημα δεν είναι πλέον στατιστικό στοιχείο για την αποτίμηση τής πρόσληψης μιας παράστασης, αφού το ελληνικό κοινό είναι τόσο ευγενικό που και σκουπίδια να του πετάξεις κατάμουτρα και να τον βρίσεις σκαιότατα ΠΑΛΙ ΘΑ ΣΕ ΑΠΟΘΕΩΣΕΙ!!! Ουδέν σχόλιον.
Μετά Λόγου επί-Γνώσεως,
Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας
https://konstantinosbouras.gr
info:
Kornél Mundruczó – Proton Theatre
Parallax
ΔΙΕΘΝΗΣ ΣΥΜΠΑΡΑΓΩΓΗ – ΟΥΓΓΑΡΙΑ
Έχοντας κερδίσει το φεστιβαλικό κοινό με την οξύτητα της ματιάς του σε σύγχρονα κοινωνικά ζητήματα και με τις φαντασμαγορικές ηθογραφίες που στήνει επί σκηνής, ο παγκοσμίου φήμης Ούγγρος σκηνοθέτης Κόρνελ Μούντρουτσο, μετά το Imitation of Life το 2018 και το Pieces of a Woman το 2021, επανέρχεται στο Φεστιβάλ με την ομάδα του, τον ανεξάρτητο ουγγρικό θίασο Proton Theatre, και το έργο Parallax.
Επώδυνο και εξαιρετικά επίκαιρο είναι και αυτή τη φορά το θέμα: με αφετηρία μια ουγγρική οικογένεια, θίγει τις διαφορετικές προσεγγίσεις του βιώματος της εβραϊκότητας από γενιά σε γενιά. Η Γιαγιά, επιζήσασα του Ολοκαυτώματος, που στη ζωή της έχει μάθει να κρύβει την εβραϊκή της ταυτότητα, έρχεται σε σύγκρουση με την κόρη της, η οποία ζώντας τη δεκαετία του 1990 στο Βερολίνο, προσπαθεί να τη χρησιμοποιήσει για να γράψει τον γιο της σε καλύτερο σχολείο. Ο ίδιος μεγαλώνοντας θα θελήσει να αποτινάξει κάθε ταυτότητα αποφεύγοντας να ανήκει οπουδήποτε πέρα από την γκέι κοινότητα που έχει συνειδητά επιλέξει. Σε μια κοινωνίας κρίσης, με την όξυνση των κοινωνικών αντιθέσεων και την άνοδο της ακροδεξιάς στην Ευρώπη είναι άραγε όμως δυνατόν να παραμείνει κανείς ουδέτερος; Πώς μπορεί κανείς να αποσυνδέσει τη διεκδίκηση της δικής του διαφορετικότητας από μια ευρύτερα πολιτική στάση;
Αυστηρά για ηλικίες άνω των 18. Η παράσταση περιέχει σκληρές σκηνές σεξ.
Με ελληνικούς και αγγλικούς υπέρτιτλους
