Ο Εθνικάρας δεν βρίσκεται πια εδώ. Έφυγε χτυπημένος από τον κορονοϊό στα 87 του χρόνια ύστερα από πολύμηνη μάχη στη ΜΕΘ του Ευαγγελισμού. Μοιάζει ειρωνικό. Οι γιατροί δεν μπόρεσαν να σώσουν τον επί τέσσερις δεκαετίες κλητήρα του νοσοκομείου. Με αυτόν τον οδυνηρό τρόπο έκλεισε ένα ιδιαίτερο κεφάλαιο για το ελληνικό ποδόσφαιρο.
Από ηλικία 10 ετών αγάπησε τον Εθνικό και δέθηκε με την ομάδα. Την ακολουθούσε παντού όλα αυτά τα χρόνια, ακόμη και στα δύσκολα χρόνια. Ήταν ένας απλός κλητήρας του Ευαγγελισμού, πάντα πρόθυμος να εξυπηρετήσει το κοινό, ο οποίος κάθε Κυριακή ήθελε να ζήσει από κοντά έναν έρωτα που γνώρισε σε παιδική ηλικία: το ποδόσφαιρο. Είχε χάσει μόνο 13 «καταραμένα» – όπως τα χαρακτήριζε – παιχνίδια της μεγάλης του αγάπης. Ο Γιάννης Ματζουράνης γεννήθηκε το 1934 στον Άγιο Ανδρέα Κυνουρίας και την πρώτη φορά που πήγε στο γήπεδο, ήταν το 1943, όταν και κατέβηκε στον Πειραιά για τους παππούδες του. Αυτοί ήταν που του… κόλλησαν το μικρόβιο. Από τότε δεν είχε αφήσει λεπτό την αγαπημένη του ομάδα, που η ιστορία της «μυρίζει αρχοντιά μιας άλλης εποχής» «Υπήρχαν παιχνίδια που ο κόσμος στο γήπεδο έφτανε τις 20.000. Τότε είχαμε μεγάλη ομάδα και τεράστιους παίκτες…», έλεγε συνεχώς ο Γιάννης Ματζουράνης. «Όλους τους νικούσαμε, τον ΠΑΟΚ, τον Παναθηναϊκό, τον Ηρακλή του Χατζηπαναγή, όλους. Ο Εθνικός είναι η μεγάλη ιστορία του ελληνικού αθλητισμού, μυρίζει αρχοντιά μιας άλλη εποχής».
Το… οδοιπορικό του 87αχρονου «στρατιώτη» των Πειραιωτών, ξεκινάει από τη δεκαετία του ’50: «Έχω χάσει μόνο 13 παιχνίδια. Είμαι Εθνικός από το 1943, τότε κατέβηκα στον Πειραιά για τους παππούδες μου. Εκείνοι μου κόλλησαν το μικρόβιο. Από το ’50, ακολουθώ την ομάδα εντός και εκτός έδρας ανελλιπώς». Η φυσιογνωμία του Εθνικάρα ήταν αναγνωρίσιμη σε όλους τους Έλληνες φιλάθλους, που μόνο καλό λόγο έχουν να πουν για την… τρέλα του. Στον αθλητισμό πηγαίνει κάποιος για να ξεφύγει από τις σκοτούρες του. Εγώ όταν πηγαίνω στο γήπεδο… λάμπω», υποστήριξε και συνέχισε για την αγαπημένη του ομάδα: «Ο κόσμος του Εθνικού είναι κρυμμένος και στενοχωρημένος. Η παρουσία του στα γήπεδα έχει εμπνεύσει πολλούς. Και περισσότεροι προσπάθησαν να τον μιμηθούν. O Εθνικάρας παρέμεινε ρομαντικός ακόμα και σε εποχές σκληρού κυνισμού στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Ήταν ο τελευταίος μεγάλος των ρομαντικών φιλάθλων και ομάδες, σωματεία και οργανισμοί τον αποχαιρέτησαν όπως του άρμοζε. Με απόλυτο σεβασμό.
