Φθειρόμεθα, αγαπημένοι. Μαζί μ’ εμάς τους ταπεινούς (και τα γόνατά μας, τα μάτια μας, μην πιάσω τις καρδιές μας), φθείρονται και οι κατασκευές μας, όπως το στέγαστρο του ΟΑΚΑ και η γέφυρα της Κατεχάκη (και τα δύο έργα του πρώτη-μούρη-στο-Καβούρι αρχιτέκτονα Σαντιάγκο Καλατράβα). Μόνο που σ’ εμάς δεν επένδυσε κανείς εκατομμύρια ευρώ, ούτε αν χάσουμε την ισορροπία και το κέντρο μας θα πάρουμε στο λαιμό μας κι εκατό περαστικούς.
Κάθε που πάω κάπου στο εξωτερικό όπου υπάρχει κι ένα «αριστούργημα» του συγκεκριμένου αρχιτέκτονα, οι ντόπιοι είναι έξαλλοι. Η περιβόητη γέφυρα στη Βενετία, με το οπτικό illusion εδώ σκαλί, εκεί σκαλί, πού είναι το σκαλί; (δεν μπορούσε να αποφασίσει φαίνεται και έκανε τη μισή γέφυρα με σκαλοπάτια και την άλλη μισή επίπεδη) είναι επικίνδυνη ζώνη. Όσοι δεν έχουν κινηθεί με μηνύσεις, μιας και τα ατυχήματα λόγω ολισθηρότητας είναι καθημερινά, απλά την αποφεύγουν όταν βρέχει (και βρέχει συνέχεια στη Βενετία). Η συγκεκριμένη γέφυρα έχει κι ένα μηχανισμό για να μπορούν να τη διασχίσουν και άτομα σε αναπηρικά αμαξίδια, που δε λειτούργησε ποτέ, πέρα από την ημέρα των εγκαινίων. Κατά τ’ άλλα «Είναι ένα στολίδι για την πόλη». Για τη Βενετία! Που είναι ένα στολίδι ολόκληρη. Και μην κάνουν κάτι οι Ευρωπαίοι γείτονες, να σπεύσουμε κι εμείς.
Το λογικό είναι η ανθρώπινη ζωή να έχει πολύ μικρότερη διάρκεια από ένα κτίριο, μια γέφυρα, ένα μνημείο. Κι όμως, ίσα που πρόλαβε να φυσήξει τα 18 κεράκια του το στέγαστρο στο ΟΑΚΑ και το γήρας το έχει καταβάλει. Σκουριά, προβλήματα στατικότητας, χαμένα εγχειρίδια συντήρησης. Ο γιατρός σύστησε κατάκλιση και ξεκούραση. Κι ας αθλούνταν εκεί καθημερινά τόσοι άνθρωποι.
Δεν καταστροφολογούμε, δε θα πέσει στα κεφάλια μας (μάλλον), αλλά η Ακρόπολη, η πυραμίδα του Χέοπα, το Μέγα Σινικό Τείχος πώς τα κατάφεραν κι εμείς που έχουμε τόσα μέσα, τόση τεχνολογία, τόσα τερτίπια για να ’μαστε και ασφαλείς και μουράτοι, βάζουμε λουκέτα; Όλο μόστρα και ουσία μηδέν.
