Στις αρχές του 20ού αιώνα, το Παρίσι, όπως και πολλές πόλεις παγκοσμίως, βίωνε ραγδαίες αλλαγές λόγω της εξάπλωσης των μηχανοκίνητων μεταφορών. Τα ταξί με βενζινοκινητήρες έκαναν την εμφάνισή τους στο Παρίσι το 1899, ενώ το 1903 παρόμοια οχήματα κυκλοφορούσαν και στο Λονδίνο. Η Νέα Υόρκη ακολούθησε το 1907. Το ταξί είχε γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της αστικής ζωής, καθώς η ανάπτυξη του ταξιμέτρου συνέβαλε στη δικαιότερη χρέωση των επιβατών, ενισχύοντας τον επαγγελματισμό του κλάδου.
Παρότι η οδήγηση ταξί θεωρούνταν ανδροκρατούμενο επάγγελμα, ορισμένες πρωτοπόρες γυναίκες, όπως η Ινές Ντεκουρσέλ, αψήφησαν τα στερεότυπα της εποχής και κατέκτησαν τη θέση τους στον χώρο αυτό. Η Ντεκουρσέλ συχνά αναφέρεται ως μία από τις πρώτες γυναίκες που απέκτησαν άδεια οδήγησης ταξί στο Παρίσι. Το 1908, σε μια εποχή που τα αυτοκίνητα ήταν ακόμα καινοτομία, η άδειά της θεωρήθηκε σημαντικό επίτευγμα, το οποίο προβλήθηκε έντονα από τα μέσα ενημέρωσης. Η Ντεκουρσέλ έγινε σύμβολο της συμμετοχής των γυναικών σε επαγγέλματα που παραδοσιακά θεωρούνταν ανδρικά, με τη μορφή της να εμφανίζεται συχνά σε εφημερίδες και καρτ ποστάλ.
Ωστόσο, ο τίτλος της πρώτης γυναίκας οδηγού ταξί στο Παρίσι αμφισβητήθηκε. Η Γκαμπί Ποχλέν, μια άλλη πρωτοπόρος οδηγός, υποστήριξε πως είχε ξεκινήσει να οδηγεί ταξί ήδη από το 1906. Παρόμοιες διεκδικήσεις έφεραν στο προσκήνιο και άλλες γυναίκες, όπως η κυρία Ντυφό-Σαρνιέ, που φέρεται να έλαβε την άδεια της το 1907. Όλες αυτές οι γυναίκες ήταν μέρος μιας γενιάς που αμφισβήτησε τους παραδοσιακούς ρόλους και άφησε το αποτύπωμά της στην ιστορία.
Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της Ινές Ντεκουρσέλ ήταν ότι διέθετε πιστοποιήσεις τόσο ως οδηγός αμαξών όσο και ως οδηγός μηχανοκίνητων ταξί, συνδυάζοντας έτσι την παραδοσιακή και τη σύγχρονη μορφή μεταφορών. Αυτό την έκανε να ξεχωρίζει και ενίσχυσε την εικόνα της ως σύμβολο της αλλαγής σε μια εποχή που οι γυναίκες άρχιζαν να διεκδικούν νέους ρόλους στη δημόσια και επαγγελματική ζωή.
Η πορεία προς την απόκτηση άδειας οδήγησης ταξί για τις γυναίκες εκείνη την εποχή δεν ήταν εύκολη. Όλοι οι υποψήφιοι, ανεξαρτήτως φύλου, έπρεπε να είναι άνω των 18 ετών και κάτοικοι Παρισιού. Οι γυναίκες έπρεπε να εγγραφούν στην Αστυνομική Διεύθυνση και να περάσουν εξετάσεις που δοκίμαζαν τις γνώσεις τους για τους δρόμους της πόλης, καθώς και τις οδηγικές τους ικανότητες. Η πρακτική δοκιμασία οδήγησης ήταν ιδιαίτερα απαιτητική λόγω των τεχνικών περιορισμών των πρώτων αυτοκινήτων.
Ακόμα και όταν αποκτούσαν την άδεια, οι γυναίκες έρχονταν αντιμέτωπες με την εξαντλητική πραγματικότητα του επαγγέλματος. Οι οδηγοί ταξί εργάζονταν συχνά έως και 16 ώρες την ημέρα για χαμηλές αμοιβές, ενώ οι μεγάλες εταιρείες ταξί προτιμούσαν να προσλαμβάνουν άνδρες με μεγαλύτερη εμπειρία. Παρ’ όλα αυτά, γυναίκες όπως η Ντεκουρσέλ κατάφεραν να διακριθούν, ανοίγοντας το δρόμο για τις επόμενες γενιές.
Το επίτευγμα της Ντεκουρσέλ δεν ήταν απλώς μια προσωπική νίκη, αλλά αντανάκλαση των ευρύτερων κοινωνικών αλλαγών. Η αυξανόμενη παρουσία των γυναικών στη δημόσια και επαγγελματική σφαίρα αποτελούσε ένδειξη της μεταβολής των αντιλήψεων σχετικά με τους ρόλους των φύλων. Οι γυναίκες διεκδικούσαν τη θέση τους σε επαγγέλματα που παραδοσιακά θεωρούνταν ανδρικά, συμβολίζοντας ένα νέο πνεύμα νεωτερικότητας.
Η Ινές Ντεκουρσέλ έχει μείνει στην ιστορία ως σύμβολο της γυναικείας ενδυνάμωσης σε μια εποχή μεγάλων κοινωνικών και τεχνολογικών αλλαγών. Παρά τα εμπόδια, η επιμονή και η επιτυχία της σε ένα ανδροκρατούμενο επάγγελμα βοήθησαν να ανοίξει ο δρόμος για τις μελλοντικές γενιές γυναικών. Είτε ήταν η απόλυτη πρώτη είτε όχι, η κληρονομιά της ως μία από τις πρώτες γυναίκες οδηγούς ταξί στο Παρίσι έχει εξασφαλιστεί στην ιστορία, αποδεικνύοντας πως το φύλο δεν πρέπει να αποτελεί εμπόδιο στις φιλοδοξίες και τις ικανότητες.
Φωτογραφίες και πληροφορίες: https://rarehistoricalphotos.com/
