Αδυνατώ να σκεφτώ κάτι ανάλαφρο, δροσερό και καλοκαιρινό.
Μιλώ με πολύ κόσμο, ετερόκλητο, αντιθετικό μεταξύ του, διαφοροποιημένο ηλικιακά-κοινωνικά-ιδεολογικά. Αλλά και οι άνθρωποι του περιοδικού, ειδικά οι του εμπορικού, μιλούν με ένα ακόμα μεγαλύτερο πλήθος, το ίδιο ή και περισσότερα ετερόκλητο, και μας μεταφέρουν αυτό το υπέροχο και «ασυνάρτητο» ψηφιδωτό. Αυτό το ψηφιδωτό που πλάθεται και πλάθει, που ξεπέφτει και ξεσηκώνεται, που είναι υποκείμενο και συνάμα αντικείμενο.
Σε μια τέτοια συζήτηση γεννήθηκε και η ιδέα για αυτό το μικρό κείμενο.
Η πρώτη κατάσταση, που δίνει τον τόνο, είναι η διαδικτυακή. Είναι τα σόσιαλ. Είναι τα κατεβατά κειμένων που αναπαράγουν αφηγήματα, επιλεκτικές κρίσεις με μπόλικο δογματισμό και επιθετικότητα. Το χειρότερο είναι οι συζητήσεις και αντιπαραθέσεις στους σχολιασμούς, όπου ο ένας κατατροπώνει τον άλλον, που τον πυροβολεί και που βγάζει όλη την καταπιεσμένη του φύση και ανασφάλεια. Αυτή η κατάσταση είναι μια οικτρή μειοψηφία, που απλά κάνει φασαρία μέσα σε ένα μικρό δυαράκι.
Η δεύτερη κατάσταση είναι τα σινάφια. Είναι αυτές οι «κάστες» που οριοθετούνται αντιθετικά με την υπόλοιπη κοινωνία, υποτιμούν τον περίγυρο, αναπτύσσουν χούγια και καμώματα, δικαιώματα και μισητούς εχθρούς. Που δεν αντέχουν τον μέσο όρο, με ένα κάρο ιδεοληψίες στο κεφάλι τους που τις νομίζουν ιδεολογία. Με παντελή άγνοια της ιστορίας και με έναν υπερδιογκωμένο ελιτισμό και ατομισμό. Αυτή η κατάσταση είναι μια ακόμα οικτρή μειοψηφία, που απλά κάνει φασαρία σε ένα μικρό δυαράκι και αυτή, μοιράζοντας ασύστολα ταμπέλες σε όσους δεν συμφωνούν μαζί της.
Και οι δύο βλέπουν τον ίσκιο τους και νομίζουν πως είναι το μπόι τους.
Υπάρχει μια τρίτη κατάσταση. Πέρα από τα δυαράκια… Αυτό το ψηφιδωτό που περιέγραψα στην αρχή του κειμένου. Διασκορπισμένη, χαμένη, ξεχασμένη από όλους, παρατημένη, που όμως μάχεται όπως μπορεί να κρατηθεί στην επιφάνεια. Να μείνει ζωντανή, ανθρώπινη και ελπιδοφόρα. Δεν έχει ιδεολογία – και καλά κάνει. Δεν έχει σινάφια, ενίοτε τα κοροϊδεύει – και καλά κάνει. Δεν νιώθει το πολίτικαλι κορέκτ – και καλά κάνει. (Γι’ αυτό οι σοσιαλμανείς και τα σινάφια την αποφεύγουν όπως ο διάολος το λιβάνι).
Αυτή η ζωντανή μα διασπασμένη κατάσταση, δεν τσιμπάει εύκολα, απορρίπτει και δεν εμπιστεύεται, δεν πολυφαίνεται, και βέβαια δεν γεμίζει το μάτι στις κάθε είδους εξουσίες. Και με ένα τρόπο κρατάει όρθια την κοινωνία.
Με μια έννοια είναι η πραγματική ζωή.
Ελπίζω και πιστεύω στις κρίσιμες στιγμές που έρχονται να σώσει την κατάσταση όπως έχει κάνει τόσες φορές στην Ιστορία μας. Γιατί αν περιμένουμε από τους μπαρουτοκαπνισμένους του ίντερνετ και των σιναφιών… σωθήκαμε.
Η πόλη ζει λοιπόν, και εμπνέεται από αυτή την τρίτη κατάσταση.
Ραντεβού τον Σεπτέμβρη!
Υ.Γ.1: Καλωσορίζουμε το νέο μέλος της ομάδας στο Εμπορικό Τμήμα Θεόδωρο Διαμαντόπουλο, εκ Θεσσαλονίκης.
Υ.Γ.2: Ευχαριστώ τη Θεοδώρα Γ. και τον Ανδρέα Μ. για τη συνδρομή τους! Και όλους αυτούς που θυμούνται ακόμα το Η Πατησίων Ζει!
