Οι ιδιότητές της (Επικοινωνιολόγος, Διδάσκουσα στο Ανοικτό Πανεπιστήμιο Κύπρου, Διευθύντρια Επικοινωνίας και Εκπαιδευτικών Προγραμμάτων στην Comicdom Press) εντυπωσιάζουν. Η ευγένεια και η αμεσότητά της περισσότερο. Η multitasker Λήδα Τσενέ, μια επιτυχημένη Ελληνίδα που παραμένει στην χώρα και δουλεύει σκληρά πάνω στα όνειρά της κυρίως, μιλά στο ΗΠΖ για τις σπουδές της, την καθημερινότητά της, αλλά και την δημοσιογραφία του σήμερα η οποία «έχει ανάγκη από νέα μυαλά».

1.Πού γεννηθήκατε και μεγαλώσατε; Ονειρευόσασταν από παιδί ό, τι κάνατε ακαδημαϊκά και επαγγελματικά αργότερα;

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα και συγκεκριμένα στο Χολαργό. Είχα την τύχη να φοιτήσω σε ένα εξαιρετικό δημόσιο δημοτικό σχολείο, το οποίο μου έδωσε πολλά ερεθίσματα για τη μετέπειτα σταδιοδρομία μου. Φανταστείτε, και μιλάμε για το τέλος της δεκαετίας του ’80, αρχές ’90, στο σχολείο αυτό διδαχθήκαμε πληροφορική, ερχόμενοι σε επαφή με γλώσσες προγραμματισμού, αλλά και τον θαυμαστό κόσμο της τεχνολογίας, μιλήσαμε για το περιβάλλον και την ανακύκλωση συμμετέχοντας ενεργά σε δράσεις, συμμετείχαμε σε ομαδικά αθλήματα. Νομίζω ότι πάντα ήθελα να ασχοληθώ με την επικοινωνία, απλά δεν είχα κατασταλάξει σε πιο συγκεκριμένο πεδίο. Από το Γυμνάσιο και μετά ήθελα να γίνω αθλητικογράφος, κάτι το οποίο δεν άλλαξε μέχρι και που έδωσα πανελλήνιες.

2. Ασχοληθήκατε ποτέ με κάτι άλλο; Ας πούμε…ως παιδί, διαβάζατε κόμικ; Υποθέτουμε πως ναι!

Ναι, φυσικά, διαφορετικά θα ήμουν το παιδί- θαύμα! Ασχολήθηκα με το μπαλέτο και το στίβο για αρκετά χρόνια. Μου άρεσε πάντα να διαβάζω, κυρίως λογοτεχνία. Και φυσικά comics, τα οποία έκλεβα από τον αδερφό μου, αλλά δεν μπορώ να πω ότι ήμουν και φανατική αναγνώστρια. Τα γνώρισα καλύτερα και τα αγάπησα περισσότερο, λίγο αργότερα.

3. Ποια ήταν, κατά την άποψή σας, η πρώτη σας μεγάλη επιτυχία, εκεί που αισθανθήκατε ότι κάνετε κάτι σημαντικό ή έστω πολύ όμορφο;

Νομίζω ότι όταν έπιασα για πρώτη φορά δουλειά, κάπου το 2004, αισθάνθηκα ότι όντως κατάφερα κάτι σημαντικό. Πολύ όμορφη και συνάμα σημαντική για εμένα ήταν και η πρώτη διοργάνωση του Comicdom Con Athens το 2006. Το γεγονός ότι είχαμε καταφέρει από το τίποτα και με μηδέν budget να στήσουμε ένα φεστιβάλ, το οποίο είχε ανταπόκριση ήταν κάτι συναρπαστικό.

4.Πότε και πώς ήρθε το comicdom στην ζωή σας;

Μεγάλη ιστορία… Το Comicdom το έφερε στη ζωή μου, ο φίλος μου ο Γιάννης το 2004, καθώς ο ίδιος ήταν μέλος της ομάδας που τότε έφτιαχνε το ομώνυμο fanzine. To 2005 αναμείχθηκα πιο ενεργά, μέσα από μια όμορφη σύμπτωση. Σε ένα ταξίδι μου στην Κοπεγχάγη, γνώρισα δύο σπουδαίους δημιουργούς, τον Bryan Talbot και τον Jeff Smith, με τους οποίους στη συνέχεια γίναμε και φίλοι. Τότε, διοργανώσαμε την επίσκεψή τους στην Ελλάδα, για ένα signing event. Και αυτή ήταν η αρχή για το φεστιβάλ, για τα εκπαιδευτικά μας προγράμματα αργότερα, ακόμα και για την Athens Comics Library.

5. Είστε ομολογουμένως ένας πολυάσχολος άνθρωπος. Ακολουθείτε κάποια ρουτίνα; Από ποια μέσα επιλέγετε να ενημερώνεστε σε καθημερινή βάση για την επικαιρότητα;

Multitasking και ρουτίνα για εμένα δεν πάνε μαζί. Δυστυχώς ή ευτυχώς, είμαι άνθρωπος που μου αρέσει να εμπλέκομαι σε διαφορετικά projects και να αναμειγνύομαι με ετερόκλητα πεδία. Όποιος βλέπει τον υπολογιστή μου, πάντα παρατηρεί τα πόσα tabs έχω ανοιχτά ταυτόχρονα. Ο τομέας της επικοινωνίας είναι δυναμικά εξελισσόμενος και πολύπλοκος επίσης. Για αυτό και θεωρώ ότι η μεγαλύτερη πρόκληση είναι κάποιος να παραμένει ενημερωμένος για όσα συμβαίνουν. Καθημερινά λοιπόν φροντίζω να επισκέπτομαι ειδησεογραφικά sites του εξωτερικού (μεγαλύτερα και μικρότερα), να τσεκάρω το feed μου στο twitter, όπως και συγκεκριμένα newsletters στα οποία είμαι εγγεγραμμένη. Περισσότερο όμως φροντίζω να ακούω, να προσπαθώ να αφουγκραστώ το τι συμβαίνει γύρω μου μέσα από τις αφηγήσεις των ανθρώπων που συναναστρέφομαι, τόσο σε προσωπικό, όσο και σε επαγγελματικό επίπεδο.

6.Δεν πέρασε ποτέ από τον νου σας να φύγετε κάπου στο εξωτερικό και να εργαστείτε στον τομέα σας εκεί ίσως και με καλύτερες απολαβές;

Πέρασε και έφυγε. Μου αρέσει η χώρα μας, με τα καλά και τα άσχημά της. Επίσης, είχα την τύχη να βρεθώ με ανθρώπους, τόσο στην ακαδημαϊκή, όσο και στην επαγγελματική μου πορεία, οι οποίοι αποτέλεσαν για εμένα λόγους να παραμείνω στην Ελλάδα.

7. Πριν την διδασκαλία, εργαστήκατε ως μάχιμη δημοσιογράφος κάπου;

Πέρασα κάποια περίοδο από την ΕΡΤ. Νομίζω όμως ότι τόσο αυτή μου η εμπειρία, όσο και κάποιες προηγούμενες, όντας φοιτήτρια, με απέτρεψαν από το να ασχοληθώ επαγγελματικά με τη δημοσιογραφία. Μου αρέσει να γράφω, μου αρέσει να επιχειρώ να αναλύσω και να ερμηνεύσω, μου αρέσει να μοιράζομαι τις σκέψεις μου και αυτό τελικά μου το προσέφερε, με καλύτερους όρους η έρευνα και η ακαδημία.

8. Δημοσιογραφία, επικοινωνία, δημόσιες σχέσεις. Ιδίως στις μέρες μας, αυτά συμπλέκονται έως και μπερδεύονται. Τι πιστεύετε επάνω σε αυτό;

Πάντα κάπως έτσι ήταν, αν ανατρέξει κανείς στην ιστορία των Μέσων και αυτό οφείλεται κυρίως στην αδυναμία των μιντιακών οργανισμών να αναπτύξουν ένα ξεκάθαρο επιχειρηματικό μοντέλο, το οποίο να βασίζεται 100% στην παραγωγή δημοσιογραφικού περιεχομένου. Πιστεύω ότι όσοι επιλέγουν να εργαστούν ως δημοσιογράφοι θα πρέπει να παραμένουν πιστοί, αν και δύσκολο, στη φύση του επαγγέλματος που είναι η αναζήτηση, η εξακρίβωση και η παρουσίαση της αλήθειας.

9. Γιατί να θέλει ένα νέο άτομο να σπουδάσει και να ασχοληθεί με την δημοσιογραφία σήμερα; Επαγγελματικά θα είναι δύσκολα, αφήστε που το επάγγελμα αυτό, όπως γνωρίζετε καλύτερα, κατηγορείται λόγω συγκεκριμένων ανήθικων πρακτικών ή και προσώπων.

Πιστεύω ότι σήμερα, περισσότερο από ποτέ, έχουμε ανάγκη από νέα μυαλά στη δημοσιογραφία. Το πεδίο είναι δύσκολο και οι συνθήκες ακόμα δυσκολότερες, ωστόσο πάντα θα υπάρχει χώρος για αξιόλογες φωνές οι οποίες υπηρετούν το δημόσιο συμφέρον, αναδεικνύουν τα σημαντικά ζητήματα της εποχής, δίνουν βήμα σε όσους περιορίζονται. Ταυτόχρονα, τα νέα τεχνολογικά εργαλεία κάνουν το επάγγελμα πιο συναρπαστικό από ποτέ, δίνοντάς σου ευκαιρίες να πειραματιστείς με διαφορετικούς τρόπους αφήγησης, να συνεργαστείς, να διαδράσεις με το κοινό.

10. Υπάρχει κάτι που λέτε διαχρονικά στους φοιτητές και τους συνεργάτες σας; Κάτι σαν δικό σας μότο, ας πούμε ή μια συμβουλή από την οποία βοηθηθήκατε κι εσείς στην ζωή σας;

Ως παιδί της επικοινωνίας μου αρέσουν πολύ οι ιστορίες. Γι’ αυτό και συχνά, μοιράζομαι μια ιστορία, η οποία πάντα με συναπρπάζει και με εμπνέει. Στην Ιαπωνία, υπάρχουν κάποιες γυναίκες, γνωστές ως Ama (που σημαίνει γυναίκα της θάλασσας), οι οποίες εδώ και πολλούς αιώνες βουτούν χωρίς εξοπλισμό σε μεγάλο βάθος, προκειμένου να βγάλουν στην επιφάνεια ένα σπάνιο μαργαριτάρι. Οι κολυμβήτριες αυτές βουτούν καθημερινά περισσότερες από πέντε φορές τη μέρα, μέχρι να φτάσουν το στόχο τους. Η ιστορία τους είναι ενδιαφέρουσα, όχι μόνο γιατί αποτελούν πρότυπο δυναμισμού και αυτοπεποίθησης, αλλά και γιατί αυτό που μας λένε είναι ότι κάποιες φορές πρέπει να βουτήξεις πολύ βαθιά για να βγάλεις στην επιφάνεια το δικό σου μαργαριτάρι. Και αν δεν τα καταφέρεις με την πρώτη, δεν πειράζει. Μπορείς να ξαναβουτήξεις.

11. Ποιους δικούς σας δασκάλους ή πρότυπα ανθρώπων μνημονεύετε;

Ο Δημήτρης Ποταμιάνος υπήρξε για εμένα καθοριστικός δάσκαλος στα χρόνια του διδακτορικού μου. Πέρα από εξαιρετικός καθηγητής, ήταν ένας άνθρωπος που μας έμαθε πώς να απολαμβάνουμε τη ζωή. Σε αυτόν χρωστάω και την αγάπη μου για την πιο δημιουργική γραφή στα ακαδημαϊκά κείμενα, αλλά και για την αμεσότητα της διδασκαλίας.