Με αφορμή την προηγούμενη «ανησυχία της εβδομάδας» μου, μου παραπονέθηκε ένας «φίλος» ότι δε γράφω αρκετά απλά και κατανοητά κι ότι εν ολίγοις δεν τρελαίνεται να με διαβάζει. Με πείραξε κάπως. Κανείς δεν καλοδέχεται την κριτική, θα μου πεις. Αλλά κάθισα και σκέφτηκα (και είδα ότι δε βαριέσαι, κάτι μπορώ να κρατήσω από την κουβέντα μας).
Πόση αλήθεια αντέχουμε; Ο πραγματικός μας εαυτός μένει καλά κρυμμένος στο 99% των περιπτώσεων, ακόμα κι από εμάς. Κάποιοι τολμηροί μπορεί να τα πουν έξω απ’ τα δόντια και να τολμήσουν αντί για μάσκα, να φορέσουν την αληθινή τους γνώμη. «Εμένα μου φαίνεται ότι σου πήγαινε καλύτερα το ξανθό», «Το αφεντικό σού μίλησε πολύ υποτιμητικά στο πάρτι τις προάλλες, ίσως πρέπει να βάλεις κάποια όρια», «Όχι δεν έχω χρόνο να κοιτάξω τώρα τις ζωγραφιές που έφτιαξε το 3χρονο παιδί σου». Όλα αυτά, ακόμα και να ειπωθούν με την πιο καλοπροαίρετη διάθεση και από κάποιον κοντινό μας άνθρωπο (γιατί αν δεν είναι κοντινός μας, αν δεν προϋπάρχει μια ασφαλής σχέση, να πάει να τα πει αλλού) συνήθως δεν μπορούμε να τα μεταβολίσουμε εύκολα.
Κι όμως, τέτοιους ανθρώπους χρειαζόμαστε στη ζωή μας. Ανθρώπους που να μας τα λένε όπως τα βλέπουν, ό,τι κι αν μας προκαλεί αυτό. Κι ας είναι σκληροί, κι ας γίνουν δυσάρεστοι. Δεν είναι πολλοί αυτοί που μπορούν να το κάνουν χωρίς φόβο, αλλά κι εμείς πόσο παλεύουμε για την ειλικρίνεια; Γιατί από εμάς ξεκινάει κι απ’ το πόσα δεχόμαστε, χωρίς να μουτρώσουμε. Δεν είναι αρκετοί οι κόλακες; Δεν έχουν λιώσει με τον καιρό τόσες και τόσες ψευδαισθήσεις; Φιλίες που χαλάνε, σχέσεις που τελειώνουν…πολλές γιατί διατηρούνται μέσα σε ψέματα χωρίς τελειωμό και απλά έρχεται μια στιγμή που δεν αντέχει άλλο όρθιο (το ψέμα), σαπίζει και βγαίνει μπροστά μας γυμνό κι εμείς πέφτουμε πράγματι απ’ τα σύννεφα. Φυσικά, όταν κάποιος σε νοιάζεται, δεν ψάχνει απλά να σου πετάξει διάφορες «αλήθειες» για να σε πληγώσει, αλλά ό,τι σου λέει, το λέει για να σε βοηθήσει. Αλλά κι εμείς, ας παροτρύνουμε τους ανθρώπους μας να λένε, να λένε, να εκφράζονται κι ας μην είμαστε παρεξηγησιάρηδες. Ας μάθουμε να αντέχουμε κάθε μέρα λίγη αλήθεια περισσότερη.
Υ.Γ.: Είμαι εξαιρετικά τυχερή που έχω τέτοιους «σκληρούς κι αμείλικτους» ανθρώπους στη ζωή μου. Με έχουν κάνει καλύτερη και «πλουσιότερη».
