Θεωρητικά, τον κόσμο τον βλέπεις όπως είσαι. Αν μέσα σου έχεις μόνο σκοτάδι, κυνισμό κι εγωπάθεια, αυτά θα διαγνώσεις και ως προβλήματα του σύγχρονου κόσμου. Αν μέσα σου κάνεις χώρο για ομορφιά, αγάπη και κατανόηση, ίσως λυγίσεις πολλές φορές μεν, αλλά θα συνεχίσεις να εκλύεις και να ελκύεις φως. Είπαμε, θεωρητικά.
Παρόλα αυτά, η ζωή ανακαλύπτει συνεχώς νέους, ευφάνταστους τρόπους να μας αλλάζει και να μας γονατίζει. Όταν ζεις για πολλά χρόνια στην αδηφάγα πρωτεύουσα, με τις κόρνες της, τους κατσούφηδες και (ακόμα χειρότερα, επιθετικούς) ανθρώπους της, είναι σχεδόν μαθηματικά βέβαιο ότι θα σκληρύνουν τα μέσα σου. Θα γίνεις τραχύτερος, θα βλέπεις καυγάδες στους δρόμους κι από εκεί που κατέβηκες ως αθώο παιδί της επαρχίας, ως ειρηνοποιό πνεύμα (και καλούσες πάντα ασθενοφόρα, και σταματούσες να βοηθήσεις και να δεις και να συμβουλεύσεις) θα αρχίσεις να λες όλο και περισσότερες φορές «ας τους να φαγώνονται» και να τρέχεις απ’ την άλλη, χωρίς να εμπλακείς. Και λίγο λίγο θα φτάσεις (για μένα λέω ναι) να ζεις σχεδόν 8 χρόνια στην Αθήνα και να μην ξέρεις πια αν έχεις κουραστεί και χρειάζεσαι διακοπές ή αν έχεις καταλήξει απλώς…γαϊδούρι.
Οι επαίτες είναι συχνό φαινόμενο. Άλλες φορές δίνω και το μετανιώνω, άλλες φορές δεν δίνω και το μετανιώνω. Άλλες φορές απλά δεν δίνω. Σκέφτομαι “Σήμερα μετράω τι έχω στην τσέπη, δεν μπορώ”. Και τελεία. Και δεν θα το ξανασκεφτώ μέχρι το επόμενο δίλημμα. Αυτό είναι ένα κομμάτι μου που δεν ήξερα ως τώρα. Ίσως είναι που μεγαλώνουμε και χάνουμε τον παιδικό ρομαντισμό μας. Στις γειτονιές που έχω ζήσει πετυχαίνεις κάθε τόσο ανθρώπους στα στενάκια να κάνουν χρήση. Ατυχήματα; Έχουμε δει όλοι πολλά. Καυγάδες, βρισίδια, χτυπήματα; Άλλα τόσα. Πλέον οι άνθρωποι πιάνονται στα χέρια για μια θέση πάρκινγκ. Και αναρωτιέμαι: πώς αντιστέκεσαι στην αγριότητα; Πώς μαθαίνεις τα όρια ανάμεσα στην προσωπική σου ευημερία και στην αναισθησία; Πότε ξέρεις ότι πρέπει όντως να μπεις στη μέση, ακόμα κι αν για σένα εκείνη την ώρα (ίσως και ετεροχρονισμένα) θα έχει προσωπικό κόστος; Γιατί είναι τόσο θολά τα όρια ανάμεσα στο «αγαπώ και προστατεύω τον εαυτό μου από αχρείαστο πόνο» και στο «θέλω να είμαι από αυτούς που θα βοηθήσουν. Πιστεύω στην αλλαγή»; Θέλω να ελπίζω ότι όσο μεγαλώνουμε γινόμαστε καλύτεροι κι όχι χειρότεροι άνθρωποι, αλλά εγώ βλέπω την πόλη αυτή να με σκληραίνει και δεν έχω ιδέα πως να αντισταθώ.
