Ο Θέμος Αναστασιάδης έφυγε από αυτήν την μάταια ζωή. Άνθρωπος των μίντια και της εξουσίας, όσο ζούσε έτυχε και της αναγνώρισης αλλά και της κριτικής. Δεν έκανε λίγα ο μακαρίτης (που λένε και στον καφέ μετά την τελετή), ούτε και θα λείψει σε πάρα πολύ κόσμο, που τον έβλεπε και τσαντιζόταν.
Πολλά μπορούν να γραφούν αλλά το ζήτημα είναι πότε και πως.
Αυτό που ζούμε αυτές τις ημέρες είναι οδυνηρό. Από την μία έχουμε την αγιοποίηση του. Καλός, χρυσός, άριστος, εξαιρετικός, πανμέγιστος. Και να τα αφιερώματα, και οι θύμησες και οι όμορφες στιγμές. Και αυτό όχι από τους ανθρώπους του, που ζουν την απώλεια και καλά κάνουν, αλλά από ένα ολόκληρο σύστημα που όλο ξεχνά…
Από την άλλη ένας αγριανθρωπισμός που εξαπολύει χυδαιότητες, βωμολοχεί, εμπαίζει και δεν σέβεται την στιγμή.
Η στάση μιας κοινωνίας απέναντι στον θάνατο είναι θέμα πολιτισμού. Ανεξάρτητα το ποιος ‘‘έφυγε’’, το πως ‘‘έφυγε’’. Είναι μια στιγμή που σκέφτεσαι πιο εσωτερικά και δεν ξεσκίζεις, ούτε προκαλείς με την αγιοποίηση.
Ούτε “καλό ταξίδι Θέμο μας”, ούτε ‘‘καλή όρεξη στα σκουλήκια’’ λοιπόν.
‘‘Βρε σκέψου φίλε μου, σκέψου φίλε μου, την ώρα, την ώρα, την ώρα που
θα φεύγεις’’
