Οι Τρεις Αδελφές (στη σπηλιά της Εκάτης), επανατελετουργοποιημένος Τσέχωφ στο λιβανισμένο (και με αποξηραμένο φασκόμηλο) «κελάρι» τού BIOS. Η πιο ενδιαφέρουσα δραματική πρόταση τής θεατρικής σαιζόν.
Ο ιατροφιλόσοφος Άντον Τσέχωφ αποδεικνύεται διαχρονικός στο διάβα τού Χρόνου. Τα οικολογικά μηνύματά του, τα ανθρωπιστικά ιδεώδη, ο ουμανισμός, η οξυμένη ενσυναίσθηση, η εργασιομανία του ως άσκηση Ελευθερίας, η κοινωνική του προσφορά ως ομολογία αγαθοσύνης, η διακωμώδηση των πάντων ως ένδειξη υψηλής νοημοσύνης, το μελοδραματικό χιούμορ ως απόδειξη αντισεισμικής λογοτεχνικής νοημοσύνης…
Τα έργα του τα χαρακτηρίζει ο ίδιος «κωμωδίες» (με την έννοια των κομεντί). Ανατέμνει τον κοινωνικό ιστό τής εποχής του με την φιλάνθρωπη επιμονή τού επιστήμονα που αντιπαρέρχεται τον πρόσκαιρο πόνο για το καλό τής Ιατρικής Επιστήμης.
Είναι ποιητής, διηγηματογράφος, σκωπτικός, ειρωνικός, σαρκαστικός, όπως οι αληθώς αποστασιοποιημένοι φιλόσοφοι τού παλαιού καλού καιρού, του επίμοχθου παρόντος και του φωτεινού μέλλοντος.
Τα πρόσωπά του αναδύονται ανάγλυφα από την κινούμενη άμμο τής μακρόσυρτης ανιαρής λάσπης τής βαλτωμένης μεταβατικής εποχής του που πέρασε από τον φεουδαρχικό Μεσαίωνα στην Βιομηχανική Επανάσταση χωρίς να μπορέσει να προβεί και στις ανάλογες ψυχοσωματικές αλλαγές. Το πολιτισμικό πρόσημο είναι αρνητικό σε περίοδο αλλαγών, οι παλινδρομήσεις δημιουργούν οξείες, βιτριολικές πολιτιστικές παρεμβάσεις που μήτε ευχάριστες μήτε ευπρόσδεκτες είναι. Ο πρωτόλειος κι ακατανόητος (στην εποχή του) «Πλατόνωφ» παίζεται τώρα ως χαρακτηριστικός τύπος τού σημερινού Ανθρώπου!
Όσο για εκείνες τις αντιθεατρικές, πληκτικές, γελοίες, παθητικές, αξιολύπητες «Τρεις αδελφές» που ηχούν πλέον ανεκδοτολογικά στη Συλλογική Συνειδητότητα κωδικοποιούν την μετέπειτα στατικότητα των ωρίμων μπεκετικών δραματικών σκιαγραφημάτων. Δεν είναι άνθρωποι, είναι σχηματικές αφαιρέσεις. Πλήττουν κι εργάζονται σαν να αργούν. Αργούν όπως πολλοί σύγχρονοι άνθρωποι πάνε καθημερινά στην μονότονη δουλειά τους. Υποκρύπτονται όμως κάτω από το «επίσημο» κείμενο αλήθειες για την αναγκαιότητα τής Πίστης (κάποιας πίστης, στην οποία όμως διαπιστώνει ο ιατρός-συγγραφέας προαπαιτεί μια κάποια σχετική «κλίση»). Ήδη ο υλισμός των ωφελιμιστών ανερχομένων αστών πλήττει θανάσιμα τον πνευματικό ηγέτη Αντώνιο Τσέχωφ. Ο νεοπλουτισμός τον αηδιάζει. Ο αρριβισμός τον απωθεί. Ο φαλλοκρατικός αυταρχισμός τον απωθεί, ακόμα και στην αντεστραμμένη εκδοχή του. Η έννοια τού «δασκάλου», τού «μάγου»-θεραπευτή, του προορατικού μεσολαβητή ανάμεσα στους κόσμους απάδει των ρεαλιστικών απαιτήσεων ενός χρησιμοθηρικού κόσμου. Οι πραγματιστές αδιαφορούν για κάθε τι που δεν μπορούν και δεν δύνανται να υλοποιήσουν.
Στην συγκεκριμένη παράσταση, ο σαμανισμός συναντάει τον ανιμισμό, ο πνευματισμός ερωτοτροπεί με την αρχαία τραγωδία (μέσω τού Σαίξπηρ) και οι σύγχρονοι «αστικοί μύθοι» εμπλουτίζουν ένα ξεπερασμένο αλλά όχι και «ληγμένο» κείμενο με άπειρη επαλληλία συνυποδηλώσεων.
Ακόμα και οι «Σπαρτιάτες» (όπως τους οραματίζεται ο Δυτικός Άνθρωπος) εντάσσονται εδώ, τουλάχιστον γραφιστικά (αν και όχι «γραφικά»).
Περιγραφικότητα και γραφικότητα δεν είναι συνώνυμα.
Εδώ υπερισχύει το στοιχείο της τελετουργίας. Η σωματικότητα γίνεται οργασμός τής δαμάλας Ιώς, της κυνηγημένης από τον θεόσταλτο οίστρο.
Αυτό όμως που προέχει και προεξέχει είναι η πατριαρχία: ο παρ’ ολίγος «εραστής» είναι φίλος τού πατέρα τους και τις θυμάται από μικρά κοριτσάκια. Εξακολουθούν και οι τρεις να είναι αφελείς (η κάθε μία με τον τρόπο τους), προστατευμένες στο κουκούλι τού ανδροκρατούμενου κόσμου, χωρίς το αυτόβουλον κι ανεξάρτητον των ελεύθερων οντοτήτων. Είναι αθύρματα, ανδρείκελα, κινούμενα, κούκλες που κινδυνεύουν να μετατραπούν σε σκιές. Ανθρωποποιούνται μόνον όταν «βάζουν μπρος τα δυο τους χέρια και σηκώνονται». Τότε δια της εργασίας, δια της παραιτήσεως, δια της αποδοχής τής συγκεκριμένης καταστάσεως, δια της παραδοχής τής δεδομένης συνθήκης εντάσσονται στην παραγωγική διαδικασία και το «σύστημα» τις αντιμετωπίζει ως λιπαντικό κι ουχί πλέον ως άμμο στα βιομηχανοποιημένα και βιομηχανικά γρανάζια του.
Τελικά, αυτά τα καλογραμμένα έργα είναι τόσο πλούσια που δεν εξαντλούνται εάν δεν παρέλθουν δύο-τρεις αιώνες. Ή και ποτέ δεν εξανεμίζονται.
Σπουδαία παράσταση, με ρυθμό, άποψη, αισθητική, πρωτοτυπία.
Η μελέτη που προηγήθηκε κι η εργασία που προαπαιτήθηκε είναι εμφανείς, ενυπάρχουν, εμπεριέχονται στο τέλειο αποτέλεσμα.
Πανάξιοι όλοι/όλες οι συντελεστές.
Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας
https://konstantinosbouras.gr
Info από το Δελτίο Τύπου:
Οι Τρεις Αδελφές
(στη σπηλιά της Εκάτης)
Σκηνοθεσία Δημήτρης Τσιάμης
Πρεμιέρα Παρασκευή 23 Φεβρουαρίου
BIOS (Πειραιώς 84, Αθήνα)
Η παράσταση Οι Τρεις Αδελφές (στη σπηλιά της Εκάτης) προσεγγίζει το έργο του Α.Τσέχωφ και τη διαδρομή των ηρωίδων του ως μια διαβατήρια τελετή. Συνδέει τα τσεχωφικά πρόσωπα με διαφορετικές εκδοχές του αρχέτυπου των τριών γυναικών αδελφών (Τρεις Μάγισσες, Τρεις Μοίρες, Τρεις Χάριτες) καθώς και με την τρίμορφη Εκάτη, και διερευνά τη σχέση μας με το χρόνο και το πεπρωμένο, με το νόημα της ζωής και την αναζήτηση της ευτυχίας, με τη θηλυκή αρχή, το άγνωστο και το μυστικό.
Οι Τρεις Αδελφές ασφυκτιούν σε ένα τόπο και σε ένα παρόν που δεν τους επιτρέπει να υπάρξουν ολοκληρωμένες, να αξιοποιήσουν τις γνώσεις τους και να ζήσουν. Αδυνατούν να συμφιλιωθούν με το χρόνο που περνάει, τη νεότητα και την ομορφιά που χάνονται και τη μνήμη που εξασθενεί. Ονειρεύονται την ευτυχία και ελπίζουν να τη βρουν σε κάποια μελλοντική επιστροφή στη δική τους γη της επαγγελίας, στη Μόσχα. Οι συνθήκες της ζωής τους όμως όλο και χειροτερεύουν και τις οδηγούν σε μια σκληρή δοκιμασία, σε μια δύσκολη μετάβαση και στη συνειδητοποίηση πως «η ευτυχία δεν είναι τόπος».
Η παράσταση Οι Τρεις Αδελφές (στη σπηλιά της Εκάτης) εστιάζει στην πνευματική διαδρομή των τσεχωφικών τριών γυναικών, στις εσωτερικές συγκρούσεις και στις πολλαπλές μεταμορφώσεις τους. Ένας άνδρας τις συνοδεύει στην κατάβαση τους στην «σπηλιά της Εκάτης» και τις στηρίζει στο πέρασμα τους από το σκοτάδι στο φως και στον αναγεννημένο τους εαυτό. Η φιλοσοφία του για το σκοπό της ζωής και οι προφητείες του για ένα μέλλον φωτεινό εμπνέουν στις τρεις γυναίκες μια νέα στάση ζωής με αίσθημα ευθύνης απέναντι στις μελλοντικές γενιές.
Οι Τρεις Αδελφές, ως φυσικά, μεταφυσικά ή μυθολογικά όντα, είναι πάντα τρεις μυστηριώδεις αδελφές συνδεδεμένες μεταξύ τους με έναν τρόπο αινιγματικό και μία ισχυρή θηλυκή δύναμη. Γυναίκες που συνεργάζονται και ενεργούν ως μία ύπαρξη για έναν κοινό σκοπό. Οι Τρεις Αδελφές της παράστασης εξέρχονται από τη «σπηλιά της Εκάτης» με μία καινούρια γνώση, με πίστη, αλλά και με τη δύναμη να επηρεάσουν το πεπρωμένο τους.
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Σκηνοθεσία/ δραματουργική επεξεργασία: Δημήτρης Τσιάμης
Εικαστική σκηνογραφία/κοστούμια: Μαίρη Ζυγούρη
Επιμέλεια κίνησης: Ελένη Χατζηγεωργίου
Σχεδιασμός Φωτισμού: Εβίνα Βασιλακοπούλου
Βοηθοί σκηνοθέτη: Θεώνη Σιδεράκου, Λουκάς Παπουτσής
Επικοινωνία: Χρύσα Ματσαγκάνη
Φωτογραφίες: Κωστής Καλλιβρετάκης/ Επεξεργασία εικόνας: Μαίρη Ζυγούρη
Video Trailer: Γιώργος Αποστολόπουλος
Παραγωγή: Εταιρία Θεάτρου PER THEATER FORMANCE
Ερμηνεύουν (αλφαβητικά): Λυσάνδρα Αναστασοπούλου, Μάιρα Γραβάνη, Αλίκη Στενού, Δημήτρης Τσιάμης
Πληροφορίες Παράστασης
Παραστάσεις: Από Παρασκευή 23 Φεβρουαρίου έως Κυριακή 7 Απριλίου 2024
Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Παρασκευή, Σάββατο στις 21:00, Κυριακή στις 20:00
Διάρκεια παράστασης: 90’
Τιμές εισιτηρίων
Γενική Είσοδος: 14€
Μειωμένο: 10€
Προπώληση εισιτηρίων: MORE.COM
http://5vrseh.ttu.cc
Bios
Πειραιώς 84, 10435, Αθήνα
http://pireos84.bios.gr/
Πληροφορίες και τηλ. κρατήσεων: 2103425335
Η παράσταση επιχορηγείται από το Υπουργείο Πολιτισμού & Αθλητισμού
