Βλέπω λίγες ευτυχώς ιντερνετικές συγκρούσεις γύρω από στιγμές της δύσκολης καθημερινότητας μας. Εύκολο να πάρεις μέρος σε όλα αυτά. Π.χ. χειροκροτάμε στα μπαλκόνια αυτούς που λίγο καιρό πριν, όταν απεργούσαν για την δημόσια υγεία τους βρίζαμε σαν κάστα και βολεμένους. Τώρα υποκλινόμαστε μπροστά τους…
Τι νόημα έχει να μπούμε σε έναν τέτοιο ανταρτοπόλεμο αυτήν την στιγμή; Κατά την προσωπική μου γνώμη, κανένα. Μόνο φασαρία μπορεί να φέρει κάτι τέτοιο.
Ο φίλος μου ο Ουμπέρτο καυτηριάζει τη “συλλογικότητα των μπαλκονιών” και λέει το πολύ απλό. “Μέχρι τώρα δε ξέραμε ποιος μένει δίπλα μας, τώρα στα δύσκολα φοράμε ένα δήθεν κουστούμι και χειροκροτάμε, θεατές σε ένα πόλεμο που έχει ξεσπάσει εδώ και καιρό…”
Τα ακούω όλα αυτά με ενδιαφέρον, πικρό ενδιαφέρον, μιας και είναι πικρές αλήθειες.
Όμως, η ανθρωπότητα γίνεται καλύτερη μετά από καταστροφές. Ανάμεσα από δύο παγκόσμιους πολέμους ή ανάμεσα από μεγάλες ανθρωπιστικές καταστροφές. Σε στιγμές κρίσεις, υπάρχει μια επανατοποθέτηση του ατόμου απέναντι στον εαυτό του, στις ιδέες, στην κοινωνία, στις αξίες της ζωής. Μετά από λίγο ξεχνιόμαστε… Μέχρι να ξαναπληρώσουμε το αντίτιμο. Ξανά και ξανά. Όλο και πιο οδυνηρά. Ποτέ δεν ξέρεις, σαν ανθρωπότητα, εάν θα ‘χεις ακόμα μία ευκαιρία. Και αυτό, όσο να ‘ναι, σου δημιουργεί ένα σοκ.
Χτες, ο πρωθυπουργός της χώρας είπε κάτι που πριν λίγο καιρό ακουγόταν γραφικό. Οι ανθρώπινες ζωές πάνω από την οικονομία. Είναι αντιφατικό. Τόσο ανθρώπινο, μα τόσο μακρινό λίγους μήνες πριν. Δεν τον κατηγορώ για υποκρισία. Δεν τον κατηγορώ για τίποτα σαν άτομο. Δεν έχει νόημα…
Ξέρω πως μερικοί θα πουν πως δεν είναι η στιγμή, αλλά εγώ δεν συμφωνώ. Τώρα είναι η στιγμή-όχι να βρίσουμε τον μπαλκονάτο, τον πιτσιρικά, τον απέναντι- αλλά να θέσουμε ένα τεράστιο ΓΙΑΤΙ ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ;
Ο τρόπος που παράγουμε, καταναλώνουμε, επιβιώνουμε, ζούμε και αναπαραγόμαστε είναι ένας τεράστιος ιός στο σώμα όλης της ανθρωπότητας. Ο βιασμός της φύσης, αλλά και του πυρήνα του Ανθρώπου, το κυνηγητό του κέρδους με όποιον τρόπο, η αποξένωση του ανθρώπου από την φύση, από τον διπλανό του, αλλά και από τον ίδιο του τον εαυτό. Αυτά ήταν η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ προ κορονοϊού.
Ενώ δεν είναι ώρα λοιπόν για φασαρίες και τσαμπουκάδες, είναι ώρα για να αναλογιστούμε το ΓΙΑΤΙ! Υ.γ. Έπρεπε να έρθει η πανδημία για να δούμε πώς “λεφτά υπάρχουν”;
Είμαστε υπέρ όλων των εκδηλώσεων αλληλεγγύης, στήριξης και ανύψωσης του ηθικού. Δεν κρίνουμε ποιος και γιατί το κάνει, τι έκανε πιο πριν κλπ. Μπλοκάρουμε όλες τις βίαιες τοποθετήσεις, προϊόν πανικού και άκρατου εγωισμού. Προσπαθούμε να βγάλουμε τεύχος με κύριο θέμα ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΣΕ ΣΥΝΟΧΗ Η’ ΣΕ ΠΑΝΙΚΟ; Αν δεν τα καταφέρουμε, θα το βγάλουμε διαδικτυακά. Μπορεί να ζητήσουμε και την στήριξή σας. Ενισχύουμε το site μας με κείμενα, συνεντεύξεις, χαλαρωτικές πινελιές, απόψεις που να κρατούν μια ανθρώπινη στάση σε όλη τη φάση.
