Για δες καιρό που διάλεξε
Πρέπει να μιλήσουμε για την άνοιξη, το ‘χουμε ανάγκη και εκείνη επίσης. Εμείς για να αισιοδοξούμε, εκείνη για να συνεχίσει να έρχεται. Οι Έλληνες κοιτάμε τις ανθισμένες αμυγδαλιές, οι Ιάπωνες τις κερασιές. Η Άνοιξη έρχεται, η φύση ξυπνά, οι νεράιδες χορεύουν στις πηγές, οι πασχαλίτσες θεριεύουν κλπ κλπ (η μοίρα των προβάτων ας μείνει ασχολίαστη).
Όμως υπάρχει και η ατάκα του Γιώργου Κιμούλη με την οποία ξεκινά τον ρόλο του στην παράσταση “Το παγκάκι”. Λέει, “δύσκολα τα πράγματα ε;” κοιτώντας μας στα μάτια, και μας επαναφέρει σε μία “χειμωνιάτικη πραγματικότητα”. Δεν ξέρω τι από τα δυο κερδίζει, η Άνοιξη ή το “δύσκολα τα πράγματα”; Ο καθένας παίρνει αυτό που θέλει. Και τα δύο αληθινά είναι.
Το τελευταίο διάστημα μια σειρά από πράξεις μας κλυδωνίζουν σαν κοινωνία. Αυτοκτονίες, δολοφονίες, δολοφονίες και αυτοκτονίες μαζί, κακοποιήσεις. Απάνθρωπες συμπεριφορές, η 90χρονη που συλλαμβάνεται, ο ταξιτζής που κατεβάζει την ταρίφα… ο βιαστής πατέρας ενός πεντάχρονου παιδιού, οι τύποι που κλέβουν την επόμενη το σπίτι της Βουλγάρας και του Πτέραρχου (δολοφονημένη η πρώτη, δολοφόνος και αυτόχειρας ο δεύτερος, οπότε άδειο το σπίτι άρα μπουκάρουμε…).
Οι νεραντζιές μυρίζουν πολύ ωραία στην οδό Άνδρου το σούρουπο.
Το αίμα δεν βγαίνει εύκολα από το κάθισμα.
Στου Φιλοπάππου έχουν μαζευτεί εκατοντάδες πουλιά, μέχρι και κουκουβάγιες.
Ο συρμός δεν προλαβαίνει να σταματήσει, τίποτε δεν έμεινε.
Πρώτος καφές στην πλατεία, να σε χτυπά ο ήλιος, η πρώτη κουβέντα για το καλοκαίρι.
Πόσα δευτερόλεπτα διαρκεί η πτώση ενός 4χρονου από τον 5ο όροφο και πόσα ενός ενήλικα;
Εάν όλοι μας, σαν κοινωνία ήμασταν ένας άνθρωπος, θα είχαμε πάθει αυτοάνοσο. Ο “χορός του Ζαλόγγου”, άνοιξη 2019.
“Την μαμά μου δεν την έχω ξεχάσει, για αυτό παίρνω ακόμα την σύνταξή της, χρόνια μετά τον θάνατό της”.
“Ήταν 16αρης, ήξερε πολύ καλά τι έκανε, είμαι νόμιμος”.
“Το Καστελόριζο δεν είναι στο Αιγαίο”.
“Ο Βουκεφάλας, γκανιάν του εθνικισμού”.
Η Άνοιξη άντεξε χειρότερα. Ο Κιμούλης ξαναλέει στο τέλος. “Δύσκολα τα πράγματα ε”;
Δύσκολα μα ανοιξιάτικα.