Δημήτρης Ζερβουδάκης: «Ο κίνδυνος να χάσουμε την ψυχή μας είναι μεγάλος και υπαρκτός»

Ένας από τους πιο σημαντικούς τραγουδοποιούς, ο Δημήτρης Ζερβουδάκης έχει υπογράψει τραγούδια «σταθμούς» στην ελληνική μουσική σκηνή. Τα «Ανείπωτά» του δεν μπορούν να λείπουν από την λίστα κανενός που διατείνεται ότι αγαπά και εκτιμά το ελληνικό τραγούδι.

Μαζί με την Μελίνα Κανά, ο Ζερβουδάκης έρχεται τα Σάββατα του Μάρτη στη νέα μουσική σκηνή ΒΑΒΕΛ για να παίξει τα τραγούδια του, με όλη τη νοσταλγία, την ειλικρίνεια και την τρυφερότητά τους.

Σε καιρούς γεμάτους αδικία και τραύματα, ίσως η μουσική φέρει την δική της δικαιοσύνη και φτιάξει μια αγκαλιά που χωρά εκείνους που την χρειάζονται. Προτού κλείσουμε τραπέζι για χάρη του Δημήτρη (και της Μελίνας, φυσικά!) είπαμε να μιλήσουμε μαζί του. Λακωνικά, απλά και στρωτά, όπως κι εκείνος αγαπά.

Η μουσική, όπως και η πόλη, ζουν και κατεργάζονται τις δικές τους επαναστάσεις, όσο εμείς φτιάχνουμε τον δεύτερο καφέ της μέρας μας για να διαβάσουμε ή να γράψουμε μια συνέντευξη.

Κύριε Ζερβουδάκη, έχετε δηλώσει στο παρελθόν ότι η μουσική είναι ένα μέσο ελευθερίας. Θεωρείτε ότι η σημερινή μουσική βιομηχανία αφήνει χώρο για αυτή την ελευθερία;

Κάθε δημιουργική καταφυγή αποτελεί μέσο ελευθερίας. Ειδικά μιλώντας για την Τέχνη ένας λόγος παραπάνω. Η σύνδεση της Τέχνης με την μεγάλη εικόνα της ζωής, αποτελεί έναν μηχανισμό αντίληψης και ερμηνείας της. Η μουσική βιομηχανία αναδιανέμει για μια ακόμη φορά την παραγόμενη υπεραξία αξιοποιώντας την αλματώδη ανάπτυξη της τεχνολογίας, φλερτάροντας ακόμη και με την κατάργηση του ανθρώπου. Η σύμπραξη με τους μαικήνες του πλούτου, δημιουργεί μέσα από ανάθεση καλλιτεχνικό έργο δυστυχώς με ταξικό πρόσημο υπέρ του. Ο κίνδυνος να χάσουμε την ψυχή μας είναι μεγάλος και υπαρκτός.

Ποιο είναι το πιο συγκινητικό ή απρόβλεπτο περιστατικό που σας έχει συμβεί σε συναυλία σας;

Η συμμετοχή του κοινού με πολιτικά συνθήματα. Κάτι που συνέβη για μια ακόμη φορά πρόσφατα με αφορμή το έγκλημα των Τεμπών.

Είστε από τους καλλιτέχνες που αγαπούν τις συνεργασίες και τις συμπράξεις. Άνοιξη με την Μελίνα Κανά, λοιπόν. Τι σημαίνει για εσάς αυτή η συνέργεια και ποιος είναι οι κοινός μουσικός και ανθρώπινος κώδικας που σας συνδέει με την σπουδαία ερμηνεύτρια;

Η σύνδεση των ανθρώπων μέσα από τα τραγούδια, είναι κάτι που συμβαίνει αποκλειστικά στη σφαίρα του ονείρου και περιέχει τον σπόρο για νέες πραγματικότητες. Μην ξεχνάτε πως με την Μελίνα μάς συνδέει η εντοπιότητα. Έστω και με κάποια μικρή χρονική διαφορά «ζυμωθήκαμε» σε ένα κλίμα, στα γόνιμα χρόνια της φερόμενης ως Σχολή Θεσσαλονίκης. Η αγάπη μας για το ρεμπέτικο, το λαϊκό, το Δημοτικό τραγούδι, αποτελεί για εμάς συνδετικό υλικό. Η δίψα για νεωτερισμό, πειραματισμό μάς οδήγησε μέσα στα χρόνια, σε κοινούς τόπους. Μας ώθησαν κοινές φυγόκεντρες δυνάμεις. Αυτό θεωρώ πως σαφώς ορίζεται και από το ρεπερτόριό μας πλέον. Ωστόσο από την πρώτη στιγμή της προσπάθειάς της, οι επιλογές της στην διαμόρφωση αυτού του ρεπερτορίου αλλά και συνολικά της καλλιτεχνικής της διαδρομής, ήταν απολύτως ποιοτικές και μονάκριβες. Πράγμα δύσκολο που όμως το κέρδισε επάξια. Σε αυτό το σημείο επίσης θεωρώ πως συναντιόμαστε.

Πώς βλέπετε τη σύγχρονη ελληνική τραγουδοποιία; Υπάρχουν νέοι καλλιτέχνες που σας έχουν τραβήξει την προσοχή;

Δεν ξέρω πια τι θεωρείται νέο ταλέντο σε αυτόν τον τόπο. Όλα αυτά τα παιδιά που προχωρούν με τόση δυσκολία και σαρανταρίζοντας θεωρούνται ακόμη νέα ταλέντα; Δύσκολη και απογοητευτική συνθήκη. Ωστόσο είναι μαχητές, τους χαίρομαι και με συγκινούν. Τους ζηλεύω και λίγο γιατί έχουν μπροστά τους το ταξίδι. Αυτό να αναλογίζονται μπροστά στις δυσκολίες που καθημερινά αντιμετωπίζουν στο δρόμο για την καλλιτεχνική τους ολοκλήρωση. Και κάτι από εμένα ως προτροπή: να προσέχουν την υγειά τους, τον εαυτό τους. Θα μπω στον πειρασμό να σας προτείνω τον Νίκο Χρηστίδη που συμμετέχει στην παράστασή μας. Είμαστε τυχεροί για αυτόν μας τον πλούτο. Αυτή τη νέα σοδειά που θα φέρει με την σειρά της τη νέα σπορά.

Η μουσική σας πορεία είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη Θεσσαλονίκη και τη σκηνή της. Πώς βλέπετε τη μουσική εξέλιξη της πόλης μέσα στα χρόνια;

Η Θεσσαλονίκη των χαμένων ονείρων και των ανεκπλήρωτων προσδοκιών, παραμένει δημιουργική στην ψίχα της από ανάγκη. Η πολυπολιτισμικότητά της επανέρχεται σε περιόδους ιστορικών εξάρσεων, είτε ως πεδίο άσκησης ξένων φαντάρων, είτε σαν φυγόκεντρη τάση απελευθέρωσης. Δεν φοβάται τον πειραματισμό, τον νεωτερισμό αλλά και την οικειοποίηση διεθνών δομικών στοιχείων στην δημιουργικότητά της. Τα μουσικά σχολεία της σε όλες τις βαθμίδες, μας χαρίζουν έναν πλουραλιστικό αναδασμό του ταλέντου. Αντίστοιχα, όλα τα κτήρια του κέντρου φιλοξενούν δεκάδες μπάντες σε αυτοσχέδια προβάδικα. Συνεχίζει να τροφοδοτεί με εξαίρετους μουσικούς το μουσικό γίγνεσθαι. Πάντα ανοιχτόκαρδη και φιλόξενη στην αποκοτιά της συμπρωτεύουσας. Γεννά νέα ρεύματα και τάσεις άκοπα κι αυτή είναι η προσφορά της στη συλλογική συνείδηση.