Τι είναι πιο σώφρων να κάνεις σαν βρεθείς με τον Δημήτρη Ιατρόπουλο; Βραδάκι στην Ιπποκράτους κι εγώ αναρωτιέμαι αν πρέπει ν` ακολουθήσω τις σημειώσεις μου ή να επιχειρήσω μια συζήτηση …δίχως αύριο! Δημήτρη, σε λένε «ο πιο αναγνωρίσιμος Έλληνας ποιητής»…

Βρισκόμαστε στην Ιπποκράτους μέσα σε συνθήκες «ιπποκράτειες», δηλαδή πηγαινοέρχονται άρρωστοι που δεν το ξέρουνε πως είναι άρρωστοι αν και ο δρόμος αυτός αντέχει πάντα και είναι μια γλυκιά οδός στη σημερινή Αθήνα. Με γνωρίζουν οι περισσότεροι λοιπόν αλλά δε ξέρω πως με εισπράττουν…

Ο Δημήτρης Ιατρόπουλος συνεχίζει σήμερα να γράφει;

Καταρχήν όπως βλέπεις …ανασαίνω! Αυτό σημαίνει πως είμαι υποψήφιος όποτε τελειώσει η χρονική μου πίστωση να γράψω και το τελευταίο μου κείμενο που θα είναι υποπτεύομαι για τον επικήδειο μου. Δεν υπάρχει περίπτωση να σταματήσω να γράφω όσο ζω. Βέβαια δε θα πω αυτό που λέγανε κάποιοι παλιοί, ρομαντικοί ίσως ποιητές, «εγώ ζω για να γράφω». Όχι, εγώ «γράφω για να ζω».

Γράφουμε για τον εαυτό μας ή για τους άλλους;

Ξεκινάμε να γράφουμε με την θεία πεποίθηση ότι η ύπαρξή μας ενδιαφέρει και τους άλλους με έναν διαφορετικό τρόπο απ` ότι τους αφορά μια απλή ερωτική σχέση ή μια φιλία. Αυτή την διαφορετικότητα στην πρόθεση επαφής την περνάμε μέσα από την μητέρα των Τεχνών που είναι η ποίηση. Τώρα τι γράφουμε, πως το γράφουμε, γιατί το γράφουμε …ήδη έχουμε μπει στο δωμάτιο με τα θαύματα! Εκεί μας περιμένουν διαρκείς αποκαλύψεις.

Γράφοντας φτάνουμε στον πυρήνα του εαυτού μας; Είχες κάποτε μιλήσει για «αυτογνωσία μέσω της ποίησης».

Καταρχήν το ότι γράφουμε ξεκινάει ήδη από τον πυρήνα του εαυτού μας. Υπάρχει ένα βάθος μέσα μας από το οποίο αντλεί ο ποιητής ˙ ένα βάθος που σχετίζεται με το ομαδικό ασυνείδητο. Είχαν μιλήσει γι` αυτό οι -μετά τον Μεσαίωνα- εσωτεριστές. Σχετίζεται με το ότι είμαστε άνθρωποι πάνω στον πλανήτη Γη. Συνδεόμαστε με όλους τους υπόλοιπους, τόσο με τους προγενέστερους όσο και τους μεταγενέστερους. Συνδεόμαστε με ό,τι υπάρχει σε ανθρώπινο επίπεδο πέρα βέβαια από τη σύνδεση που υπάρχει -και- με τη Φύση, τα ζώα κτλ. Εκ των πραγμάτων ένα μήνυμα από τον μέσα εαυτό μας είναι να ξεκινήσεις να γράφεις, να γίνεις ποιητής. Να υπάρξεις ως ποιητής. Στο δρόμο βέβαια διαπιστώνεις πως αυτό το μήνυμα είναι και μια δημιουργική παγίδα. Ψάχνοντας, εξερευνώντας την εντολή που σου έχει δοθεί  -και έχεις όλο το δικαίωμα να αισθανθείς «επιλεγμένος», αλίμονο στον ποιητή που δεν είναι ψώνιο!- ανακαλύπτεις πως αρχίζεις να γίνεσαι αλλιώτικος άνθρωπος. Αλλάζεις γράφοντας. Δεν το ξέρεις αλλά συμβαίνει. Πρόκειται για μια γλυκιά αλλαγή που δεν είναι παντελώς ξεκάθαρη αλλά πάντα μας οδηγεί προς τα μπρος. Συμβαίνει καθώς δημοσιεύεις την ποίησή σου, καθώς την διαβάζεις στους φίλους σου ή την διορθώνεις. Κι εδώ πρέπει να σου πω πως διαφωνώ με το «γράψε με το μυαλό και διόρθωσε με την καρδιά» που λένε κάποιοι.

Ανάποδα πρέπει να πάει;

Ακριβώς! Πρέπει να γράφεις με την καρδιά, να το αφήνεις να σιτεύει και να διορθώνεις με το μυαλό. Διαφωνώ εδώ με τον μεγάλο μας Κωστή Παλαμά που όταν πήγαιναν νέοι ποιητές να τον συμβουλευτούν τους έλεγε «γράφε και σκίσε». Όχι. Γράφε και κράτησε το. Και ξαναδιάβασε αυτό που έγραψες μετά από ένα μήνα, δυο μήνες, μετά από ένα ευχάριστο ή οδυνηρό σοκ, μετά από μια δραματοποιημένη μετάλλαξη στην ίδια τη ζωή σου.

Δημήτρη εσύ έχεις σκίσει ποτέ ποιήματά σου;

Δεν έχω ποτέ μου σκίσει κανένα ποίημα αλλά μερικά τα έχω τόσο πολύ επεξεργαστεί ώστε το πρωτότυπο να μην αναγνωρίζεται και να μπορεί πια να πάει στο τζάκι.

Συναναστράφηκες με πολύ σημαντικούς ανθρώπους. Γνώρισες τον Σεφέρη, τον Ταχτσή κ.ά. ,μια ολόκληρη πνευματική ελίτ. Σίγουρα θα έχεις τρομερές ιστορίες να αφηγηθείς από τη συνύπαρξή σας. 

Ίσως κάποτε γράψω ένα βιβλίο για αυτούς που γνώρισα και με γνώρισαν… Με ιστορίες άπειρες! Τραγικές, δραματικές, κωμικές, αστείες… Το ξέρεις ότι ο Σεφέρης για να πειράξει τον Ταχτσή σταματούσε τα ταξί φωνάζοντας (κάνει μια θεατρική κίνηση) …«ταχτσή! ταχτσή!»;

Οι σπουδαίοι άνθρωποι πρέπει να κάνουν «κύκλους»; Ομάδες; Από μόνο του συμβαίνει αυτό; Και κατά πόσο εγκυμονεί ο κύκλος τον κίνδυνο να καταλήξει κύκλωμα;

Φαντάσου τον κύκλο σαν θεατρικό δρώμενο ή ,αν θες, σαν ένα χορευτικό συγκρότημα. Άνθρωποι που κρατιούνται από το χέρι για να ξορκίσουν μια απειλή. Και ξαφνικά ένας μάγκας απ` όλους μπαίνει στο κέντρο του κύκλου και γίνεται ο προεξάρχων, ο θέσπις. Έχουμε κύκλους και δασκάλους και στην ποίηση όπως σ` όλες τις Τέχνες. Και φυσικά ανθρώπους γύρω-γύρω που θέλουν κι εκείνοι να εισχωρήσουν στον κύκλο. Θέλουν να πλησιάσουν το δάσκαλο, να γνωρίσουν το μυστικό του, να μαθητεύσουν, ίσως να κλέψουν λίγη εύνοια.

Καταλαβαίνω πως το παρουσιάζεις σα μια φυσική διαδικασία.

Έτσι. Αν και είμαι κατά των δασκάλων με την κλασσική έννοια του όρου. Ο δάσκαλος είναι στην ουσία κάποιος που απλά έχει κάνει περισσότερα χιλιόμετρα. Σου θυμίζει πράγματα που τα ξέρεις ήδη, σου δίνει κλειδάκια για να ανοίξεις τα συρτάρια μιας Γνώσης με την οποία ήδη έχεις γεννηθεί. Ειδικά η ποίηση δεν διδάσκεται. Ο δάσκαλος όμως μπορεί να σου πυροδοτήσει την έμπνευση. Ακόμα και εις βάρος του εαυτού του. Ο μεγαλύτερος εν δυνάμει ποιητής της νεότερης ιστορίας μας ήταν ο Νίκος Γκάτσος. Τι γινότανε λοιπόν με το Γκάτσο; Τους μάζευε στο Zonars…

Ο περίφημος κύκλος του Γκάτσου…

Ακριβώς! Εκεί μαζεύονταν ο Ελύτης, ο Καρούζος, οι πάντες. Ακούγανε τι τους έλεγε ο Γκάτσος. Τι είναι η Τέχνη, τι είναι η Ποίηση… Όχι πως γράφεται αλλά γιατί γράφεται.

Και ρούφηξαν λίγο τη δική του δύναμη, ε;

Ακριβώς!! Του το `χα πει! Τον έλεγα «κύριο Νίκο» κι εκείνος με έλεγε «Δημητρό μου». Ο Γκάτσος έχασε κάποια πράγματα προκειμένου να δώσει το μήνυμα, να μεταφέρει την πληροφορία. Ενώ άλλοι «δάσκαλοι» κάνουν το αντίθετο. Χρησιμοποιούν τους μαθητές προκειμένου να κλέψουν τη φρεσκάδα και το νέο πράγμα που αυτοί κουβαλάνε.

Υπάρχει σωστός τρόπος για να ζουν οι ποιητές;

Ο ποιητής είναι ποιητής 24 ώρες την ημέρα. Ο Μαγιακόφσκυ κυκλοφορούσε παντού με ένα μπλοκάκι. Παρακολουθούσε τα πάντα, μιλούσε με τους ανθρώπους, έγραφε. Έβγαζε την ποίηση μέσα από την καθημερινή ζωή. Εγώ μιλώντας με έναν φίλο μου τον άκουσα να μου λέει «Δημήτρη νιώθω πως κυκλοφορεί γύρω μας ένα τεράστιο λάθος» κι αμέσως του είπα «αυτό που είπες σου ζητάω να μου το χαρίσεις για να το χρησιμοποιήσω σε ένα ποίημα». Ή την εποχή που ήμουν αρραβωνιασμένος με μια λαϊκή τραγουδίστρια θυμάμαι που ξύπνησε ο μικρός της γιός και είπε στη μάνα του «μαμά άνοιξα τα μάτια κι έκλεισε ο ύπνος». Ένα παιδάκι 3-4 ετών που έβγαλε από μέσα του κάτι τόσο ποιητικό!

Κι εσύ ήσουν εκεί και το συνέλεξες. Από λαϊκές τραγουδίστριες πάντως η πιο πολυσυζητημένη σχέση σου ήταν με τη Ρίτα Σακελαρίου. Της έγραψες και τραγούδια όπως άλλωστε και στην Άννα Βίσση, στο Θέμη Αδαμαντίδη, στο Δάκη κ.ά. Θέλω να ρωτήσω 2 πράγματα εδώ. Πρώτον : μπορεί να προκύψει ένα αριστούργημα από ένα τραγούδι που γράφεται κατά παραγγελία; Και δεύτερον επειδή είμαι fan θέλω να μου περιγράψεις τη Βίσση εκείνης της εποχής.

Ναι, μπορεί να προκύψει ένα αριστούργημα. Πρέπει να είσαι μάστορας, να ξέρεις τη δουλειά. Υπάρχει μια διαφορά ανάμεσα στο στιχουργό και στον ποιητή Κώστα και πρέπει να την πούμε. Ο μεγάλος στιχουργός καίγεται από λαχτάρα να γράψει το καλύτερο δυνατόν πράγμα, τα δίνει όλα για να φτάσει σε μια δημιουργική κορυφή. Ο ποιητής από την άλλη όταν καλείται να γράψει τραγούδι κάνει την ανάποδη δουλειά. Πρέπει να μετρήσει το πόσο θα κατεβεί για να συναντήσει το κοινό. Εγώ πάντα φρόντιζα να κρύβω και λίγο «ποιητή Ιατρόπουλο» μέσα στον «στιχουργό Ιατρόπουλο». Ακόμα και τα πιο εμπορικά μου τραγούδια έχουνε μια κρυφή μεριά, ένα κολπάκι, ένα τρυκ που κουβαλά τον ποιητικό μου εαυτό. Όσο για την Αννούλα ήρθε πιτσιρίκα στην Αθήνα, εγώ είμαι από τους πρώτους που τη γνώρισαν. Κάναμε πολύ παρέα, ήταν ένα κορίτσι πανέξυπνο και φιλόδοξο.

Μεταξύ άλλων της έγραψες και το πρώτο -επισήμως- ελληνικό pop τραγούδι. «Αυτός που περιμένω».

Πράγματι! Φαινότανε το ταλέντο της από τότε και ήτανε πάρα πολύ εργατική. Κι έχει κι ένα προσόν που το έχουνε μόνο οι καλλιεργημένοι άνθρωποι, δεν ξεχνάει ποτέ τους ανθρώπους που έγραψαν ένα κομμάτι της Ιστορίας της.

Στα μέσα περίπου της δεκαετίας του `70 έκανες 6 μήνες φυλακή. Έγραφες εκεί;

Πάρα πολύ! Ο Λυκουρέζος που ήταν δικηγόρος μου μού έλεγε «μακάρι να έμενα κι εγώ στη φυλακή! Να είμαι ο Ιατρόπουλος και να είμαι μέσα!» Επειδή όλο αυτό το μετέτρεψα σε δημιουργία. Κινητοποιήθηκε τότε η μακαρίτισσα η Αλίκη Βουγιουκλάκη μαζί με τον Κώστα τον Βουτσά και καμιά 150ρια ακόμα καλλιτέχνες, διανοούμενους και άλλους να με βγάλουν αλλά τους 6 μήνες δεν τους απέφυγα. Μέσα στη φυλακή όμως έμαθα πολλά. Ήτανε σχολείο.

Έγραψες και μια σειρά για την Αλίκη. Η ζωή της Ζωζώ Νταλμάς. Δε γυρίστηκε όμως ποτέ.

Η Νταλμάς τα τελευταία χρόνια της ζωής της ζούσε στην Πατησίων. Πέρασα 17 χρονών από μπροστά της και με φλέρταρε ενώ εκείνη ήτανε γύρω στα 70. Έμαθα περισσότερα γι` αυτήν πολύ αργότερα. Της Αλίκης εγώ της «έστειλα» το Βλάση για την οντισιόν του «Τσε» στην «Εβίτα»! Ήταν απίστευτο παιδί ο Βλάσης ˙ του είχα γράψει μάλιστα κι ένα τραγούδι με τίτλο «Βγάλε το μαγιό σου κι άντε κάνε μια βουτιά στο υποσυνείδητό σου».

Και πέθανε νέος. Πώς νιώθεις όταν φεύγουν άνθρωποι που αγάπησες και μοιράστηκες μαζί σου τη ζωή τους;

Οι φίλοι μου έχουνε γίνει πλατείες και λεωφόροι. Στρίβω στην λεωφόρο Αλέξη Παναγούλη και πέφτω στην πλατεία Αλέκου Σακελάριου. Το σκέφτομαι καμιά φορά και βάζω τα γέλια. Για τον Βλάση πόνεσα πάρα πολύ και στεναχωρήθηκα κιόλας από τη φήμη πως έφυγε από τη χρήση ναρκωτικών. Δεν ισχύει τίποτα τέτοιο. Μαζευόμαστε στη Στησιχόρου που λες, εγώ ,ο Βλάσης, ο παραγωγός Ευρυπίδης Κατσάρης και η Αλίκη. Ο Βλάσης θα έπαιζε έναν δημοσιογράφο που βρίσκει τη Νταλμάς σε μεγάλη ηλικία και εκείνη του αφηγείται τη ζωή της. Δεκάξι επεισόδια και σε καθένα από αυτά η Νταλμάς πάει και πιο πίσω.

Και γίνεται όλο και νεότερη! Η Αλίκη θα το λάτρεψε! Γιατί δεν το έκανε τελικά;

Σε μια σκηνή έπρεπε να εμφανιστεί μπροστά στον Κεμάλ σχεδόν ολόγυμνη. Φορώντας μόνο μπροστά από τις ρώγες και το αιδίο της από ένα διαμάντι.

Στη φυλακή πώς πέρασες αυτούς τους 6 μήνες; Πες μου καμία ιστορία από τη φυλακή.

Εκείνα τα χρόνια υπήρχαν απίστευτοι διαχωρισμοί. Δεν ξέρω πως είναι τώρα οι φυλακές αλλά τότε είχανε κατανείμει τις διαφορετικότητες με έναν ρατσιστικό ας πούμε τρόπο. Οι επιταγάκηδες ήτανε στη δεύτερη πτέρυγα, οι φονιάδες και οι εγκληματίες στην τρίτη πτέρυγα, οι ομοφυλόφιλοι στην πρώτη πτέρυγα. Κάναμε τότε ντους κάθε Τρίτη και Παρασκευή. Και είχανε τα ντους ένα διαχωριστικό σα τα σαλούν και από τη μέση και πάνω έβλεπες τον άλλον γυμνό. Πρόσεξα παραδίπλα έναν ευγενικό νέο άνθρωπο να με παρατηρεί δειλά, κάποια στιγμή μου είπε «σε παρακαλώ κάνε μου μια χάρη». «Τι θες ρε φίλε;» τον ρώτησα. «Μου επιτρέπεις να σε βλέπω λίγο την ώρα που πλένεσαι; Έχω πολύ ανάγκη να νιώσω ερωτικά…»

Τι απάντησες;

«Βέβαια αγόρι μου» του λέω.

Είσαι φοβερός! Αυτή την ιστορία να τη γράψω ή να μην τη γράψω;

Να τη γράψεις ρε! Ποιον έχουμε ανάγκη; Άλλαξα και τον τρόπο που πλενόμουνα για να τον βοηθήσω, έκανα παράσταση.

Ιστορία μιας εντελώς άλλης εποχής. Πατερναλιστική-αγαπητική προσέγγιση προς τον ομοφυλόφιλο. Σήμερα που φτάσαμε πια στη ρευστότητα φύλου πώς τη βλέπεις τη δουλειά; Υπάρχει τελικά αρσενικό και θηλυκό ή πρόκειται για κατασκευή;

Με ρωτήσανε μια φορά στον ALPHA 9,89 σε μια συνέντευξη να τους πω τι σημαίνει άντρας και τους λέω «άντρας είναι αυτός που δεν παριστάνει ποτέ τον άντρα και είναι άντρας μόνο όταν χρειάζεται».

Το σημερινό gay κίνημα σου φαίνεται υπερβολικό; Υπάρχει μια θεατρικότητα…

Καθόλου υπερβολικό δε μου φαίνεται. Πρέπει όμως να παραμείνει κίνημα, μακριά από κιτσαριστικές εκτονώσεις.

Ξέρουμε πως πέρασαν πάρα πολλές γυναίκες από τη ζωή σου. Ένας ποιητής είχε γράψει «ο τελευταίος έρωτας είναι πάντα ο μεγαλύτερος». Είναι αλήθεια λες;

Ωραία το έχει πει ο ποιητής! Εγώ θα έλεγα πως μπορείς να το δουλέψεις κι ανάποδα, μ` αρέσουν οι αντιστροφές. «Ο μεγαλύτερός σου έρωτας να φροντίσεις να είναι ο τελευταίος».

Αυτό είναι πολύ σοβαρό και πάει στην Κατερίνα σου, γι` αυτήν το λες! Να πούμε και κάτι ελαφρύτερο επ` αυτού : «Δεν υπάρχει άντρας που να μην έχει αγαπήσει μια Κατερίνα». Κι αυτό ποιητής το είπε, εγώ. Αλήθεια κι αυτό;

Πιθανότατα! (απειλητικά) Ευτυχώς όμως για όλους αυτούς που δεν αγάπησαν την Κατερίνα ΜΟΥ!!!

(γελάμε)

Να το σοβαρέψω; Ζούμε ίσως την κατάρρευση του κόσμου έτσι όπως τον ξέραμε. Βλέπεις το μέλλον με αισιοδοξία ή απαισιοδοξία; Πάμε στο φως ή στην καταστροφή;

Το Μεσαίωνα καίγανε τις χαρισματικές γυναίκες ως μάγισσες και κάνανε έρωτα με ρούχα που κάλυπταν όλο τους το σώμα. Κι όμως ο Μεσαίωνας έφερε μιαν Αναγέννηση. Χρειάζεται το σκοτάδι για να πάμε στο φως. Νέες γλώσσες θα δημιουργηθούν, νέες λογικές. Η επόμενη ηθική θα είναι ίσως «η αισθητική της συνείδησης».

Οι ποιητές τολμούν κάποιες φορές να προφητεύσουν το μέλλον. Τα προβλήματα από την άλλη μοιάζουν να είναι πάντα τα ίδια…

Υπάρχει το πρόβλημα ανάμεσα στον πλούσιο και τον φτωχό, υπάρχει το πρόβλημα ανάμεσα στον έξυπνο και τον βλάκα… όλα αυτά σχετίζονται με ένα σύστημα εξουσίας το οποίο λειτουργεί για να ελέγχει τις μάζες του πλανήτη. Αυτά είναι κοινοί τόποι. Αγοράζουν ή εξουσιάζουν ή ελέγχουν τους γιατρούς, τους δικηγόρους, τους μηχανικούς, τους αρχιτέκτονες, τους φιλόσοφους…

Πόσο μάλλον τους πολιτικούς!

Εδώ κατασκευάζουνε συγγραφείς ¨φίρμες¨ όπως έγινε μ` αυτόν τον μαλάκα τον Κοέλιο ο οποίος με το «συνωμοτεί το σύμπαν» κατόρθωσε να γεμίσει ως και τα πρωινάδικα της Ελλάδας με φιλόσοφους-πουτάνες. Η εποχή κατασκευάζει φιλοσόφους για ευρύτερη κατανάλωση όπως ο Ίρβινγκ Γιάλομ, άπειροι τέτοιοι.

Την Ελλάδα πώς την βλέπεις στο μέλλον;

Έχει περάσει πάρα πολλά αυτός ο τόπος και τα πέρασε για συγκεκριμένους λόγους. Δεν είχε πολιτικούς-πατριώτες, από την απελευθέρωση και μετά υπήρξαν μόνο δυόμιση άνθρωποι.

Δυόμιση;;;

Ο Καποδίστριας, ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου και ο Πλαστήρας μέχρι εκεί που τα βρήκε με τους Άγγλους. Μετά δεν τον γουστάρω. Όλοι οι υπόλοιποι, φιλόδοξοι, ταλαντούχοι, εθνάρχες, ξε-εθνάρχες…

Δεν ήθελαν το καλό της Ελλάδας; Ο Καραμανλής ο γέρος ας πούμε… Με τον τρόπο τους πάντα; 

Πρώτα ήθελαν το καλό το δικό τους. Όταν βάζεις το καλό το δικό σου πάνω από την πατρίδα στο δρόμο θα γλιστρήσεις. Τη ζωή δεν μπορείς να τη κλέψεις στο ζύγι. Η ζωή θα σου βάλει κάποια στιγμή το δίλημμα, εσύ ή η ¨σημαία¨ σου; Κι εκεί θα διαλέξεις τον εαυτό σου και θα σκίσεις, κρυφά, τη σημαία.

Πιστεύεις πως από την αρχαία εποχή ως σήμερα υπάρχει κάτι «ελληνικό» που στην ουσία είναι ακατάλυτο; Περνάει μέσα από τους αιώνες χωρίς να χάνεται;

Ναι, υπάρχει! Και είναι γεμάτο αδερφέ από συν και πλην. Ο Έλληνας είναι από τη φύση του αναρχικός. Φυσικά αναρχικός ˙ όχι κατασκευασμένος μπακουνιστής. Έδωσε πρωτοκαθεδρία στην ποίηση γιατί είχε την ευλογία να ζει σε μια χώρα με δέκα μήνες ήλιο, με την ωραιότερη θάλασσα του κόσμου, με τα βουνά αυτά που ο αγαπημένος μου ο Βασίλης ο Βασιλικός έλεγε «τα βουνά της Ελλάδας είναι σα ξαπλωμένα κορίτσια»… Ο Έλληνας αισθάνεται μόνος του μέσα στην αυτοκρατορία του Ενός, είναι κατά τη γνώμη του ο καλύτερος του κόσμου, όποιος κι αν είναι κοινωνικά. Κι από κει ξεκινάει το μεγάλο μας ελάττωμα, η διχόνοια, το μίσος για την κατσίκα του γείτονα.

Αισθάνθηκες ποτέ να κινδυνεύεις από αυτά που λες;

Μπα, εξ` άλλου, το έχω γράψει : «Ο κίνδυνος είναι καθαρά ιδιωτική μας υπόθεση». Υπάρχει μέσα στο «Ασανσέρ».

Μπορούμε να κοροϊδέψουμε το περίφημο «σύστημα»; Αν ναι, πες μας με ποιο τρόπο Δημήτρη Ιατρόπουλε!

Εγώ έκανα με το σύστημα μια ιδιαίτερη συμφωνία κάτω απ` το τραπέζι. Το σύστημα χρειαζόταν έναν ωραίο, νέο, αναρχικό, διανοούμενο ο οποίος θα τα έχωνε παντού…

Και λίγο τηλεπερσόνα ίσως…

Και πολύ! Μη φοβάσαι τις λέξεις! Κάποιον λοιπόν που θα τα έχωνε ελεύθερα παντού αποτελώντας στην ουσία άλλοθι της ψευτο-δημοκρατίας τους! Τους αφήνουμε και μας τα λένε γιατί είμαστε δημοκράτες. Υπάρξανε κι άλλοι σαν κι εμένα, καμιά δεκαριά.

Πες μου ονόματα.

Ο Βασίλης Ραφαηλίδης. Η Μαλβίνα Κάραλη. Ακόμα και ο Χάρυ Κλυν. Ο Ζουράρις πριν γίνει βουλευτής. Είπα κι εγώ : αφού λοιπόν θέλετε έναν τέτοιον κι αφού εγώ είμαι ένας τέτοιος θα με αφήνετε να τα χώνω! Εσείς παίρνετε αυτή την νομιμοποίηση που θέλετε ενώ εγώ ξέρω πως κι ένα πρεζάκι ακόμα να σώσω θα έχω πετύχει κάτι απίστευτο. Έναν μόνο άνθρωπο να αφυπνίσεις είναι θρίαμβος και ήττα για τους εξουσιαστές ˙ αυτό δεν μπορεί να καταλάβει το σύστημα! Δεν είμαι αριθμός όπως νομίζουν, είμαι ποιητής. Δεν γλυτώνουν από μένα αφού έκαναν τη μαλακία να συμφωνήσουν μαζί μου.

Σήμερα υπάρχουν διανοούμενοι που μπορούν να κάνουν το ίδιο;

Σήμερα το σύστημα την έχει πατήσει γιατί με το internet και τις νέες τεχνολογίες είναι όλοι οι δίαυλοι υποχρεωτικά ανοιχτοί…

Ναι, αλλά ποντάρει στην υπερ-πληθώρα πληροφοριών η οποία πιθανόν κάνει τις αλήθειες να χάνονται…

Μμμμ, υπάρχει όμως εδώ και κάτι απροσδιόριστο που υπερβαίνει κάθε εμπόδιο, ένας ενεργειακός τρόπος η πληροφορία να ξεφεύγει και να φτάνει στο σωστό άνθρωπο. Εμείς οι δυο πχ πως βρεθήκαμε; Κάτι ακούς από δω, κάτι διαβάζεις από κει, ευρύτεροι δίαυλοι παραμένουν ανοιχτοί, διαπλέκονται μεταξύ τους, η αλήθεια ξεφεύγει, ελευθερώνεται.

Ας το κρατήσουμε αυτό το τελευταίο κι ας κλείσουμε έτσι! Επέτρεψε μου μόνο να προσθέσω πως ο Δημήτρης Ιατρόπουλος επιμελήθηκε την «Σύγχρονη Ανθολογία της Νέας Ελληνικής Ποίησης» με έργα 136 νέων ποιητών που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις της Νέας Διάστασης κι εγώ έχω την τιμή να συμμετέχω με 2 ποιήματα. Και πως το καταπληκτικό τελευταίο σου βιβλίο «Ασανσέρ» που εκδόθηκε τον Ιανουάριο του 2014 κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αγγελάκη. Σε ευχαριστώ που μου το χάρισες!

Να `σαι καλά Κώστα. Και να μείνεις ως το τέλος όρθιος. Όχι το δικό σου τέλος όμως, αλλά το δικό «τους»…